CHAPTER 6
"Ang akala ko ba resignation letter lang ang pinunta mo don? Bakit ang dami mong dala?"
Yan kaagad ang bungad sa akin ni Kry ng pumasok ako sa loob ng bahay niya, mamayang gabi pa ang inuman kaya naman dito muna kami sa bahay niya.
"Kinuha ko lang, I don't want to see their faces ever again"
Kry shook her head and slowly put the milkshake on the table. "Won't mind but you okay? I mean... anong gagawin mo ngayon?"
I sighed and get my milkshake again and sipped a little. "I'll move on and do the math"
She looked confused. "What math?"
Sumandal ako sa upuan at saka matiim siyang tinignan. "Nothing"
She looked at me suspiciously but I just shot my brows and sipped my milkshake. I was planning to, but I think I can't do it. I still have conscience.
After staying inside the room I went to the bathroom and showered. Nagtagal ako sa loob ng banyo ng isang oras, sinasabayan kasi ng luha ko ang patak ng tubig sa katawan ko.
"Let's go"
Kry started the engine and drove the car to Viens house. Sa susunod talaga dapat sa bar na lang ni Ange kami iinom, hindi ko na kakayaning maglinis sa kalat ng mga babaeng yun.
"Nicole!"
They all looked in our way when Rizmen saw me, I slightly smiled and sat in the nearest chair. Kumuha ako ng kanin at ulam dahil bawal na daw uminom kapag hindi pa nakakain, mga lasengga talaga sila kahit puro professional.
"I heard what happened, you okay?" Sivan asked when she sat beside me. I looked at her and slightly nodded at her. She sighed and get a bottle of beer before handing it to me.
"You're not, get wasted I'll take care of them for now"
I smiled at her before drinking the beer she handed. Hindi naman ako madaling malasing pero dahil ilang ulit akong binigyan ng alak ng mga kaibigan ko ay ramdam ko ng nahihilo ako.
Then suddenly, I remembered how Andrew scold me for drinking too much alcohol. Remembering the past my tears began to fall, I lowered my head to hid my tears but Andrew still saw it.
"He don't deserve your tears" She said.
They all looked at me and smiled. "She's right, you're brave and we know you can do this" Sivan spoke.
I heard Heaven's groaned and looked at Andy sharply. "Don't deserve your tears my ass, kaya pala nagpapakatanga ang gaga. Makasabi ka diyan parang worth it na worth it iyakan yang lalaki mo ah!"
I looked at Andy and it seems like she was hurt with Langit's words. I think it started again.
"Wag mo akong pagsalitaan, alam ko ang ginagawa ko"
Sivan rolled her eyes. "Now that you'll do the move, I think I just need to ready myself to be a punching bag"
I sighed and looked away. Even our dearest Andy who always protect us from being hurt because of love still hit it. Hindi talaga nagpapadala si kupido sa lahat ng sakit na nararamdaman ng mga taong natatamaan niya. Well... it's not love if you didn't feel the pain.
I groaned and ready to roared to Rizzy when she slap my mouth to shut me up. Nilagay lang naman niya ang isang malaking karne ng baboy sa bunganga ko habang nakatingin sa bote ng beer ko, sinong hindi magagalit?
"Shut up, I'm bored"
Inis ko siyang inirapan at saka nilunok ang karne. The session ended when they all fell asleep. Konti na lang kaming mga buhay pa kaya naman naglinis na sila.
Hindi nila ako hinayaang maglinis kasi daw broken hearted ako. Sa lahat ng tao... ang mga kaibigan ko lang talaga ang mas pinagkakatiwalaan ko. Minsan naiisip ko kung deserve ko na ang pagmamahal nila? Ang attention nila? Pero pinaparamdam naman nila na deserve ko yun lagi.
Hindi na ako sumabay kay Kryza sa bahay niya, hindi naman kailangang iasa ko lahat ng kaibigan ko sa kanila. Kailangan ko ding tumayo sa sarili kong paa, pilit kong pinapalakas ang loob ko kasi gusto kong malaman nilang hindi sila kawalan sakin. Na dapat sila ang nawalan at hindi ako, tama si Andrea. Hindi nila deserve ang mga luha ko.
I am a bit tipsy when I reach my house. Pinark ko ang kotse ko sa garahe bago lumabas, I stopped when I saw an familiar car outside the gate. My heart clench but I stop myself from crying. I tried to compose myself and walked cooly.
"What are you doing here?" I said. My face is stoic and my voice is stiff.
I saw how he stilled and his lips parted when he saw me. His eyes reddened and he lowered his head. Ibang iba ang mukha niya ngayon, he looks so wasted and messed up. Magulo ang buhok pati na rin ang damit niya.
