Unicode Version
ဆက်နွယ်သူသာသိသောအဖြေ
မည်းမည်းမှောင်နေသောနေရာတစ်ခုတွင်သော်ပြေးနေမိသည်။ပြေးရပါများလွန်း၍ညောင်းညာနေပြီခြေထောက်တို့ကိုမျက်ကွယ်ပြုကာသော်ဆက်လက်ပြေးနေမိသည်။သော်ပြေးနေသော်လည်းပြေးနေရသည့်အကြောင်းအရင်းကိုသော်မသိ။သို့သော်လည်းသော်ပြေးနေစဲပဲ။သော်ခြေလှမ်းတို့ရပ်သွားသည်နှင့်သော်မြင်ရသည်ကသစ်ပင်များအုပ်စိုင်းနေသောတောအုပ်တစ်ခုဖြစ်ဟန်တွင်ရှိနေသောအိမ်ဟောင်းလေးတစ်အိမ်တွင်။ထိုနောက်တွင်သော်မြင်နေရသည်ကပြောင်းသွားသည်။ကားတစ်စီးထဲရောက်နေပုံရသောသော်မြင်နေရသည့်လမ်းညွှန်ဆိုင်းဘုတ်တစ်ခုပင်။ဘယ်ညာလမ်းညွှန်သောထိုဆိုင်းဘုတ်တွင်သော်အသေအချာတွေ့ရသည့်က
"စိုးမိုးစံအိမ်တော်သို့ရောက်ရန်(၂)မိုင်အလို။"
ဆိုသောစာသားပင်။သော်ထိုစာသားကိုဖတ်နေစဥ်နားထဲတွင်မိန်းကလေးတစ်ယောက်အော်သံလိုလို၊စကားပြောသံလိုလိုကိုကြားရကာထိုးကိုက်လာသောခေါင်းနဲ့အတူလေးလံနေသောမျက်လုံးတို့ကိုအတင်းဖွင့်ရန်သော်ကြိုးစားမိသည်။
"ဟူး"
လေးလံနေသောမျက်လုံးများကိုပွင့်သွားသည်နှင့်သော်မြင်ရသည်ကရင်းနှီးနေသောမိမိအခန်း၏မျက်နှာကြက်ပင်ဖြစ်နေ၍စိတ်အေးသွားကာသက်ပြင်းတစ်ချက်ချလိုက်ပြီးလှဲလျောင်းနေရာမှထထိုင်လိုက်သည်။ထိုစဥ်ပွင့်လာသောအခန်းတံခါးနဲ့အတူအစ်မဖြစ်သူ,သူဇာကဝင်လာပြီး
"သတိရပြီလား သော်။"
သူဇာမေးခွန်းကိုသော်ခေါင်းအသာညိတ်ပြလိုက်ပြီးသော်ပြန်မေးလိုက်သည်။
"အစ်မ ကျွန်တော်ဘယ်နှရက်တောင်မေ့နေတာလဲ။"
"သိပ်မကြာပါဘူး။ ၄၈နာရီနီးပါးပါပဲ။"
"ဒါနဲ့ဦးလေးရော.."
"ငါကိုစိတ်မပူပဲနဲ့မင်းဘာသာမင်းသာစိတ်ပူစမ်းပါ။ ပတ်တီးလူသားရဲ့။"
သော်၏မေးခွန်းကိုသော်အခန်းထဲထပ်ဝင်လာသောဦးလေးဖြစ်သူဦးမိုးလကပဲဝင်ဖြေပေးလာသဖြင့်သော်ကိုယ်ကိုယ့်ကိုပြန်ကြည့်လိုက်တော့ခန္ဓာကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကအကျ်ီဝတ်စရာမလိုလောက်အောင်ပတ်တီးအပြည့်နဲ့ဖြစ်နေသည်။
"ဒါဘယ်သူလက်ချက်လဲ။ အစ်မနဲ့ဦးလေးတော့မဖြစ်နိုင်ဘူး။ တီအယ်လ်ဒေါက်တာရမ်းကုပဲဖြစ်မယ်။"
သော်စကားကြောင့်သူဇာနဲ့ဦးမိုးလတို့ကိုတစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ကြည့်ကာပြုံးလိုက်ကြသည်။ပြီးနောက်တွင်ဦးမိုးလကသော်ကိုရှုတည်တည်ကြည့်ရင်းပြောလာသည်။
"ရယ်စရာပြောနိုင်ပြီဆိုတော့သော်ကသက်သာနေပြီထင်တယ်။ အဲဒါတော့သူဇာ,ငါ့တူမလုပ်ပေးစရာမလိုတော့ဘူးမလား။"
"အာ ဘယ်ဟုတ်မလဲ။ ကျွန်တော်ကအစ်မနဲ့ဦးလေးစိတ်ပူမှာစိုးလို့ရယ်စရာတွေပြောနေတာ။ တကယ်တော့ကျွန်တော်ခေါင်းကကိုက်နေသလိုလို..။"
"သော်ချွဲ ချွဲမနေနဲ့။ နင်မချွဲလည်းငါကနင်ကိုငါသတ်မှတ်ထားတဲ့စိတ်ချရပြီဆိုတဲ့အခြေအနေအထိဆက်စောင့်ကြည့်အုံးမှာပါ။"
ဦးမိုးလစကားကြောင့်ချက်ချင်းပင်ခေါင်းကိုက်ပြသောမောင်ဖြစ်သူသော်ကိုသူဇာပြုံးတုံ့တုံ့နဲ့ကြည့်ရင်းပြန်ပြောမှသော်တစ်ယောက်ဆက်မချွဲတော့ပေ။
"ငါတော့နင်တို့မောင်နှမကိုမနိုင်ဘူးဟေ့။ ကဲကဲနဲ့ချွဲချွဲတို့ကိုဒီကလေးလေးလက်မြှောက်တယ်ဟေ့။ လက်မြှောက်တယ်။"
ဦးမိုးလကသော်နဲ့သူဇာတို့မောင်နှမကိုကြည့်ရင်းဟန်ပါပါနဲ့ပြောပြီးနောက်တွင်သော့်အခန်းထဲမှဦးမိုးလကထွက်သွားသည်။ဦးလေးပုံစံကြောင့်ဦးလေးထွက်သွားမှသူဇာနဲ့သော်တို့နှစ်ယောက်သားရယ်လိုက်ကြသည်။
"ဟား ဟားဟား။"
"ဟားဟား ဦးလေးကတော့ဗျာ။ ဒါနဲ့အစ်မကျွန်တော်ဗိုက်ဆာတယ်။ ပြီးတော့ရေလည်းသောက်ချင်တယ်။"
