🌷🌷🌷
LOVE? PAANO ba masasabing mahal mo ang isang tao? Ashley doesn't know it until she meets her husband. Lorenzo Daniel Madrigal. He shows her what love is.
Kapag nagmahal ka hindi lahat ng oras ay laging masaya at maliwanag. It's human nature to be expose with different kind of pain. Simula ng minahal niya ang asawa ay naranasan niyang masaktan at lumuha. At kapag totoong mahal mo pala ang isang tao lahat ay gagawin mo para dito. Kahit ang mga bagay na hindi mo na-isip na kaya mong gawin.
But too much love is not a healthy one. Ashley realizes that moment that their love has no foundation. Ilang buwan silang naging magkasintahan bago nagpakasal at nagsama din sila sa maikling panahon. They love each other but they don't barely know each other that much. Mabilis ang lahat at hindi man lang niya pinag-isipan. Thinking about everything, she is not matured enough that time. Masyado siyang nagpadala sa emosyon niya at sa kagustuhang makasama ito. Sa takot niyang mawala ito sa buhay niya ay agad siyang nagpakasal dito.
"I love you, Ashley. I know by my heart that I love you. So please, don't dissolve our marriage. Let's work this out. This time I will be a better husband. I'll make up for all the pain I cause you. So please, please... Give me one more chance." Puno ng paki-usap na wika ni Lorenzo.
Ashley keeps on looking at Lorenzo. His sad eyes are saying that he really wanted us to be together. That he is begging her.
Ashley clears her throat. Para kasing may bumabara doon. "I'm sorry but I can't give you that. Let's end everything here, Lorenzo." Tumayo na siya.
She already made up her mind. It's better for them to be separated. Their marriage has no chance. Sasaktan lang nila ang sarili nila. Sa mga nangyari sa kanila noon at pahanggang ngayon ay nagpapatunay lang na hindi sila ang para sa isa't-isa. They are not meant for each other.
Lalabas na sana siya ng mabilis na hinawakan ni Lorenzo ang kanyang braso. Nagulat siya sa dumaloy sa kanyang katawan kaya mabilis niyang ibinawi ang kanyang braso na hawak nito. Nanlaki ang kanyang mga mata na tumingin sa asawa. Hinawakan din niya ang kanyang braso. Bahagya pa siyang umatras dito dahil napansin niyang napakalapit ng lalaki. She is not scared of anything but she is scared to be near with him.
"Ashley, I won't hurt you this time. So, please give me a chance. Just this one. I do be---"
"I can't. I can't give you that chance, Lorenzo." Bahagya niyang itinulak ang asawa.
Nilampasan niya ito at nanatili naman si Lorenzo sa kinatatayuan. Mukhang hindi nito inaasahan na tatanggi sya. Sinamantala naman iyon ni Ashley na kunin ang kanyang bago at naglakad papalit sa pinto pero ng hawakan niya ang siradora ay narinig niya ang isang malakas na ingay. Napatingin siya kay Lorenzo at nanlaki ang kanyang mga mata ng makita ang kamay nito na nasa pader. May umaagos doon na dugo.
"Lorenzo..." Hahakbang na sana siya ng muling sinuntok ng asawa ang pader.
"Don't come near me, Ashley. I don't want to see you pity me. Kung nais mo talagang wakasan itong pagsasama natin ay wag kang magpapakita ng kahit anong emosyon sa akin." Puno ng sakit na wika nito.
"Lorenzo..." Napahawak si Ashley sa kanyang bibig. Unti-unting pumatak ang kanyang mga luha.
Nasasaktan siyang makita ito sa ganoong sitwasyon. Is he really doesn't want to dissolve their marriage that much? Talaga bang mahal siya nito kahit wala itong naalala sa nakaraan nila?
Bigla siyang nag-alangan at hahakbang na sana siya palapit dito ng bumukas ang pinto ng opisina. Mabilis siyang nilapitan ni Anna at hinawakan sa braso. Habang si Lj ay lumapit kay Lorenzo.
"The hell, Lorenzo. Ate Cathy surely going to kill me. Sinabihan na ako ni Kuya Dennis na hindi stable ang emosyon mo." Hinawakan nito ang kamay ni Lorenzo na nasaktan.
"Ash, are you okay? Did he hurt you?" nag-aalalang tanong ni Anna.