I can smell alcohol. Sa akin lang ba yun o sa kaniya? Hindi ko alam.
"L-love"
Nagulat ako pero pinanatili kong matigas na parang bato ang puso ko. I adverted my eyes on him emotionlessly.
"Don't call me love, Andrew. We're over"
Nanlumo siya at nakita kong may tumulong luha sa mga mata niya. My face yes soften for a minute but I erase it immediately when I remembered how he cheated on me.
"Will you forgive me if I'll explain everything to you?" He painfully asked.
I bit my lower lip when it started to tremble. I lowered my head and swallowed. "I don't know. But for now? I don't think so Andrew, You hurt me so damn much that it keeps my heart shattered everytime I remembered how you cheated on me"
Kahit anong gawin ko, talagang lumalambot ako sa kaniya. Rumurupok ako sa isang halik niya lang, sa isang ngiti niya, sa isang paki-usap niya. Pero hindi muna ngayon, masyadong magulo at hindi ko pa kayang makinig dahil alam kong hindi ko lang yun maiintindihan. Masyadong masakit ang dulot ng ginawa nila at laging nasa isip ko ang pagtanggi niya na iwan ang kapatid ko.
"A-alam ko namang nasaktan kita... ng sobra. M-mali ang saktan ka p-pero hindi ko ginusto yun" I saw how his eyes pooled with tears. His eyes is pleading, he looks so guilty but there's a sadness in there. "Sana lang... m-mapatawad mo ako"
"Let's end this, Drew" I answered instead.
He stilled and his lips parted. Fear written in his eyes and he panicked. "W-what? N-nicole... p-please l-let m-me explain. P-pagkatapos ng kasal... babalik ako sayo. Kukunin kita, mamahalin... j-just p-please d-dont l-leave m-me"
"Gusto mong maging kabit ako? Pagkatapos kang magpakasal sa akin ka tatakbo? Hindi na kita naiintindihan Andrew! Ano bang nangyayari!?"
He lowered his head and I gasped when he kneeled in front of me. Ilang ulit na niyang binababa ang sarili niya, dahil sa hindi ko malamang dahilan.
"I can't tell you for now, baby. B-but p-please... understand me for now? I n-need you t-the most honey"
Ang kaninang luhang pinipigilan ko ay kusang pumatak, gusto ko siyang patayuin. Ganyan ko siya kamahal eh, kaya ko siyang patawarin sa kung ako mang nagawa niya. Kaso hindi ko din kayang iasa na lang ang sarili ko sa kaniya, mahal ko siya pero mas mahal ko ang sarili ko.
"Andrew" Matigas kong tawag sa kaniya. I wiped my tears away and looked at him deeply. He looked at me. "Hindi tayo naghiwalay ng maayos noong isang araw, ngayon aayusin ko na ang paghihiwalay ko" I sighed deeply and looked at him intently. "Let's break up"
Ang kaninang luhang dumadaloy sa pisngi niya ay nadagdagan, masakit ang makita ko siyang ganiyan pero kailangan ko siyang ipaubaya sa kapatid ko. Kung ano mang rason niya para itaboy ang pinagsamahan namin, gusto kong tanggapin. Pero hindi ngayon, gusto ko munang mag-isip at ayusin ang sarili ko. At kapag handa na ako, makikinig ako sa kaniya... ng maayos at may kumpyansa sa sarili.
"N-nicole"
Tumalikod ako sa kaniya at bigla na lang nagsi-unahang tumulo ang luha ko, nagsimula akong maglakad at napatigil ng magsalita siya.
"I love you baby" Hinanakit niya. "I-i love you... gagawin ko ang lahat para umayos ang sitwasyon. Gagawa ako ng paraan para malagpasan ko to, mamadaliin ko para hindi ako mahuli. Gagawin ko ang lahat para bumalik ka sa akin" Nakikinig lang ako sa sinasabi niya habang lumuluha. I bit my lower lip to stop my sobs. "A-at k-kapag... kapag natapos na, babalikan kita... k-kung m-may bago ka na... kukunin kita. Wala akong pake-alam kung may masaktan ako... kasi ikaw ang buhay ko eh, p-pero kung... kung alam ko ng w-wala na talaga... don na ako susuko"
Unti unti akong humakbang, kahit gustong sumuko ng katawan ko ay pinilit ko.