ဦးလေးထွက်သွားသည်နှင့်သူဇာကိုစခိုင်းသောသော်ကိုသူဇာမကျေမနပ်ဖြစ်ဟန်ဆောင်ကာတစ်ချက်ကြည့်ပြီး
"ခဏလေးပြန်မှေးရင်းစောင့်နေ။"
ပြောပြီးသူဇာကသော်ကိုပြန်လှဲစေပြီးစောင်ခြုံပေးကာအခန်းထဲမှထွက်သွားသည်။အစ်မဖြစ်သူ,သူဇာအခန်းထဲမှထွက်သွားသည်နှင့်သော်,ကုတင်ဘေးကစားပွဲတွင်တင်ထားသောလက်တော့ပ်ကိုလှမ်းယူလိုက်ပြီးနောက်စခရင်ဖွင့်ပြီးအိမ်မက်တွင်သေသေချာချာမြင်လိုက်ရသည့်စာသားကိုရိုက်နှိပ်ကာရှာဖွေမိတော့နီးစပ်သည့်လိပ်စာတစ်ခုပေါ်လာသည်။ပေါ်လာသောလိပ်စာကိုသော်အသေအချာခေါင်းထဲမှတ်ထားလိုက်ပြီးလက်တော့ပ်ကိုနေရာတွင်ပြန်ထားလိုက်သည်။
အမိကသူ့တိုက်သို့ရောက်သည်နှင့်သူ့အခန်းထဲသူဝင်သွားသော်လည်းသူလိုက်မဝင်ဖြစ်ပဲအပေါ်ခေါင်မိုးထပ်သို့သာဆက်တက်လာဖြစ်သည်။ခေါင်မိုးထပ်တွင်သူကိုဖြတ်ကာတိုက်ခတ်သွားသောညခင်းလေပြေများကိုသူဝဝရှုရှိုက်ရင်းအောက်ကသွားလာနေသောလူများကိုကြည့်နေမိသည်။ပုံမှန်အနေအထားရှိသော်လည်းအပေါ်စီးကကြည့်နေသည်ဖြစ်၍သူမျက်ဝန်းထဲကသွားလာနေသောလူများ၊ကားများ၊ဆိုင်များကသေးငယ်သွားသလိုမြင်ရသည်။ထိုကြောင့်လည်းလူတော်တော်များများကအထက်စီးကပြောဆိုဆက်ဆံရတာကြိုက်ခြင်းဖြစ်လိမ့်မည်ဟုသူတွေးတောရင်းအမှတ်မထင်အောက်သို့အကြည့်ရောက်တော့ဟိုအရင်တစ်ခါကသူ့ကိုမြင်ရသည့်အဘိုးအိုဖြတ်လျှောက်သွားသည်ကိုတွေ့ရသဖြင့်သူအမြန်ပင်အဘိုးအိုနောက်လိုက်လာမိခဲ့သည်။
"အဘိုး အဘိုး ခဏလေးပါ။"
သူ့ခေါ်သံကိုကြားပုံရသောအဘိုးကလူရှင်းသည့်တနေရာတွင်ခြေလှမ်းကိုရပ်တန့်လိုက်သည်။
"အဘိုးကကျွန်တော်ကိုမြင်နေရတယ်ဆိုတော့ကျွန်တော်ကိုကူညီနိုင်မယ်ထင်တယ်။"
သူ့စကားကိုအဘိုးအိုကခေါင်းတစ်ချက်ညိတ်ပြပြီးမျက်လုံးတို့ကိုမှိတ်လိုက်သဖြင့်သူလည်းအဘိုးအိုကိုသေချာကြည့်နေမိသည်။
"လက်ပတ် မင်းကိုအာရုံခံကြည့်တာလက်ပတ်ပဲတွေ့ရတယ်။"
ခဏအကြာတွင်အဘိုးအိုကမျက်လုံးကိုပြန်ဖွင့်ပြီးပြောလာသည့်စကားအဆုံးတွင်သူရေရွတ်ကာမေးမိသည်။
"လက်ပတ် ဘာလက်ပတ်လဲ။ ဘယ်သူ့လက်ပတ်လဲ။.."
"အဲဒီအထိငါမမြင်နိုင်ဘူး။ ငါဒီလောက်မြင်ရတာဆိုတာကမင်းနဲ့ငါနဲ့အတိတ်ဘဝတစ်ခုမှာထူးထူးကဲကဲဆက်နွယ်မှုတွေရှိခဲ့လို့ပဲ။"
"ခဏ ကျွန်တော်ကရိုင်းတယ်လို့တော့မထင်ပါနဲ့။ အဘိုးကဘာလဲ။ အကြားအမြင်ဆရာကြီးလားဗျ။"
"မင်းမှတ်ချင်သလိုသာမှတ်ထားလိုက်ပါ။ ငါမြင်တာလည်းပြောပြီးပြီဆိုတော့ငါသွားစရာရှိသေးတယ်။"
သူ့မေးခွန်းအဆုံးတွင်အဘိုးအိုကခပ်အေးအေးပင်ဖြေပြီးထွက်သွားသဖြင့်သူတစ်ယောက်သာ'လက်ပတ်'ဆိုသည်ကိုသာစဥ်းစားတွေးကာအဖြေထုတ်နေမိသည်။
"အဖေ ဒီမှာဘာလုပ်နေတာလဲ။ လာမယ်ဆိုရင်လည်းဖုန်းကြိုဆက်တာမဟုတ်ဘူး။ အခုတော့အဖေအကြာကြီးစောင့်နေရတာပေါ့ဗျာ။"
နေ့တေးဆိုကားပါကင်တွင်ကားရပ်ပြီးကားပေါ်ကဆင်းလာတော့အထုပ်တစ်ထုပ်နဲ့ရပ်စောင့်နေသောဖခင်ဖြစ်သူကိုတွေ့၍ပြောလိုက်သော်လည်းဘာမှပြန်မဖြေလာသောဖခင်ကြောင့်နေ့တေးဆိုဖခင်အနားသွားရပ်ကာ
"အဖေ အဖေ"
နှစ်ခါထပ်ခေါ်သံအဆုံးတွင်ဖခင်ဖြစ်သူတစ်ယောက်ဟိုဒီကြည့်နေပြီးမှနေ့တေးဆိုကတွေ့သွားပုံရကာ
"သား သားရောက်နေတာကြာပြီလား။"
"ခုနကမှရောက်တာ။ အဖေဘာဖြစ်နေတာလဲ။"
"အဖေ သားကိုစောင့်နေရင်းအိမ်မက်မက်နေတာ။"
"အိမ်မက် ဒါဆိုအဖေကမတ်တပ်ရပ်ရင်းအိပ်ပျော်နေတာလား။"
ဖခင်ဖြစ်သူစကားကြောင့်နေ့တေးဆိုမေးတော့ဖခင်ဖြစ်သူခေါင်းညိတ်ပြီးဆက်ဖြေလာသည်က
"အဲဝိညာဥ်ကြောင့်သားကသားကျိန်စာကိုဖြေနိုင်မယ်။...."