Umiling siya. Hindi niya kayang magsalita. Nanatili lang siyang nakatingin sa kay Lorenzo na sinusuri ang kamay ni Lj. At dahil tumingin ito ay Lj ay nakita niya ang mukha nitong may bahid ng luha. Umiwas ng tingin si Ashley. Lalong bumuhos ang luha sa kanyang mga mata. Nakita naman ni Anna kung gaano nasasaktan ng mga sandaling iyon si Ashley. Isang malalim na paghinga ang ginawa nito.
"Ash, I think you need to leave." Bulong ni Anna.
"But Lorenzo..." Tumingin si Ashley kay Anna.
"We take care of him. May clinic kami sa ibaba. Doon gagamutin ang sugat niya."
Saka lang na hila ni Anna si Ashley palabas doon. Lumabas sila ni Anna ng opisina. Pinunsan niya ang mga luha. Ayaw niyang makita siya ng ibang tao sa ganoong sitwasyon. Huminto muna ang kaibigan sa harap ng mesa ng sekretarya nito.
"Lisa, pakitulungan si Attornye Dela Costa sa loob. Tawagan mo na din ang janitor para linisin ang opisina ko. I'll be back."
"Okay po, Attorney."
Inalalayan na siya ni Anna papunta sa elevator. At habang hinihintay iyon ay napansin niyang kinuha ni Anna ang phone nito. She doesn't see who she texting is but she already guesses who is it. Hindi na siya nagsalita pa. Hinayaan na lang niya ito. She is too tired to complain. Pagod na siya. Nang bumukas ang elevator ay inalalayan siya ni Anna na pumasok. Ito na ang pumindot ng ground floor.
Nanatili naman siyang tahimik. Isang malalim na paghinga ang ginawa ni Anna.
"I'm sorry. Hindi ko lang akalain na magiging ganito ang lahit. I shouldn't contact you to come here. Alam kong hindi ka pa handa na makita siya ulit." May pagsisisi na wika nito.
"You don't have to be sorry. Alam ko naman na hindi ko siya ma-iiwasan pa. We need to talk to settle everything." Mahina ang boses na wika niya.
"But still, I'm sorry to trouble you." Muling hinawakan ni Anna ang likuran niya.
Namayani ang katahimikan sa pagitan nila. Mamaya pa ay bumukas ang pinto ng elevator at may pumasok na ibang empleyado sa building na iyon. Lumapit naman sa kanya si Anna at hinigpitan ang pagkakahawak sa braso niya.
Nang marating nila ang lobby ay hinayaan nilang unang lumabas ang mga tao. Inalalayan siya ni Anna na umupo sa lobby.
"We wait for Kuya Timothy here. Hindi ka pwedeng magmaneho sa ganitong sitwasyon." Bulong ni Anna.
"Thank you." Tanging wika niya. Sumandal siya sa sofang kina-uupuan at tumingal. She closes her eyes but suddenly a memory of earlier flash to her mind. Ang pag-ayos ng dugo sa mga kamay ni Lorenzo ay parang masamang panaginip sa kanya. She opens her eyes and look at the sailing. Kinagat niya ang kanyang ilalim na labi para pigilan sa sarili na umiyak.
Naninikip na naman ang dibdib niya. Ilang sandali pa ay dumating si Kuya Timothy. Malalaki ang hakbang nitong lumapit sa kanya. Tumayo agad si Anna ng makita ang nakakatandang pinsan.
"Why is he here?" Habol ang hininga na tanong ni Kuya Tim. May galit sa mga mat anito.
"Kuya, I can't explain everything to you right now. Pwede bang iuwi mo muna si Ashley? Pagkatapos ng trabaho ko ay uuwi ako ng mansyon." May paki-usap na wika ni Anna.
Isang malalim na paghinga ang ginawa ni Kuya Timothy para pakalmahin ang sarili. Nilapitan siya nito. Muli niyang kinagat ang kanyang labi para pigilan ang sarili. Hinawakan ni Kuya Tim ang kanyang mukha.
"It's alright now, Ashley. I'm here now."
Tumungo siya. Binitiwan ni Kuya Tim ang kanyang kamay. Tinulungan siya nitong makatayo. Hinarap nito si Anna.
"I see you later." Niyakap nito si Anna gamit ang isang braso.