"Mahal na mahal kita Nicole, mahal na mahal. Hindi ko kayang mawala ka, pero mas hindi ko kakayaning maghirap ka kung alam kong may paraan naman para iligtas ka... be strong my love, you're courageous. A fighter, alam kong kakayanin mo to mahal ko"
Pinihit ko ang doorknob ng pinto at pumasok. Pagkatapos kong isarado ang pinto ay napaupo ako sa sahig, ang sakit... ang sakit sakit mawala siya. Kung ano mang rason niya... kung ano mang sakripisyo niya... kung babalik man siya... kung gagawin niya ang lahat ng pangako niya, at kung wala pang kapalit sa kaniya baka... baka mapatawad ko siya at mamahalin pa ng sobra.
Sumilip ako sa bintana at mas napa-iyak ako ng makitang naka-upo sa damuhan ang mahal ko at humahagulgol ng iyak. Parang isang batang nawawala sa piling ng ina niya... gusto ko siyang lapitan at yakapin. Gusto kong punasan ang luha niya, gusto kong magsabi ng jokes sa kaniya kahit gaano pa yun ka corny basta hindi lang siya umiyak at mapasaya ko siya pero hindi ko magawa. Tinapos ko na at... at kailangan ko na talagang umasa na babalik pa siya.
Tumitig ako sa mukha niya, sinasa-ulo ang lahat ng parte. Kasi baka, baka ito na ang huling titig ko sa kaniya. Kasi pagmamay-ari na siya ng iba, hindi ko na ito magagawa.
Parang gumuho ang mundo ko ng makitang tumayo siya at tumitig sa bahay ko. His lips slightly parted while his tears keep on falling. Unti unti siyang umatras habang kagat labing nakatingin sa bahay ko, nanginginig ang kamay niya at paa pero nagawa niyang makarating sa kotse niya. Tumingin siyang muli sa bahay ko at may sinabi.
I held my chest when my breathing becomes uneven, he drove his car seat from my house and it breaks my heart into pieces. I sobbed and cried in my arms, dati sa kaniya ako umiiyak. Ngayon nag-iisa na lang akong umiyak dahil wala ng Andrew na magpapasaya sa akin, wala ng Andrew na pupunas sa luha ko, wala ng Andrew na kakanta hanggang sa makatulog ako, wala ng aalo sa akin. Kasi wala na ang Andrew ko.
"Bae"
Napatingin ako kay Angela at kusang tumulo at lumakas ang hagulgol ko ng yakapin niya ako.
"W-wala na... bae w-wala na talaga. I-iwan na n-niya ako. B-bae magpapakasal na siya sa i-iba, w-wala na ang Andrew ko bae"
"Shh... kaya mo yan"
Hinagod niya ang likuran ko habang umiiyak ako, hindi siya nagsalita. Hindi siya nagtanong, hinayaan niya lang akong umiyak at maghinagpis sa patay kong puso.
Hanggang sa mag-umaga ay umiiyak lang ako, walang tulog at puno ng luha ang mata. Hindi ako iniwan ni Angela, nasa tabi ko lang siya at nagpapa-alo sa akin. Nagsasabi ng mga salitang nagpapagaan ng loob ko pero hindi pa rin mawala ang sakit.
Parang patay na ang puso ko, hindi ko maramdaman ang sarili ko. Ang nararamdaman ko lang ay ang sakit ng makita ko ang nagluluhang mata ni Andrew.
"Uminom ka ng tubig, oh" Inabot sa akin ni Angela ang tubig pero umiling ako.
Nasa sofa lang ako at naka-upo, kahit ani g pigil ko ng luha tumutulo pa rin. Tumigil na kanina pero mukhang naka-ipon na naman ng tubig kaya lumabas.
"Bae... wag mo namang pabayaan ang sarili mo" Malumanay niyang sambit.
Napatingin ako sa kaniya habang May luha sa mata. "P-paano ako sisimula? B-bae parang ayoko munang gumalaw... parang ang sakit sakit gumalaw dahil kahit saan ako tumingin naalala ko siya"
Humikbi ako kaya lumapit na naman siya at niyakap ako. Umiyak ako sa braso niya.
"Hindi niya magugustuhang makita kang ganyan, marami pang bagay sa mundo na hindi lang si Andrew ang makikita mo. Take a break, spend your time all by yourself. I-enjoy mo ang buhay at tingnan mo kung gaano kasaya ang mundo kahit wala na si Andrew sa buhay mo"
Umiyak ako at nakinig lang sa kaniya. Kahit mahirap... kakayanin ko, kahit masakit tatayo ako. Tama siya... hindi lang kay Andrew umiikot ang mundo ko.
Mahal ko siya, at mamahalin ko pa. Umaasa ako na babalik siya, umaasa ako na dadalian niya.
Pero ngayon tama na muna, tatayo ako ng hindi siya kasama. Iaangat ko ang sarili ko ng mag-isa at hihintayin siya. At kapag hindi siya bumalik, tama na... kaya ko naman sigurong mabuhay ng wala siya.
Sana...