"အဖေ အခန်းရောက်မှအေးအေးဆေးဆေးပြောတာပေါ့ဗျာ။ လာ အဖေ။"
ဖခင်ဖြစ်သူစကားစကိုနေ့တေးဆိုဖြတ်ပြောပြီးဖခင်ဖြစ်သူနဲ့အခန်းဆီသို့လာခဲ့သည်။အခန်းတွင်ရောက်မှဖခင်ဖြစ်သူကိုထိုင်စေသလိုနေ့တေးဆိုလည်းဝင်ထိုင်လိုက်တော့
"သားအခုတလောဝိညာဥ်တွေကိုတွေ့သေးလား။"
ဖခင်ဖြစ်သူ၏အမေးကိုသူခေါင်းခါလိုက်ပြီးမှ
"မဟုတ်ဘူး။ လက်စွပ်ဝတ်ထားလို့အခြားဝိညာဥ်တွေကိုမတွေ့ရပေမယ့် ဝိညာဥ်တစ်ခုကိုတော့လက်စွပ်ဝတ်ထားတာတောင်မြင်နေရတယ်။"
"ဒါဆိုရင်အမှာစကားကမှန်တာပေါ့။ သားကဆက်နွယ်သူကိုသာရှာ။ အမှာစကားနောက်ဆက်တွဲကဆက်နွယ်သူဆီမှာသာအဖြေရှိတယ်တဲ့။"
"ဆက်နွယ်သူကိုဘယ်လိုသိရမှာလဲ။"
"ဒါတော့အဖေလည်းအသေအချာမပြောနိုင်ဘူး။ မင်းအဘိုးတော့သိလောက်မယ်။"
ဖခင်ဖြစ်သူစကားကြောင့်မျက်လုံးအရောင်လက်သွားသောနေ့တေးဆိုကိုကြည့်ရင်းဖခင်ဖြစ်သူတစ်ယောက်လည်းဝမ်းသာမိသည်။
"အဖြေရရင်ဖုန်းဆက်ပေးမယ်။ မင်းကြည့်ရတာပိန်လိုက်တာ။ ဟင်းတွေယူလာလို့အစားကိုအချိန်မှန်မှန်စား။ ငါသွားတော့မယ်။"
ဖခင်ဖြစ်သူကနေ့တေးဆိုလက်ထဲယူလာသောအထုပ်ကိုထည့်ပြီးမတ်တပ်ထရပ်လိုက်သည်။
"တံခါးကိုသာသေချာပိတ် ငါကိုလိုက်မပို့နဲ့တော့။"
ဖခင်ဖြစ်သူကပြောပြီးထွက်သွားသဖြင့်နေ့တေးဆိုအခန်းဝအထိလိုက်ပို့ပေးပြီးနောက်တံခါးပြန်ပိတ်ကာတနေ့ကုန်၏အမောကိုဖြေရန်ရေအေးအေးလေးကိုစိမ်ပြေနပြေချိုးရန်ရေချိုးခန်းထဲသို့နေ့တေးဆိုဝင်သွားလေသည်။
"အဖေ စောင့်ရတာကြာသွားလားဗျ။"
ဖခင်ဖြစ်သူစောင့်နေမည့်နေရာသို့သူ့ကားရပ်သည်နှင့်ကားပေါ်တက်လာသောဖခင်ဖြစ်သူကိုသူမေးမိတော့ဖခင်ဖြစ်သူကခေါင်းခါပြရင်း
"မြေးလေးဆီဝင်ပြီးပြီလား။"
ဖခင်ဖြစ်သူ၏အမေးကိုသူခေါင်းညိတ်ပြပြီး
"အဖေ ကျွန်တော်သူ့ကိုစောင့်နေရင်းအိမ်မက်မက်ခဲ့တယ်။အိမ်မက်အမှာစကားနှစ်ခုက..."
သူ့အိမ်မက်အကြောင်းဖခင်ဖြစ်သူကိုပြောပြလိုက်တော့ဖခင်ဖြစ်သူကခေတ္တတိတ်ဆိတ်သွားပြီးမှ
"ကားကိုပြန်လှည့်လိုက် မြေးလေးဆီပြန်သွားရမယ်။"
"ဟုတ်ကဲ့ပါ အဖေ။"
ဖခင်ဖြစ်သူ၏စကားအတိုင်းသူကားကိုပြန်လှည့်ကာသားဖြစ်သူ၏အိမ်ရှိရာသို့ပြန်မောင်းလာခဲ့သည်။သားဖြစ်သူနေထိုင်ရာတိုက်အောက်ရောက်သည်နှင့်ကားပါကင်တွင်ကားကိုရပ်ထားခဲ့ပြီးနောက်တွင်သားအဖနှစ်ယောက်မြေးဖြစ်သူနေသည့်အထပ်သို့ဓာတ်လှေကားဖြင့်တက်လာခဲ့ကြသည်။
"တီးတောင် တီးတောင်"
အဖေဖြစ်သူယူလာသောဟင်းများဖြင့်ထမင်းများများစားလိုက်ပြီးပန်းကန်ဆေးကာအနားယူရန်အိပ်ခန်းသို့သွားနေသောနေ့တေးဆိုတစ်ယောက်ဘဲလ်မြည်သံကြောင့်အခန်းတံခါးကိုသွားဖွင့်လိုက်သည်။ပွင့်လာသောအခန်းတံခါးနဲ့အတူမြင်လိုက်ရသည့်အဘိုးနဲ့အဖေဖြစ်သူကြောင့်နေ့တေးဆိုအံ့သြနေရင်း
"အဘိုး အဖေဘယ်လိုဖြစ်လို့လဲ။"
နေ့တေးဆိုမေးမြန်းရင်းနဲ့အဘိုးနဲ့အဖေဖြစ်သူကိုဝင်ခွင့်ပေးလိုက်သည်။ထိုနောက်တွင်မြေးအဘိုးသုံးယောက်ဧည့်ခန်းတွင်းကထိုင်ခုံတွင်ဝင်ထိုင်လိုက်ရင်း
"ငါ့မြေးကိုအဘိုးပြောစရာရှိလို့ မင်းအဖေကိုကားပြန်လှည့်ခိုင်းလိုက်တာ။"
"ပြောပါ အဘိုး။"
စပြောလာသောအဘိုးဖြစ်သူစကားကိုနေ့တေးဆိုစကားထောက်ပေးလိုက်တော့အဘိုးဖြစ်သူပြောလာသည်က
"သားကျိန်စာသင့်တာကအဖိုးကြောင့်ပဲ။ အဖိုးကအနွယ်မတူတဲ့မင်းအဖွားနဲ့နှစ်ဖက်မျိုးရိုးစည်ကမ်းတွေကိုဆန့်ကျင်ပြီးလက်ထပ်ခဲ့ကြတယ်။ အဖိုးရဲ့အကြားအမြင်ပါရမီထူးကိုအဖိုးသား၊မင်းအဖေဆီလက်ဆင့်မကမ်းနိုင်ခဲ့ဘူး။အဲဒါကြောင့်မင်းအဖေကသာမန်လူတစ်ယောက်ဖြစ်သွားရတာကစည်းကမ်းဖောက်ဖျက်လို့ရတဲ့ပထမအပြစ်ဒဏ်ပဲ။....."