Ngumiti lang siya ng maliit kay Anna bago sumabay sa paghakbang ng pinsan. Nang makalabas sila ng building ay agad niyang nakita ang kotse nito. Inalalayan siya ni Timothy na makasakay bago ito naman.
Si Kuya Timothy na din ang nagsuot ng kanyang seatbelt. Mamaya pa ang gumalaw na ang sasakyan at tinahak na nila ang papuntang mansyon. Tahimik lang si Kuya Tim at siya naman ay tumingin sa labas ng kotse. She still can feel her heart in pain. Ang sakit ng makita na nasa ganoong sitwasyon si Lorenzo ay siyang nagpatunay na nandoon pa rin ang pag-ibig niya para dito.
Isiniksik ni Ashley ang sarili sa bintana ng magsimulang pumatak ang kanyang mga luha. She doesn't want Kuya Timothy saw her like that. Pero mukhang wala nga talaga siyang ligtas dito.
"Did he hurt you again?" may galit na tanong nito.
"No!" basag ang boses na sagot niya.
"Then why are you crying?"
Ilang sandali siyang hindi sumagot. "He hurts himself. Sinuntok niya ng dalawang beses ang pader. He wanted us to get back together. Bigyan ko daw ng pangalang pagkakataon ang pagsasama namin."
"And what you said?"
"I said no. I hurt deeply, Kuya. We are just going to end up hurting each other. I know we are not meant for each other."
Hindi nakapagsalita si Kuya Timothy. Bigla na lang tumigil ang sasakyan kaya napatingin siya sa labas ng kotse. Nasa loob na pala sila ng bakuran ng mansyon. Narinig niya ang pagkalas ng seatbelt. Mamaya pa ay kinabig siya ni Kuya Timothy at niyakap siya ng mapakahigpit.
"You know whatever you decided we are here for you. Susuportahan ka namin, Ash. If you think it's the best for the two of you, then go. Love can wait. Everything has its own time. That's what I learn over this year."
Hindi na napigilan pa ni Ashley ang nararamdaman. Malakas siyang umiyak sa dibdib ng pinsan. Hinigpitan pa nito ang pagkakayakap sa kanya. Hinagot ni Kuya Timothy ang likuran niya at patuloy na bumulong na hindi siya nito iiwan mag-isa.
"WHAT THE HELL, KUYA?" galit na sigaw ni Dennis ng puntahan siya nito sa opisina ni LJ.
Hindi pumayag si Lj na umuwi siya ng mag-isa. He said that he is not emotionally unstable. Ipapahamak lang niya ang sarili kapag magmamaneho siya pa-uwi. Wala siyang nagawa kung hindi pumayag. Nilapatan na ng pangunang lunas sa clinic ng building ang kanyang kamay. Dama niya ang hapti ng sugat doon kahit nakabenda na pero baliwala sa kanya ang sakit na iyon. Mas masakit pa rin ang sugat na nasa puso niya.
"I'm sorry." Si LJ ang humingi ng pa-umanhin kay Dennis.
"It's not your fault. Nagka-usap ba sila ni Ashley?"
"Yes, but I don't know what they talk about. Isa lang ang alam ko, itutuloy ni Ashley ang annulment. Isa sa mga abogado ang hahawak sa annulment ni Ashley. She is not an easy lawyer. Isa siya sa magaling na lawyer kompanya ko. I'm afraid that we can't fight them with only the evidence we have."
Napapikit siya sa narinig. Inaasahan na niyang iyon ang sasabihin ni Lj. Sa naging takbo ng usapan nila kanina hindi nga talaga makakailang wala silang laban. His marriage with Ashley will end up like that and it's his fault.
Isang malalim na paghinga ang ginawa ni Dennis. Tumingin ito sa kanya. "Kuya, anong pinag-usapan niyo ni Ashley na na-uwi sa ganito. This is not you. Hinding-hindi mo ma-iisipan na saktan ang sarili mo."
Pinagdikit niya ang kanyang mga kamay at hinarap ang kapatid. May lungkot sa mga mata nito.
"Ashley doesn't want me in her life again. She said that we are not meant for each other. Na hindi tama ang relasyon namin dahil maraming humahadlang. We just end up hurting each other if I push everything." He smiles bitterly.
How could she said those wolds. Talaga bang ganoon na lang ang tingin nito sa relasyon nila. They went through a lot. Hindi ba pwedeng pakinggan ang sinisigaw ng puso nila.
