"Thanks, god! Gising kana." Malumanay na sabi ni Soo-joon habang may maliit na ngiti sa labi. Ngunit bigla rin itong nawala at napalitan ng pag-aalala ng ngumiwi ako. "May masakit ba sayo? Sabihin mo lang, tatawagin ko ang doctor."
Umiling ako kahit na ramdam na ramdam ko ang kirot mula sa aking sugat. Hindi ko na ito ipapaalam sa kanya dahil lalo lamang siyang mag-aalala. Pinilit kong umupo na nakangiti. Kahit kunting ngiwi sa labi ay tiniyak kong walang sumilay dito. Gusto kong sabihin sa kanya na ayos na ako para makapagpahinga na rin siya.
"You sure, Bellina? Wag kang magsinungaling."
Lihim akong bumuga ng hiniga. "I'm okay na nga, ang tigas ng ulo nito."
Nakita ko kung paano nawala ang pag-aalala ni Soo-joon. Bumuga siya ng mahinang buntonghininga at hinawakan ang aking kamay. Hinalikan niya ang likod ng aking palad, napangiti nalang ako. Ang sarap niyang pagmasdan habang ginagawa niya ito.
"I'm sorry," he murdered. "Kasalan ko 'to. Patawarin mo ako."
"No, Soo-joon! Hindi mo kasalanan." Umiling ako. "Ang may gawa nito sa akin ang maykasalanan."
"Nagsalita na ang may gawa nito. At inamin niya na ako dapat ang tatamaan niya kaso pumihit ka para iligtas ako," ani Soo-joon.
"Soo-joon, kahit sino naman na taong naroroon ililigtas ka. Kaya wag mo nang sisihin ang sarili mo." mahinahon kong sabi.
Totoo naman yun. Kahit sino sa mga taong naroroon kapag nalamang nasa panganib siya, tiyak na ililigtas siya. Kahit ibigay man ng mga ito ang kanilang buhay. Si Soo-joon ay isa sa pinakamahalagang tao sa bansa. Kaya tiyak ako doon.
"Pero hindi mo parin dapat ginawa yun." He pouted his lips. "Ako dapat ang nagpoprotekta sayo." He sounds angry.
"Okay, hindi na mauulit." I said, sounds I defeated in argue.
Dumating ang dalawang alipin, may dala itong pagkain. Unilapag nila ang kanilang mga dala sa mesang katabi ng unuupan ni Soo-joon. Mukhang sinet-up ito dito bago ako nagising. Umalis na rin agad ang mga alipin after.
Sinubuan ako ni Soo-joon. Hindi na ako pumalag dahil gusto ko rin naman. Napakasweet kaya. Hindi ko mapigilang hindi kiligin. Kung everyday merong papana sa akin, ayos lang... Basta ganito kaguwapo ang susubo sa akin kapag magpapagaling ako. Subrang worth it ng sugat ko.
"Nagkakasugat ka na't lahat-lahat, nagbablush ka pa." Biglang sabi ni Soo-joon.
"No, I'm not!" Tangi ko. "Namumutla nga ako, eh!"
"Oo nga, putlang-putla ka nga..." sagot niya na halatang sinang-ayonan lang ako.
I intently close my mouth. Tinitigan ko siya. Peke siyang ngumiti sa akin na mukhang may pinapahiwatig. Iniinis ba ako nito?
"Open your mouth, Bellina," he said.
"Ayaw!" Pagtigas-tigasan ko.
"Sige na, please... Kailangan mong kumain para mabilis kang makarecover." Pagmamakaawa ni Soo-joon.
Napaisip tuloy ako. Pagkatapos kong makapagrecover, ano na ang mangyayari sa akin. Matutuloy na ba ang pag-uwi ko sa Philippines? Yeah, sure ako na matutuloy ito.
Dahan-dahan kong ibinuka ang aking bibig. Sinubuan rin ulit ako ni Soo-joon. Nakatingin ako kung saan nang magsalita siyang muli.
"Why you're sad?" Soo-joon asked. "Is there something wrong?"
"Nothing, Soo-joon."
"Don't worry, hindi ako papayag na maghihiwalay tayo. Nakagawa na ako kami ng paraan para doon." Sabi niya.
Kumunot ang noo ko. A-anong paraan ang naiisip mo?" I was curious. "Tatalon tayong dalawa sa bangin," biro ko.
"Ganun na nga," pabiro niyang sagot bago niya ako muling sinubuan.
Mukhang iyon na lamang ang tanging paraan kung gusto talaga naming hindi magkahiwalay. Tatalon sa bangin nang magkasama.
Ilang days akong nagpagaling sa loob ng palasyo. Minsan niyayaya ako ni Soo-joon na lumabas pero hindi ako pumapayag. Natatakot ako na baka madadagdagan itong sugat ko sa katawan.
But this time hindi ako nakapaghindi kay Soo-joon. Napag-isipan ko rin kasi na kailangan ko ring makita ang labas. Kailangan ko ring mainitan. Kaya pumayag ako na dalhin niya ako sa harden ng palasyo. kami lang dalawa ang naruruon na nakaupo sa bakal na upuan. We' were facing each other. Nakapaseryoso niya habang ako ay nakakunot-noo. Pakiramdaman ko kasi may sasabihin siya sa akin na hindi niya masabi.
"Meron ka bang gustong sabihin?" tanong ko kay Soo-joon.
"Yes, Bellina. Meron akong gustong itanong sayo." lumunok siya. "At sana tulad parin ng dati ang sagot mo."
Kinakabahan tuloy ako sa sagot niya sa akin. Sa kaseryosohan niya nakakakaba talaga kung anong itatanong niya sa akin. Wait, baka tungkol ito sa pag-uwi ko sa Philippines... Baka papauwiin na niya ako? Kung ganoon, kahit masakit 'di ako tututol, tulad ng dati.