"......ဒုတိယပြစ်ဒဏ်ကတော့ဆန့်ကျင့်ခဲ့တဲ့အဖိုးရဲ့တစ်ဆက်ကျော်မျိုးဆက်မှာမွေးဖွားလာတဲ့သူရဲ့ဖူးစာရှင်ကသူနဲ့မျိုးတူလူဖြစ်ကိုဖြစ်လိမ့်မယ်။ ပြီးတော့အဲဒီမွေးဖွားလာတဲ့သူမှာလူမဟုတ်တဲ့အရာတွေကိုမြင်နိုင်မယ့်ကျိန်စာပါတယ်။ အဲဒီကျိန်စာကပျမ်းမျှသက်တမ်းရဲ့လေးပုံတစ်ပုံအတွင်းပြေအောင်မလုပ်နိုင်ရင်တစ်သက်လုံးအဲဒီအရာတွေကိုမြင်နေရမယ်တဲ့။"
"ဒါဆို..."
အဘိုးဖြစ်သူစကားကြောင့်နေ့တေးဆိုအံ့သြနေမိသည်မှာစကားတောင်ဆက်မပြောနိုင်။နေ့တေးဆိုအဖေကတော့နေ့တေးဆိုပခုံးကိုလာဆုပ်ကိုင်ပေးထားသည်။
"အဘိုးအပြစ်တွေကြောင့်ငါ့မြေးလေးအဲလိုတွေခံနေရတာပါ။"
နေ့တေးဆိုကိုပြောလာသောအဘိုးဖြစ်သူ၏သူကိုယ့်သူပြစ်တင်ပြောဆိုမှုကိုနေ့တေးဆိုချက်ချင်းပင်ဝင်ပြောလိုက်သည်။
"မဟုတ်ပါဘူး အဘိုး။ တကယ်လို့အဘိုးသာအဖွားကိုလက်မထပ်ခဲ့ရင်ကျွန်တော်ဆိုတာရှိလာမယ်လို့ကိုမထင်ဘူး။"
"ဟုတ်ပါတယ် အဖေရယ်။ ဖြစ်လာသမျှကကောင်းဖို့ပဲဗျာ။"
နေ့တေးဆိုစကားအဆုံးတွင်နေ့တေးဆိုဖခင်ကပါဝင်ပြောပေးလာသည်။
"ငါ့အပေါ်မင်းတို့တွေနားလည်ပေးကြတာပေါ့။ ဒါနဲ့မင်းအဖေပြောတဲ့ဆက်နွယ်သူဆိုတဲ့စကားကိုအဘိုးနားလည်တယ်။"
အဘိုးဖြစ်သူစကားအဆုံးတွင်နေ့တေးဆိုတို့သားအဖနှစ်ယောက်လုံးစိတ်ဝင်စားစွာနားထောင်နေမိသည်။အဘိုးဖြစ်သူဆက်ပြောလာသည်က
"ဆက်နွယ်သူဆိုတဲ့စကားသာမန်လူတစ်ယောက်ကိုပဲညွှန်းတာ။ဝေးကွာနေတဲ့သူတွေကိုပြန်ဆက်စပ်သွားစေမှာကအဲဒီလူရဲ့ကံကြမ္မာပဲ။"
"အဲဒီလူကိုဘယ်လိုရှာရမှာလဲ အဖေ။"
"ရှာစရာမလိုပဲတွေ့လိမ့်မယ်။ ဒါမှမဟုတ်တွေ့ပြီးတာတောင်ဖြစ်နေမလားဆိုတာတော့အဖိုးလည်းမပြောတတ်ဘူး။"
"အဖိုးရော၊အဖေရောဒီနေ့ပင်ပန်းနေလောက်ပြီ။ ဒီညတော့ဒီမှာအိပ်ပြီးမနက်အလုပ်သွားတဲ့အချိန်မှပြန်။ ဒီညအိပ်ဖို့ပြင်ဆင်ပေးပါ့မယ်။"
အဖိုးဖြစ်သူစကားအဆုံးတွင်နေ့တေးဆိုပြောလာပြီးအဖိုးနဲ့အဖေဖြစ်သူတို့နားရန်နေရာကိုနေ့တေးဆိုပြင်ဆင်လိုက်လေသည်။
With Love,
PurpleNwayW
__________________
Zawgyi Version
ဆက္ႏြယ္သူသာသိေသာအေျဖ
မည္းမည္းေမွာင္ေနေသာေနရာတစ္ခုတြင္ေသာ္ေျပးေနမိသည္။ေျပးရပါမ်ားလြန္း၍ေညာင္းညာေနၿပီေျခေထာက္တို႔ကိုမ်က္ကြယ္ျပဳကာေသာ္ဆက္လက္ေျပးေနမိသည္။ေသာ္ေျပးေနေသာ္လည္းေျပးေနရသည့္အေၾကာင္းအရင္းကိုေသာ္မသိ။သို႔ေသာ္လည္းေသာ္ေျပးေနစဲပဲ။ေသာ္ေျခလွမ္းတို႔ရပ္သြားသည္ႏွင့္ေသာ္ျမင္ရသည္ကသစ္ပင္မ်ားအုပ္စိုင္းေနေသာေတာအုပ္တစ္ခုျဖစ္ဟန္တြင္ရွိေနေသာအိမ္ေဟာင္းေလးတစ္အိမ္တြင္။ထိုေနာက္တြင္ေသာ္ျမင္ေနရသည္ကေျပာင္းသြားသည္။ကားတစ္စီးထဲေရာက္ေနပုံရေသာေသာ္ျမင္ေနရသည့္လမ္းၫႊန္ဆိုင္းဘုတ္တစ္ခုပင္။ဘယ္ညာလမ္းၫႊန္ေသာထိုဆိုင္းဘုတ္တြင္ေသာ္အေသအခ်ာေတြ႕ရသည့္က
"စိုးမိုးစံအိမ္ေတာ္သို႔ေရာက္ရန္(၂)မိုင္အလို။"
ဆိုေသာစာသားပင္။ေသာ္ထိုစာသားကိုဖတ္ေနစဥ္နားထဲတြင္မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ေအာ္သံလိုလို၊စကားေျပာသံလိုလိုကိုၾကားရကာထိုးကိုက္လာေသာေခါင္းနဲ႕အတူေလးလံေနေသာမ်က္လုံးတို႔ကိုအတင္းဖြင့္ရန္ေသာ္ႀကိဳးစားမိသည္။