"I beg to her, Dennis. I ask for a second chance but she didn't listen. I explain my side but she didn't believe me as if she doesn't love me anymore. It's really over between us." Sa unang pagkakataon ay umiyak si Lorenzo.
He cries as if everything has been lost to him. Walang nagsalita sa dalawang lalaki na kasama niya. Hinayaan lang siya ng kanyang kapatid. Lorenzo keeps on crying. He is so frustrated. He still can't remember everything. Kung maalala lang niya ang lahat ng tungkol sa kanila ni Ashley. Maybe he can get a clue to make her change her mind. Ngunit ilang beses na ba niyang pinilit ang sarili na alalahanin ang lahat at sa tuwina ay nabibigo siya.
Lumapit sa kanya si Dennis at tinapik ang kanyang balikat. "We can still do something. Hanggang hindi nawawalang bisa ang kasal niyo ay maari mo pang mabago ang isip niya."
"Tama si Dennis, Lorenzo. I can do something for you again. At handa kong ipanalo ito. Hindi din ako makakapayag na mapawalang besa ang kasal niyo."
"Thank you." Tangin nasabi niya.
"Ang mabuti pa ay umuwi muna kayo ni Dennis. You need to rest. Ingatan mong hindi mabasa ang sugat sa kamay mo." Itinuro pa ni LJ ang kamay niya.
"Don't worry." Tumayo na siya.
Sabay silang nagpaalam at nagpasalamat kay Lj bago lumabas ng opisina nito. Deritso sila sa parking area ng building. Wala silang imikan dalawang magkapatid. Nang makarating sila ng parking lot ay giniya siya ni Dennis sa kotse nito. Kahit papaano ay kalmado na siya.
Isinuot niya ang kanyang seatbelt. At isinandal ang likuran. Ipinikit niya ang mga mata pero agad din napamulat ng buhayin ng kapatid ang makina ng kotse.
"Can you take me to my condo? I want to be alone," aniya.
"Alam mong hindi kita papayagan. You are not emotionally stable. Baka ku---"
"I'm not a child anymore, Dennis. Tandaan mo mas matanda ako sa iyo." Inis niyang tiningnan ang kapatid.
"I know but right now. You need us. Kami ang pamilya mo, Kuya. Hindi ka namin pwedeng pabayaan na lang na ganitong nasasaktan ka." May pagsusumamong wika ni Dennis.
Isang malalim na paghinga ang ginawa ni Lorenzo. He doesn't want to argue with his younger brother. Napapagod na siya ng mga sandaling iyon. Ipinikit niya ang mga mata at tumingin na lang sa labas. Ilang sandali siyang nakatining sa mga sasakyan na kasabay nila ng mapansin niya ang isang itim na kotse. Nagtagpo ang kilay niya.
Nang lumiko sa isang kanto si Dennis dahil umiwas ito sa traffic ay napansin niyang ganoon din ang ginawa ng itim na kotse. Bigla siyang kinutuban ng iba. Wala kasing ibang kotse na nakasunod sa kanila.
"Dennis that black car has been following us," aniya sa kapatid.
"What?" tumingin din ang kapatid sa salamin. Kagaya niya ay nagtagpo din ang kilay nito. "Are you sure?"
"Yap. Walang masyadong dumaan na kotse sa kanto na ito, di ba?" Paninigurado niya sa kapatid.
"Yap. My daughter told me that this is the fastest route going home because there's no car crossing here."
"You need to drive fast. Hindi maganda ang kutob ko."
Ginawa nga ng kapatid ang sinabi niya. Mas binilisan nito ang pagmamaneho kaya ganoon din ang ginawa ng kotseng nakasunod sa kanila. At doon na-komperma nil ani Dennis ang hinala. Sinusundan nga sila ng kotse.
"Shit!" Mura ni Dennis at mas binilisan pa ang pagmamaneho.
"Let me call police," wika niya.
"No! Don't call a policec. Call my daughter. Call Mary Ann." Pinigilan siya ni Dennis.
Sinunod naman niya ang sinabi nito ngunit naka-ilang dial na siya ay hindi makadaan ang tawag niya. Walang signal ang pamangkit. Napamura sa kanyang isipan si Lorenzo. This is not good. He about to dial someone else number ng biglang napapreno si Dennis. Napatingin siya sa unahan at nakita niyang may isang van at may mga nakatayong lalaki na naka-abang ang mga baril. Planado ang lahat.
