151222, perşembe
evet gerçekten bir sene önce yine rp'nin 1. yılı için yine böyle bir bölüm yazdığımda bugün için fikin final verdiğini umuyordum ama işte görüyorsunuz ki hayat bazen böyledir: hayal kırıklıklarıyla dolu.
her neyse, merhabalar bu arada.
nasılsınız bakalım, hayat sizin için nasıl gidiyor?
kendim için konuşacak olursam zihnim çok karışık, ağır, sağanaklarla ve gök gürültüleriyle dolu. anlayacağınız durum biraz vahim.
yine de bir şekilde sakinleştiğim, sakinleşmeye çalıştığım; tüm bu karmaşadan kendimi soyutlayıp kaçtığım anlar da yok değil. bu da onlardan biri işte.
ne kadar kişi okur bu yazdıklarımı bilmiyorum ama birazcık içimi dökmek istedim. çünkü belki de son kez burada böylesine uzun uzun bir şeyleri açıklayacağım. çünkü hesabımı kapatacağım ve geri döner miyim bilemiyorum.
sınava hazırlandığım için kurguma (yalnız bir kurgu deyip geçmek üzer beni) ara vermiştim ve sene sonunda devam ederim diye düşünüyordum. fakat süreç benim için çok istediğim gibi geçmedi ve bir yıl daha erteledim tüm planlarımı bu sınav adına.
artık daha sağlam bir hedefim var ve ben yalnızca kendime odaklanmak istiyorum.
burası eskiden beni oldukça rahatlatan, stresimden uzaklaştıran bir yerdi. arkadaşlarım vardı, inanılmaz güzelllikte kurgular vardı, kaliteli bir ortam vardı ve ben uygulamadan anlatamayacağım kadar keyif alıyordum.
şimdi ise bunlara dair hiçbir şey kalmadı buralarda. bu platformda inanılmaz güzel insanlarla tanıştım ki bunların başında çoğunuzun tanıdığı bobinhyuu geliyor. o gittikten sonra burası bana o kadar sıkıcı geldi ki en büyük heves kaybımı o zaman yaşadım. daha sonrasında ise çok sevdiğim yazarlarla bir şekilde konuşuyordum ve arkadaş olduklarım da var aralarında. fakat inanır mısınız aralarında artık burada olan yok neredeyse. ben de epeydir aktif değildim sadece çok nadir girip birkaç kurgu okudum ve bunlardan belki de birkaçı tek taekook fikiydi... ben belki de buradan uzaklaştıran bir diğer büyük sebep de eskisi gibi beni kendine çeken kurguların olmayışı.
o yüzden buralara uğramayışlarım daha da arttı ve unutur oldum ki birkaç yıl öncesinde uygulamadan çıkmak bilmezdim. öyle zamanlardan böylelerine gelmek gerçekten çok çok üzüyor beni.
reformic pains'e gelecek olursak kendisi de bunun kurbanı oldu diyebiliriz. hevesimi kaybettiğim bir zamanda ortaya çıktı, biraz da olsa eskiye çevirdi ama bir yerden sonra onunla da soğuklar girdi aramıza.
basit bir kurgu asla değil benim için, çok düşündüğüm, çok emek verdiğim, kimi zaman ağladığım, saatlerce birilerine anlattığım, sabahlara kadar bobinle senaryolar yarattığım ufacık bir evrendi benim için. ki son madde beni ağlatır çünkü mumla arıyorum eskileri artık ne yazık ki..
hâlâ çok fazla seviyorum rp'yi. benim için çok özel bir yeri var. sanki kendi fikirleri olan, içimi döktüğüm, aşkımı anlattığım bir dost gibi görüyorum onu inanır mısınız, tam bir delilik. ama işin doğrusu bu.
bugün burada kurgunun ve benim son günlerimiz olduğunu da belirtmek istiyorum. hesabımı çok yakında kapatacağım.
dilediğiniz şekilde kurguyu kaydedebilirsiniz. istediğiniz alıntıyı bölümü her ne ise artık pdf haline getirebilirsiniz. yeter ki aklınızda bir yerlerde hep rp jeongguk gerçeği yer alsın.
hayatımda onun gibi biri olacağını düşünmezdim asla. çünkü inanılır değil böylesi bir karakter fakat varmış demek ki (: ve inanır mısın benim hayatımda bir de.
belki de kurguya devam edemeyişimin sebebi budur. bilemiyorum.
çünkü tüm yazdığım bölümlere bakınca o zamanlarda sanki bir tür arayıştaymışım gibi hissetmiştim. ve hayatıma ilk kez birisini bu şekil dahil edince de arayışım son bulmuş gibiydi.
düşündükçe garip geliyor sahiden ama oldu işte bir şeyler ve ben artık kendimi çıkmaz sokaklardan çok uzaklarda buluyorum. tüm yollar bizim için, benim için kapanmış olsa bile bir şekilde açan birisi var. o yüzden çıkmaz sokak demek artık umutsuzluk demek değil benim için.
gidiyorum ve mutsuz değilim. çünkü her zaman gelme ihtimalimin olduğunu biliyorum.
çokçokçok yukarıda da belirttiğim gibi bir hedefim var artık ve o gerçekleştiği gün ben yine buralarda olacağım. dönmüş olacağım ve bu hikayemi de ilk gün kafamda nasıl kurguladıysam yine o şekil bitireceğim.
unutmadan son kez de belirteceğim bir şey var ki o da 4 yıl boyunca beklediğim ve benim için dünyalar kadar özel olan, belki de sıfır şaka 20den fazla kez okuduğum grindhouse'un final vermiş olması. bu bana hep hiçbir şeyin yarım kalmadığını gösterdi. tohum hep var dedirtti. çok şey öğretti bana ve çok büyüttü beni. bunun bilinci ile daha içim rahat gidiyorum buradan.
koca 5 yılımın kimbilir ne çok vaktini burada hiçlettim. pişman değilim ve isterdim ki çok daha fazlasını da geçirseydim. ama artık boğuyor buralar beni. hayatta hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağı burada da çok üzücü bir şekilde kendini belli etti ama ne derler bilirsiniz, hayat bazen böyledir.
şimdi gidiyorum, tüm yorgunluğumla, huzursuzluğumla ama bir o kadar da mutlulukla ve umutla. umarım bir gün yine karşılaşırız, umarım yine bu kurgu hatrına satırlarda buluşuruz.
kendinize çok çok iyi bakın, ne kadar değerli olduğunuzu unutmayın ve sevin. sevebildiğiniz kadar çok sevin.
buralarda olmayacağım fakat olur da yolumuz denk gelsin isterseniz diye "primulajk" instagram hesabım. kapımız hep açık (:
AAAA NASIL UNUTURUM YAHU...
hesabımı geçen yıl bi süreliğine kapattığımda kullanıcı adımı (ç)almış olan kişiye demek istediğim çok şey var ama mesajlarıımıza dönmüyor maalesef ki...
primulajk burada şöyle dursun da belki bir işe yarar yazdıklarım.. (hiç sanmıyorum)
neyse, yazdıkça yazıyorum; uzattıkça uzatıyorum. hoşça kalın. mutlu kalın.
loya, primula, sidar her ne diye biliyorsanız artık.
kaçtım benn!!
-
son