"ဟူး"
ေလးလံေနေသာမ်က္လုံးမ်ားကိုပြင့္သြားသည္ႏွင့္ေသာ္ျမင္ရသည္ကရင္းႏွီးေနေသာမိမိအခန္း၏မ်က္ႏွာၾကက္ပင္ျဖစ္ေန၍စိတ္ေအးသြားကာသက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်လိဳက္ၿပီးလွဲေလ်ာင္းေနရာမွထထိုင္လိုက္သည္။ထိုစဥ္ပြင့္လာေသာအခန္းတံခါးနဲ႕အတူအစ္မျဖစ္သူ,သူဇာကဝင္လာၿပီး
"သတိရၿပီလား ေသာ္။"
သူဇာေမးခြန္းကိုေသာ္ေခါင္းအသာညိတ္ျပလိုက္ၿပီးေသာ္ျပန္ေမးလိုက္သည္။
"အစ္မ ကြၽန္ေတာ္ဘယ္ႏွရက္ေတာင္ေမ့ေနတာလဲ။"
"သိပ္မၾကာပါဘူး။ ၄၈နာရီနီးပါးပါပဲ။"
"ဒါနဲ႕ဦးေလးေရာ.."
"ငါကိုစိတ္မပူပဲနဲ႕မင္းဘာသာမင္းသာစိတ္ပူစမ္းပါ။ ပတ္တီးလူသားရဲ႕။"
ေသာ္၏ေမးခြန္းကိုေသာ္အခန္းထဲထပ္ဝင္လာေသာဦးေလးျဖစ္သူဦးမိုးလကပဲဝင္ေျဖေပးလာသျဖင့္ေသာ္ကိုယ္ကိုယ့္ကိုျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ခႏၶာကိုယ္အေပၚပိုင္းကအက်္ီဝတ္စရာမလိုေလာက္ေအာင္ပတ္တီးအျပည့္နဲ႕ျဖစ္ေနသည္။
"ဒါဘယ္သူလက္ခ်က္လဲ။ အစ္မနဲ႕ဦးေလးေတာ့မျဖစ္နိုင္ဘူး။ တီအယ္လ္ေဒါက္တာရမ္းကုပဲျဖစ္မယ္။"
ေသာ္စကားေၾကာင့္သူဇာနဲ႕ဦးမိုးလတို႔ကိုတစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ၾကည့္ကာၿပဳံးလိုက္ၾကသည္။ၿပီးေနာက္တြင္ဦးမိုးလကေသာ္ကိုရႈတည္တည္ၾကည့္ရင္းေျပာလာသည္။
"ရယ္စရာေျပာနိုင္ၿပီဆိုေတာ့ေသာ္ကသက္သာေနၿပီထင္တယ္။ အဲဒါေတာ့သူဇာ,ငါ့တူမလုပ္ေပးစရာမလိုေတာ့ဘူးမလား။"
"အာ ဘယ္ဟုတ္မလဲ။ ကြၽန္ေတာ္ကအစ္မနဲ႕ဦးေလးစိတ္ပူမွာစိုးလို႔ရယ္စရာေတြေျပာေနတာ။ တကယ္ေတာ့ကြၽန္ေတာ္ေခါင္းကကိုက္ေနသလိုလို..။"
"ေသာ္ခြၽဲ ခြၽဲမေနနဲ႕။ နင္မခြၽဲလည္းငါကနင္ကိုငါသတ္မွတ္ထားတဲ့စိတ္ခ်ရၿပီဆိုတဲ့အေျခအေနအထိဆက္ေစာင့္ၾကည့္အုံးမွာပါ။"
ဦးမိုးလစကားေၾကာင့္ခ်က္ခ်င္းပင္ေခါင္းကိုက္ျပေသာေမာင္ျဖစ္သူေသာ္ကိုသူဇာၿပဳံးတုံ႕တုံ႕နဲ႕ၾကည့္ရင္းျပန္ေျပာမွေသာ္တစ္ေယာက္ဆက္မခြၽဲေတာ့ေပ။
"ငါေတာ့နင္တို႔ေမာင္ႏွမကိုမနိုင္ဘူးေဟ့။ ကဲကဲနဲ႕ခြၽဲခြၽဲတို႔ကိုဒီကေလးေလးလက္ျမႇောက္တယ္ေဟ့။ လက္ျမႇောက္တယ္။"
ဦးမိုးလကေသာ္နဲ႕သူဇာတို႔ေမာင္ႏွမကိုၾကည့္ရင္းဟန္ပါပါနဲ႕ေျပာၿပီးေနာက္တြင္ေသာ့္အခန္းထဲမွဦးမိုးလကထြက္သြားသည္။ဦးေလးပုံစံေၾကာင့္ဦးေလးထြက္သြားမွသူဇာနဲ႕ေသာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္သားရယ္လိုက္ၾကသည္။
"ဟား ဟားဟား။"
"ဟားဟား ဦးေလးကေတာ့ဗ်ာ။ ဒါနဲ႕အစ္မကြၽန္ေတာ္ဗိုက္ဆာတယ္။ ၿပီးေတာ့ေရလည္းေသာက္ခ်င္တယ္။"
ဦးေလးထြက္သြားသည္ႏွင့္သူဇာကိုစခိုင္းေသာေသာ္ကိုသူဇာမေက်မနပ္ျဖစ္ဟန္ေဆာင္ကာတစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး
"ခဏေလးျပန္ေမွးရင္းေစာင့္ေန။"
ေျပာၿပီးသူဇာကေသာ္ကိုျပန္လွဲေစၿပီးေစာင္ၿခဳံေပးကာအခန္းထဲမွထြက္သြားသည္။အစ္မျဖစ္သူ,သူဇာအခန္းထဲမွထြက္သြားသည္ႏွင့္ေသာ္,ကုတင္ေဘးကစားပြဲတြင္တင္ထားေသာလက္ေတာ့ပ္ကိုလွမ္းယူလိုက္ၿပီးေနာက္စခရင္ဖြင့္ၿပီးအိမ္မက္တြင္ေသေသခ်ာခ်ာျမင္လိုက္ရသည့္စာသားကိုရိုက္ႏွိပ္ကာရွာေဖြမိေတာ့နီးစပ္သည့္လိပ္စာတစ္ခုေပၚလာသည္။ေပၚလာေသာလိပ္စာကိုေသာ္အေသအခ်ာေခါင္းထဲမွတ္ထားလိုက္ၿပီးလက္ေတာ့ပ္ကိုေနရာတြင္ျပန္ထားလိုက္သည္။