Habol nila ni Dennis ang paghinga habang nakatingin sa mga lalaking may hawak na baril. Kung bibilangin ang mga ito ay higit sampo kasama ang mga lalaking nasa kotse na ngayon ay nasa likuran na nila. Agad na lumabas ang tatlong lalaki na may mga hawak na baril.
Suminyas ang isa sa mga ito na bumaba sila. Napatingin siya sa kapatid. Tumungo lang ito. Sumang-ayon sila ni Dennis. Bababa na sana siya ng makitang may kinuha sa pantalon nito ang kapatid.
"Wear this." May iniabot ito sa kanyang isang bagay.
Tinanggap niya iyon. Isang singsing ang nakita niya. "What is this?"
"I think they are after you. This ring contains a GPS chip. Kung tama ang hinala ko ay kukunin ka nila. It's better for you to have this."
Hindi siya nakapagsalita. "Okay. I wear this. Isinuot niya ang singsing.
Sabay na silang lumabas ni Dennis ng kotse.
"Anong kailangan niyo?" Galit niyang tanong sa mga ito.
"Ikaw ang kailangan namin, Madrigal. Our boss what's to see you again." Ngumisi ang lalaki.
"Sino ang boss niyo?" Si Dennis naman ang nagtanong.
Kaya dito na punta ang atensyon ng lalaking sumagot sa tanong niya. Mukhang ito ang boss ng grupo. Isang ngiti ang sumilay sa labi ng lalaki.
"Mr. Madrigal, hindi mo kailangan malaman." Suminyas ang lalaki sa mga kasama nito.
Hindi na siya pumalag pa dahil alam niyang kapag humakbang siya ng masama ay parehos ilang mamatay ng kapatid. Dalawang lalaki ang lumapit sa kanya at itinali ang kanyang kamay. Napatingin siya sa kapatid. Nanlaki ang mga mata niya ng may lalaking tumutok ng baril dito.
"No!" sigaw niya pero huli na ang lahat.
Tinamaan sa balikat nito ang kapatid. Pinunterya talaga nito ang braso ng kapatid. Napahawak agad doon ang kapatid. Ang suot nitong puting pulo shirt ay nabahiran ng dugo. Bumalatay ang sakit sa mukha ng kapatid. Hinawakan naman siya ng lalaking tumali sa kanya ng balak niyang lapitan ang kapatid.
"Dennis..." May pag-alalang bigkas niya sa pangalan nito.
"What are you doing? Anong kasalanan namin sa boss mo?" Habol ang hininga na tanong ng kapatid niya.
"Kasalanan?" biglang nag-isip ang leader ng mga ito. "Wait! Do you remember Marko?"
Nanlaki ang mga mata ng kapatid. Kung pagbabasihan ang reaksyon ng kapatid ay nasisigurado niyang kilala nito ang binanggit na pangalan.
"I don't know him." Matigas na wika ni Dennis.
"Kung ganoon ay ipaalala ko s aiyo." Tumawa ang lalaki at isang tunog ng baril na naman ang narinig.
Napasigaw si Dennis ng tumama ang bala sa tuhod nito. Napatuhod ng wala sa oras aang kapatid. Lorenzo feeling being hopeless. Nais niyang tunungan ang kapatid ngunit nakatali siya at may dalawang lalaki na pumipigil sa kanya.
"Dennis, everything will be alright. Siguradong may tutulong sa atin," wika niya.
Dahil sa sinabi ay bigla na lang tumawa ang lalaking siyang leader ng mga ito.
"No one can save you here. Hinarangan na ng mga kasama namin ang daan."
Parang binagsakan ng langit at lupa si Lorenzo sa narinig. They are going to die there. Nasisigurado niyang hindi sila makaka-alis doon ng buhay. Bago pa nakapagsalita si Lorenzo ay naramdaman niyang may pumalo sa batok niya. Napahawak siya doon. Unting-unting nanlabo ang kanyang paningin. Nahihilo din siya ng mga sandaling iyon. At bago siya bumagsak at mawalan ng malay ay narinig niya ang sigaw ng kapatid.
🌷🌷🌷
HanjMie