Soo-joon stared at me intently. Kinuha niya ang kamay kung nakalapag sa aking hita. Hinalikan niya ang likuran ng aking palad bago muling timingin sa akin na sa pagkakataon ito medyo nakangiti siya.
"A-ano ba ang gusto mong sabihin, hah." Nauutal-utal ako dahil sa kinikilos niya. "Sabihin mona, please... kinakabahan na ako sayo."
"Belle, do you still love me?" Tanong niya na lalong nakapagpakunot ng noo ko. "Kaya mo bang sumama sa akin kahit saan?"
Anong klaseng tanong iyon? Kinakabahan na ako dahil sa mga tanong ni Soo-joon.
"Yes, of course." Ngumiti ako ng puno ng pagkalito. "Mahal parin kita at sasama ako kahit saan ka pupunta."
"We're going to leave this country after you're in well," he said.
Hindi ako makapaniwala sa narinig ko. Nakatitig lamang ako sa seryosong mukha niya. Wala akong nakita roon ng pagbibiro sa sinabi niya. At ang pagkakakilala ko kay Soo-joon, hindi siya nagbibiro. He's a serious man.
"But how?"I asked. "We can't escape from your father."
"He will help us. My father will help us to escape here. Don't worry."
Tama ba ang narinig ko? The Supreme leader help us... Bakit parang kinakabahan ako. Bakit parang Pakiramdaman ko, may hindi tama.
I forced myself to smile. Nagdududa talaga ako sa tulog na ibibigay ng ama niya. Pero baka dahil lamang ito sa nangyari sa akin. Takot akong maniwala sa tulong daw ng supreme leader.
After weeks, medyo naghilom na ang sugat ko. Pero hindi pa ako nakakalabas ng palasyo mag-isa, maliban nalang kung kasama ko si Soo-joon. He take good care of me. Hindi niya ako pinabayaan. Even sa pagkain ko siya ang nagdadala. Wala akong naaalala na alipin ang nagdala sa akin ng pagkain.
Even Harvey and his girlfriend, hindi ko nakita. Hindi nila ako dinalaw kahit isang beses. Ano na kaya ang nangyayari sa kanila? Si Harvey, nasa kulungan parin ba ito?
"Babe, ito na ang tamang oras para umalis na tayo," entro ni Soo-joon. We were at the balcony of the palace. "Kung ayaw mong di tayo maghiwalay, we need to escape here."
I faced soo-joon then I forced myself to smile. Ayaw kong malayo sa kanya. I want to be with him all the time but escaping is not the solution. Hindi ito ang solusyon para magkasama kami palagi. Lalo lamang lalala ang lahat.
Soo-joon was so serious. Halatang hinihintay niya akong magsalita. He was waiting for my answer. He was hoping that I would be agreed to his plan.
I blew a small breath. "No, I'm sorry. Hindi sasama sa escape na sinasabi mo." Tumalikod ako sa kanya. "Uuwi ako ng Pilipinas," matapang kong saad.
"W-what? Are you joking me, babe...?" Hindi niya makapaniwalang tanong. "Kung nagbibiro ka lang, wag naman ganito."
Sana nga lang nagbibiro lang ako. Sana nga lang nagbibiro lamang ang tadhana sa amin. Sana nga lang hindi siya ang crown prince ng North Korea.
"Hindi ako nagbibiro. At seryoso rin ako sa sasabihin ko sa'yo, mula ngayon babalik na tayo mula sa simula, noong hindi pa tayo magkakakilala. Wag na nating ipilit na mabuhuhay ako sa mundo mo. Dahil hindi." Hindi ko alam kung saan ako nakakuha ng lakas-loob para sabihin ang mga katagang iyon. Basta nasabi ko nalang kahit na parang sasabok na ang puso ko sa sakit.
"A-are y-you breaking up with me? Is that it?"
I calmed myself then turned around to face him. "Yes! Kaya hayaan mo na akong umuwi ng Pilipinas!"
Iniwas niya ang kanyang paningin sa akin. "No. I can't. I'm sorry."
"You really want me to die here?! Ayaw kong mamatay dito na hindi ko nakikita parents ko. Ayaw kong mamatay dahil sayo! Ayaw ko maging tanga na sumalo ng palaso para sayo! Ayaw ko na masaktan in physical way! Do you understand me now!" I shouted at him.
All I said was lie. Kaya kong mamamatay dahil sa kanya. Kaya kong muling sumalo ng palaso para sa kanya. Ang hindi ko kaya ay ang masisira siya ng dahil sa akin. He is a crown prince of North Korea, nakatadhana na maging leader siya ng kanyang bansa. At kapag papatulan ko ang plano niyang tumakas mawawala ang lahat sa kanya. And his country needs him. For now, ayaw kong maging selfish.
I saw tears falling down from his eyes. Umiyak sa harapan ko ang prinsepe ng North Korea. Pero hindi iyon nakakaproud, masakit iyong tingnan. Lalo na kapag alam mo na ikaw ang dahilan kung bakit siya nasasaktan.
Yumuko siya at pinahiran ang kanyang mga luha gamit ang kanyang palad. Pagkatapos tumitig siya sa akin sa mata. Para akong matutunaw dito.
"I u-understand," his voice almost whisper. "I'll let you Free. I'll prepare your flight as soon as possible." he said then left me.
Kumawala ang mga luha ko. Halos hindi na ako makatayo ng maayos sa sakit na nararamdaman ng aking puso. Kung wala ang hamba na kasalukuyang nakahawak ako ay baka natumba na ako.
Why it's hurt? That's what I want! Fuck you, self!
To be continued...