အမိကသူ႕တိုက္သို႔ေရာက္သည္ႏွင့္သူ႕အခန္းထဲသူဝင္သြားေသာ္လည္းသူလိုက္မဝင္ျဖစ္ပဲအေပၚေခါင္မိုးထပ္သို႔သာဆက္တက္လာျဖစ္သည္။ေခါင္မိုးထပ္တြင္သူကိုျဖတ္ကာတိုက္ခတ္သြားေသာညခင္းေလေျပမ်ားကိုသူဝဝရႈရွိုက္ရင္းေအာက္ကသြားလာေနေသာလူမ်ားကိုၾကည့္ေနမိသည္။ပုံမွန္အေနအထားရွိေသာ္လည္းအေပၚစီးကၾကည့္ေနသည္ျဖစ္၍သူမ်က္ဝန္းထဲကသြားလာေနေသာလူမ်ား၊ကားမ်ား၊ဆိုင္မ်ားကေသးငယ္သြားသလိုျမင္ရသည္။ထိုေၾကာင့္လည္းလူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကအထက္စီးကေျပာဆိုဆက္ဆံရတာႀကိဳက္ျခင္းျဖစ္လိမ့္မည္ဟုသူေတြးေတာရင္းအမွတ္မထင္ေအာက္သို႔အၾကည့္ေရာက္ေတာ့ဟိုအရင္တစ္ခါကသူ႕ကိုျမင္ရသည့္အဘိုးအိုျဖတ္ေလွ်ာက္သြားသည္ကိုေတြ႕ရသျဖင့္သူအျမန္ပင္အဘိုးအိုေနာက္လိုက္လာမိခဲ့သည္။
"အဘိုး အဘိုး ခဏေလးပါ။"
သူ႕ေခၚသံကိုၾကားပုံရေသာအဘိုးကလူရွင္းသည့္တေနရာတြင္ေျခလွမ္းကိုရပ္တန့္လိုက္သည္။
"အဘိုးကကြၽန္ေတာ္ကိုျမင္ေနရတယ္ဆိုေတာ့ကြၽန္ေတာ္ကိုကူညီနိုင္မယ္ထင္တယ္။"
သူ႕စကားကိုအဘိုးအိုကေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္ျပၿပီးမ်က္လုံးတို႔ကိုမွိတ္လိုက္သျဖင့္သူလည္းအဘိုးအိုကိုေသခ်ာၾကည့္ေနမိသည္။
"လက္ပတ္ မင္းကိုအာ႐ုံခံၾကည့္တာလက္ပတ္ပဲေတြ႕ရတယ္။"
ခဏအၾကာတြင္အဘိုးအိုကမ်က္လုံးကိုျပန္ဖြင့္ၿပီးေျပာလာသည့္စကားအဆုံးတြင္သူေရ႐ြတ္ကာေမးမိသည္။
"လက္ပတ္ ဘာလက္ပတ္လဲ။ ဘယ္သူ႕လက္ပတ္လဲ။.."
"အဲဒီအထိငါမျမင္နိုင္ဘူး။ ငါဒီေလာက္ျမင္ရတာဆိုတာကမင္းနဲ႕ငါနဲ႕အတိတ္ဘဝတစ္ခုမွာထူးထူးကဲကဲဆက္ႏြယ္မႈေတြရွိခဲ့လို႔ပဲ။"
"ခဏ ကြၽန္ေတာ္ကရိုင္းတယ္လို႔ေတာ့မထင္ပါနဲ႕။ အဘိုးကဘာလဲ။ အၾကားအျမင္ဆရာႀကီးလားဗ်။"
"မင္းမွတ္ခ်င္သလိုသာမွတ္ထားလိုက္ပါ။ ငါျမင္တာလည္းေျပာၿပီးၿပီဆိုေတာ့ငါသြားစရာရွိေသးတယ္။"
သူ႕ေမးခြန္းအဆုံးတြင္အဘိုးအိုကခပ္ေအးေအးပင္ေျဖၿပီးထြက္သြားသျဖင့္သူတစ္ေယာက္သာ'လက္ပတ္'ဆိုသည္ကိုသာစဥ္းစားေတြးကာအေျဖထုတ္ေနမိသည္။
"အေဖ ဒီမွာဘာလုပ္ေနတာလဲ။ လာမယ္ဆိုရင္လည္းဖုန္းႀကိဳဆက္တာမဟုတ္ဘူး။ အခုေတာ့အေဖအၾကာႀကီးေစာင့္ေနရတာေပါ့ဗ်ာ။"
ေန႕ေတးဆိုကားပါကင္တြင္ကားရပ္ၿပီးကားေပၚကဆင္းလာေတာ့အထုပ္တစ္ထုပ္နဲ႕ရပ္ေစာင့္ေနေသာဖခင္ျဖစ္သူကိုေတြ႕၍ေျပာလိုက္ေသာ္လည္းဘာမွျပန္မေျဖလာေသာဖခင္ေၾကာင့္ေန႕ေတးဆိုဖခင္အနားသြားရပ္ကာ
"အေဖ အေဖ"
ႏွစ္ခါထပ္ေခၚသံအဆုံးတြင္ဖခင္ျဖစ္သူတစ္ေယာက္ဟိုဒီၾကည့္ေနၿပီးမွေန႕ေတးဆိုကေတြ႕သြားပုံရကာ
"သား သားေရာက္ေနတာၾကာၿပီလား။"
"ခုနကမွေရာက္တာ။ အေဖဘာျဖစ္ေနတာလဲ။"
"အေဖ သားကိုေစာင့္ေနရင္းအိမ္မက္မက္ေနတာ။"
"အိမ္မက္ ဒါဆိုအေဖကမတ္တပ္ရပ္ရင္းအိပ္ေပ်ာ္ေနတာလား။"
ဖခင္ျဖစ္သူစကားေၾကာင့္ေန႕ေတးဆိုေမးေတာ့ဖခင္ျဖစ္သူေခါင္းညိတ္ၿပီးဆက္ေျဖလာသည္က
"အဲဝိညာဥ္ေၾကာင့္သားကသားက်ိန္စာကိုေျဖနိုင္မယ္။...."
