Dave's POV
Masaya akong nakikipag landian sa cheerleader ng school namin dito sa cafeteria dahil kakatapos lang ng laro namin, at as usual kami na naman ang panalo.
Halata naman eh. Ako yata ang MVP sa basketball team ng school? Tsaka nag simula lang naman mabawi ng team namin ang pagkapanalo ng mag desisyon akong sumali.
I smirked at myself when this girl ng ikiskis nito ang dibdib sakin when all of a sudden, I was drenched in juice.
"Oh my gosh!" Someone shrieked behind me.
"Shit!" Nilingon ko ito at nakitang natuop sa kinatatayuan ang babaeng naka buhos ng juice sa damit ko.
I know I'm handsome and all at walang babaeng makakapag hindi sa charms ko pero sana man lang kung mag papapansin sila sa akin hindi sa ganitong paraan!
I know every girls wants the same. It's either money, mga luho nila, they want fame kaya kumakapit sila sa mayayaman or they wanted to be laid.
Graduate na ako sa mga babaeng tulad nila kaya alam na alam ko na ang mga galawan nila. Gaya na lang nitong cheerleader na kasama namin.
Naloko na ako once at hindi na ako magpapaloko pang muli.
I was in love back then. Naging baliw sa pagmamahal, akala ko yun na yun eh. I thought sya na hanggang huli. But fate played us. Played me. I found out, I was cheated at mas pinili ang mas mayaman at mas matanda sakin.
Nakita ko itong nataranta ito. I'm just glaring at her.
"Hey miss.. What's this?!" Galit na tanong ko sabay kuha ng panyo at pinunasan ang polo ko.
"I'm sorry! Hindi ko sinasadya na matapon ang juice sa damit mo kasi-" I frowned.
"Hey! That's not my point. Kung magpapapansin ka lang, wag sa ganitong paraan!" I'm so mad. Ayoko pa naman sa lahat yung papansin. Don't get me wrong, I'm not snob. It's just that ayoko lang ng may nagpapapansin sakin.
I saw her forehead creased. Tumingin ito ng masama sakin na para bang tinubuan ako ng tatlong ulo.
"Ano? Ako? Nagpapapansin sayo? Yabang mo rin no? Hindi porket gwapo ka ay lahat na ng babae ay magkakandarapa sayo! Mag so-sorry pa naman sana ako sayo, but since you said that! NO WAY! Buti nga sayo at sa kayabangan mo! Lastly, you're not my type!" Inirapan ako nito saka pabagsak na tumalikod at nag lakad palabas ng cafeteria. I was stunned. Never in my life a girl snapped back at me like what she did.
Everyone is murmuring while I was left speechless.
"That was.... wow." Alexander patted my shoulders.
That girl is something. I smirked at myself.
At first I just wanted to know who she is and where did she have that guts to talk back at me and humiliate me in front of everyone. I never thought that, that would be the beginning of everything.
***
Thursday ngayon at lahat ng members ng Health Care Organization o HCO ay pinatawag para mag meeting for the upcoming event sa isang orphanage na under ng school donation.
Hindi ko na pinansin ang mga babaeng nagpapa cute sa hallway dahil hindi ko parin maalis sa isipan ko ang babaeng yun. She's freaking mad for doing that to me.
Pumasok kaagad ako sa meeting room ng makitang magsisimula na sila at sakto naman may isa pang bakanteng upuan katabi ng isang babae.
I smirked at myself ng makilala ko kung sino ito. Kung sinu-swerte ka nga naman.
Umupo kaagad ako sa tabi nito.
Tss. Hindi man lang ako nilingon.
Itinaas nito ang tingin at nagulat ng makita ako sa tabi nito. Looks like she didn't expect to see me.
"Hi." I said and smiled at her bago ko ibinalik sa harapan ang mga mata.
Even though I'm doing this charity works for kids, it's been two hours already at nangangati na akong maka alis sa meeting room na ito.
At mukhang ganon din naman ang katabi ko, dahil mababakas mo talaga sa hitsura nyang bored na bored na sya.
Napansin ko naman ang lalaki na katabi ng katabi kong may iniabot sakin na clipboard kaya kinuha ko ito.
I smirked at pasadyang tinamaan ang katabi ko sa ulo.
"Oppss.. sorry miss."
"Nananadya ka ba?" Pataray nitong tanong. This girl is sure a wild cat. But sorry na lang sa kanya dahil alam kong nagpapakipot lang sya at sa huli bibigay din.
"Why should I?" Balewalang sagot ko. I just saw her rolled her eyes at me saka hindi na ako pinansin.
"Jerk." I heard her whispered. Napa ngisi na lang ako ulit.
After the meeting ended, everyone decided to make me the president of the HCO dahil kaka graduate lang ng president ng organization four months ago at mukhang ang dami kong swerte sa araw na ito.
Carla Fuentes. That's her name. And she's my secretary.
It's getting more and more interesting.
***
[Childcare Orphanage]
"Miss secretary, paki check na lang sa list kung ok na ba 'tong ginawa nating mga packs ng pagkain." I called out for her attention ng makita ko itong busy sa pag arrange ng mga gagamitin para mamaya.
Everyone is busy today dahil ngayong araw gaganapin ang charity work ng school.
Childcare orphanage is an orphanage under school's donation. Nandito yung mga batang inabandona, minolestiya o di naman kaya wala ng pamilya sa buhay.