"အေဖ အခန္းေရာက္မွေအးေအးေဆးေဆးေျပာတာေပါ့ဗ်ာ။ လာ အေဖ။"
ဖခင္ျဖစ္သူစကားစကိုေန႕ေတးဆိုျဖတ္ေျပာၿပီးဖခင္ျဖစ္သူနဲ႕အခန္းဆီသို႔လာခဲ့သည္။အခန္းတြင္ေရာက္မွဖခင္ျဖစ္သူကိုထိုင္ေစသလိုေန႕ေတးဆိုလည္းဝင္ထိုင္လိုက္ေတာ့
"သားအခုတေလာဝိညာဥ္ေတြကိုေတြ႕ေသးလား။"
ဖခင္ျဖစ္သူ၏အေမးကိုသူေခါင္းခါလိုက္ၿပီးမွ
"မဟုတ္ဘူး။ လက္စြပ္ဝတ္ထားလို႔အျခားဝိညာဥ္ေတြကိုမေတြ႕ရေပမယ့္ ဝိညာဥ္တစ္ခုကိုေတာ့လက္စြပ္ဝတ္ထားတာေတာင္ျမင္ေနရတယ္။"
"ဒါဆိုရင္အမွာစကားကမွန္တာေပါ့။ သားကဆက္ႏြယ္သူကိုသာရွာ။ အမွာစကားေနာက္ဆက္တြဲကဆက္ႏြယ္သူဆီမွာသာအေျဖရွိတယ္တဲ့။"
"ဆက္ႏြယ္သူကိုဘယ္လိုသိရမွာလဲ။"
"ဒါေတာ့အေဖလည္းအေသအခ်ာမေျပာနိုင္ဘူး။ မင္းအဘိုးေတာ့သိေလာက္မယ္။"
ဖခင္ျဖစ္သူစကားေၾကာင့္မ်က္လုံးအေရာင္လက္သြားေသာေန႕ေတးဆိုကိုၾကည့္ရင္းဖခင္ျဖစ္သူတစ္ေယာက္လည္းဝမ္းသာမိသည္။
"အေျဖရရင္ဖုန္းဆက္ေပးမယ္။ မင္းၾကည့္ရတာပိန္လိုက္တာ။ ဟင္းေတြယူလာလို႔အစားကိုအခ်ိန္မွန္မွန္စား။ ငါသြားေတာ့မယ္။"
ဖခင္ျဖစ္သူကေန႕ေတးဆိုလက္ထဲယူလာေသာအထုပ္ကိုထည့္ၿပီးမတ္တပ္ထရပ္လိုက္သည္။
"တံခါးကိုသာေသခ်ာပိတ္ ငါကိုလိုက္မပို႔နဲ႕ေတာ့။"
ဖခင္ျဖစ္သူကေျပာၿပီးထြက္သြားသျဖင့္ေန႕ေတးဆိုအခန္းဝအထိလိုက္ပို႔ေပးၿပီးေနာက္တံခါးျပန္ပိတ္ကာတေန႕ကုန္၏အေမာကိုေျဖရန္ေရေအးေအးေလးကိုစိမ္ေျပနေျပခ်ိဳးရန္ေရခ်ိဳးခန္းထဲသို႔ေန႕ေတးဆိုဝင္သြားေလသည္။
"အေဖ ေစာင့္ရတာၾကာသြားလားဗ်။"
ဖခင္ျဖစ္သူေစာင့္ေနမည့္ေနရာသို႔သူ႕ကားရပ္သည္ႏွင့္ကားေပၚတက္လာေသာဖခင္ျဖစ္သူကိုသူေမးမိေတာ့ဖခင္ျဖစ္သူကေခါင္းခါျပရင္း
"ေျမးေလးဆီဝင္ၿပီးၿပီလား။"
ဖခင္ျဖစ္သူ၏အေမးကိုသူေခါင္းညိတ္ျပၿပီး
"အေဖ ကြၽန္ေတာ္သူ႕ကိုေစာင့္ေနရင္းအိမ္မက္မက္ခဲ့တယ္။အိမ္မက္အမွာစကားႏွစ္ခုက..."