All of them were so unfortunate to have such life. Good thing may mga tao pa rin na mabubuti ang puso at gumawa ng ganitong lugar pa sa mga ito even though the world is slowly changing as the people were slowly being greedy.
"Yes sir." Rinig kong sagot nito at agad na tumalima.
"Anyways, yung mga balloons para sa mga bata I guess it won't be enough." I stared at her and nodded.
"Alright, magpapabili na lang tayo right after this." Naka ngiting kong sagot sa kanya saka kami nag patuloy sa mga ginagawa.
***
I know it's weird pero hindi ko maintindihan kung bakit hinahanap ng mga mata ko si Arah.
I know nahahalata na nya na kanina pa ako tingin ng tingin sa kanya and I wouldn't be shocked kung lalapitan ako nito at aawayin.
The kiddies party started almost an hour ago at lahat ng bata ay masayang nag lalaro kasama ng mga ate at kuya nila at mga staffs ng orphanage maliban na lang sa bata na hawak hawak ko na ngayon.
Her name's Lyka and she's four years old. I've heard from sister Susannah that her mother used to abused her to the point na kamuntik na itong mamatay dahil sa mga bugbog at pasa na natamo nito. Mabuti na nga lang daw at may mga taong nakakita sa pangyayari kung saan binubogbog ito ng ina nya at agad na tumawag ng pulis at ambulansya. Her mother was now in jail and was sentenced to life imprisonment without the possibility of parole.
Serves her right. May mga babae lang talaga na hindi deserve maging nanay dahil sa hindi makataong ginagawa ng mga ito.
"Kumain ka na ba Lyka?" Tanong ko sa bata. Tumango naman ito sakin.
"Opo."
"Good. Bakit ayaw mong mag laro kasama nila?" Tanong ko ulit. Imbis na sagutin ako nito ay niyakap nya lang ako saka sinubsob ang mukha sa leeg ko.
"Mr. president? I think you better join us at gusto kang maging emcee ng lahat." Hindi ko napansin ang paglapit ni Arah samin. She said those words without even looking at me.
Ngumuso naman ako.
"Hi!" Hinarap sya ni Lyka ng batiin nya ito sabay kurot sa pisngi nito.
"Kamusta ka? Anong pangalan mo?" I'm just staring at her. Halata sa mga mata nito ang kinang habang naka tingin at naka ngiti sa bata.
I've never expected to see this side of her. Lagi kasi syang galit at mataray kapag kaharap ako.
"Lyka po." Sagot ni Lyka.
"Lyka? Ang ganda naman ng name mo. Ako naman si ate Carla! 'Di ba magkatunog panglan natin?" Napa ngiti na lang ako.
"Opo. Asawa po ba kayo ni kuya Dave?" Nagulat ako sa sinabi ng bata at mukhang ganon din si Arah dahil nakita ko itong napa nga nga.
I think I know what's on her mind.
Tsk. Para namang papatol ako sa tulad nyang mataray at laging galit?
But I guess, you really can't teach your heart right? I don't know what happened but one day, I just found out I love her.
Lahat ng perceptions ko sa mga babae nag bago after we had dinner. Lahat ng sinabi at ideninay ko sa sarili, kinain ko.
Everything changed ng magsimula kaming mag date although pareho kaming hindi alam kung ano talaga ang status namin ng panahong yun.
I love Arah. I'm in love with her. I still love her.
At first I am still in denial stage. Like naisip ko na baka na cha-challenge lang ako sa isang tulad nyang hindi tinamaan ng charms ko. Na hindi na a-attract sakin.
But I was wrong. I'm just that self centered arrogant jerk.
Naguilty ako sa lahat ng mga nagawa ko. Nasaktan ko sya ng sobra.
Maybe blessing in disguise na ang nangyaring pag interview ni Arah sakin, ang pag pustahan namin sa isa't isa. Dahil kung hindi siguro yun nangyari, hindi ko mararanasan ang lahat ng ito.
Kung pano talaga mag mahal. Kung pano ako mahalin at kung ano ang feeling ng minahal ng totoo.
Pero ang gago ko. I fucked everything up.
Yung taong umintindi sakin, yung taong hindi ako iniwan at mas piniling makinig sa paliwanag ko at sakin kesa makinig sa ibang tao ay sinaktan ko lang.
Kung ano ang mga mabubuting bagay na ginawa nya sakin, kabaligtaran naman ng ginawa at sinukli ko sa kanya.
Hindi ko din masisisi ang pamilya at mga kaibigan nyang galit na galit sakin.
Dahil napaka gago ko.
Akala ko lahat ng babae manloloko. Akala ko lahat sila pera, yaman at luho lang ang habol. Nabulag ako sa sakit na naramdaman ko nung una akong sinaktan at iniwan.
Akala ko nga nawala na ang pagiisip ko na ganoon ng magsimula kami ni Arah bilang magkasintahan. Pero hindi pala.
Hindi ako nag tiwala kay Arah. I'm still in that state of mind kahit ang dami ng pagbabago at pagpapakatotoong pinakita sakin si Arah.
Hindi pala sapat lahat ng ginawa ko sakanya. Hindi nya ako deserve sa buhay nya.
I know it's so selfish to hear pero I won't let her leave me again. I will find her. I will chase her.
Kahit na alam kong huli na ang lahat. Hindi ako papayag na hindi sya makita. Kahit man lang humingi ng patawad sa kanya.
Kahit na hindi na ako.
Kahit na wala ng pag asang maging kami pa.
Tatanggapin ko.
Dahil alam kong kasalanan ko ang lahat.