သူ႕အိမ္မက္အေၾကာင္းဖခင္ျဖစ္သူကိုေျပာျပလိုက္ေတာ့ဖခင္ျဖစ္သူကေခတၱတိတ္ဆိတ္သြားၿပီးမွ
"ကားကိုျပန္လွည့္လိုက္ ေျမးေလးဆီျပန္သြားရမယ္။"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ အေဖ။"
ဖခင္ျဖစ္သူ၏စကားအတိုင္းသူကားကိုျပန္လွည့္ကာသားျဖစ္သူ၏အိမ္ရွိရာသို႔ျပန္ေမာင္းလာခဲ့သည္။သားျဖစ္သူေနထိုင္ရာတိုက္ေအာက္ေရာက္သည္ႏွင့္ကားပါကင္တြင္ကားကိုရပ္ထားခဲ့ၿပီးေနာက္တြင္သားအမိႏွစ္ေယာက္ေျမးျဖစ္သူေနသည့္အထပ္သို႔ဓာတ္ေလွကားျဖင့္တက္လာခဲ့ၾကသည္။
"တီးေတာင္ တီးေတာင္"
အေဖျဖစ္သူယူလာေသာဟင္းမ်ားျဖင့္ထမင္းမ်ားမ်ားစားလိုက္ၿပီးပန္းကန္ေဆးကာအနားယူရန္အိပ္ခန္းသို႔သြားေနေသာေန႕ေတးဆိုတစ္ေယာက္ဘဲလ္ျမည္သံေၾကာင့္အခန္းတံခါးကိုသြားဖြင့္လိုက္သည္။ပြင့္လာေသာအခန္းတံခါးနဲ႕အတူျမင္လိုက္ရသည့္အဘိုးနဲ႕အေဖျဖစ္သူေၾကာင့္ေန႕ေတးဆိုအံ့ၾသေနရင္း
"အဘိုး အေဖဘယ္လိုျဖစ္လို႔လဲ။"
ေန႕ေတးဆိုေမးျမန္းရင္းနဲ႕အဘိုးနဲ႕အေဖျဖစ္သူကိုဝင္ခြင့္ေပးလိုက္သည္။ထိုေနာက္တြင္ေျမးအဘိုးသုံးေယာက္ဧည့္ခန္းတြင္းကထိုင္ခုံတြင္ဝင္ထိုင္လိုက္ရင္း
"ငါ့ေျမးကိုအဘိုးေျပာစရာရွိလို႔ မင္းအေဖကိုကားျပန္လွည့္ခိုင္းလိုက္တာ။"
"ေျပာပါ အဘိုး။"
စေျပာလာေသာအဘိုးျဖစ္သူစကားကိုေန႕ေတးဆိုစကားေထာက္ေပးလိုက္ေတာ့အဘိုးျဖစ္သူေျပာလာသည္က
"သားက်ိန္စာသင့္တာကအဖိုးေၾကာင့္ပဲ။ အဖိုးကအႏြယ္မတူတဲ့မင္းအဖြားနဲ႕ႏွစ္ဖက္မ်ိဳးရိုးစည္ကမ္းေတြကိုဆန့္က်င့္ၿပီးလက္ထပ္ခဲ့ၾကတယ္။ အဖိုးရဲ႕အၾကားအျမင္ပါရမီထူးကိုအဖိုးသား၊မင္းအေဖဆီလက္ဆင့္မကမ္းနိုင္ခဲ့ဘူး။အဲဒါေၾကာင့္မင္းအေဖကသာမန္လူတစ္ေယာက္ျဖစ္သြားရတာကစည္းကမ္းေဖာက္ဖ်က္လို႔ရတဲ့ပထမအျပစ္ဒဏ္ပဲ။....."
"......ဒုတိယျပစ္ဒဏ္ကေတာ့ဆန့္က်င့္ခဲ့တဲ့အဖိုးရဲ႕တစ္ဆက္ေက်ာ္မ်ိဳးဆက္မွာေမြးဖြားလာတဲ့သူရဲ႕ဖူးစာရွင္ကသူနဲ႕မ်ိဳးတူလူျဖစ္ကိုျဖစ္လိမ့္မယ္။ ၿပီးေတာ့အဲဒီေမြးဖြားလာတဲ့သူမွာလူမဟုတ္တဲ့အရာေတြကိုျမင္နိုင္မယ့္က်ိန္စာပါတယ္။ အဲဒီက်ိန္စာကပ်မ္းမွ်သက္တမ္းရဲ႕ေလးပုံတစ္ပုံအတြင္းေျပေအာင္မလုပ္နိုင္ရင္တစ္သက္လုံးအုဒိအရာေတြကိုျမင္ေနရမယ္တဲ့။"
"ဒါဆို..."
အဘိုးျဖစ္သူစကားေၾကာင့္ေန႕ေတးဆိုအံ့ၾသေနမိသည္မွာစကားေတာင္ဆက္မေျပာနိုင္။ေန႕ေတးဆိုအေဖကေတာ့ေန႕ေတးဆိုပခုံးကိုလာဆုပ္ကိုင္ေပးထားသည္။
"အဘိုးအျပစ္ေတြေၾကာင့္ငါ့ေျမးေလးအဲလိုေတြခံေနရတာပါ။"
ေန႕ေတးဆိုကိုေျပာလာေသာအဘိုးျဖစ္သူ၏သူကိုယ့္သူျပစ္တင္ေျပာဆိုမႈကိုေန႕ေတးဆိုခ်က္ခ်င္းပင္ဝင္ေျပာလိုက္သည္။
"မဟုတ္ပါဘူး အဘိုး။ တကယ္လို႔အဘိုးသာအဖြားကိုလက္မထပ္ခဲ့ရင္ကြၽန္ေတာ္ဆိုတာရွိလာမယ္လို႔ကိုမထင္ဘူး။"
"ဟုတ္ပါတယ္ အေဖရယ္။ ျဖစ္လာသမွ်ကေကာင္းဖို႔ပဲဗ်ာ။"
ေန႕ေတးဆိုစကားအဆုံးတြင္ေန႕ေတးဆိုဖခင္ကပါဝင္ေျပာေပးလာသည္။
"ငါ့အေပၚမင္းတို႔ေတြနားလည္ေပးၾကတာေပါ့။ ဒါနဲ႕မင္းအေဖေျပာတဲ့ဆက္ႏြယ္သူဆိုတဲ့စကားကိုအဘိုးနားလည္တယ္။"
အဘိုးျဖစ္သူစကားအဆုံးတြင္ေန႕ေတးဆိုတို႔သားအဖႏွစ္ေယာက္လုံးစိတ္ဝင္စားစြာနားေထာင္ေနမိသည္။အဘိုးျဖစ္သူဆက္ေျပာလာသည္က
"ဆက္ႏြယ္သူဆိုတဲ့စကားသာမန္လူတစ္ေယာက္ကိုပဲၫႊန္းတာ။ေဝးကြာေနတဲ့သူေတြကိုျပန္ဆက္စပ္သြားေစမွာကအဲဒီလူရဲ႕ကံၾကမၼာပဲ။"
"အဲဒီလူကိုဘယ္လိုရွာရမွာလဲ အေဖ။"
"ရွာစရာမလိုပဲေတြ႕လိမ့္မယ္။ ဒါမွမဟုတ္ေတြ႕ၿပီးတာေတာင္ျဖစ္ေနမလားဆိုတာေတာ့အဖိုးလည္းမေျပာတတ္ဘူး။"
"အဖိုးေရာ၊အေဖေရာဒီေန႕ပင္ပန္းေနေလာက္ၿပီ။ ဒီညေတာ့ဒီမွာအိပ္ၿပီးမနက္အလုပ္သြားတဲ့အခ်ိန္မွျပန္။ ဒီညအိပ္ဖို႔ျပင္ဆင္ေပးပါ့မယ္။"
အဖိုးျဖစ္သူစကားအဆုံးတြင္ေန႕ေတးဆိုေျပာလာၿပီးအဖိုးနဲ႕အေဖျဖစ္သူတို႔နားရန္ေနရာကိုေန႕ေတးဆိုျပင္ဆင္လိုက္ေလသည္။
With Love,
PurpleNwayW
_
__________________