Desiring Chances (Completed)

Chapter 30

CHAPTER 30

I opened my eyes and the white ceiling welcomed me. I can smell alcohol all over the place and I can't help but to feel nauseous all of the sudden.

Napabangon ako at nilibot ang tingin sa kwarto. Nasa ospital na naman ako.

"What happened?" I asked Angela when I saw her sitting at the sofa near my bed watching a movie.

"You passed out, buti na nga lang at nakita ka ng sekretarya mo"

Right. After that revelation, I found myself whimpering in pain. Hindi na ako nakatawag ng tulong dahil nawalan na kaagad ako ng malay, kailangan kong pasalamatan si April dahil nakita niya kaagad ako.

"Did I bleed? Is my baby okay?" I asked her when I suddenly remembered my angel.

She nodded and looked at my stomach. "Well apparently, you're baby is safe but if you'll bleed it would be fatal. Hindi ko na masabi pa ang iba, you should talk to Vien about that. Wala naman kasi akong alam diyan"

I nodded at her and then out from nowhere, Vien showed up. Looking so stressful but still beautiful.

"Good thing you're awake, mamadaliin ko na dahil madami pa akong pasyente Nicole. So listen carefully... masyadong maraming kape ang nainom mo habang dinadala mo ang bata. Mabuti nga at nalaman na kaagad natin bago pa lumala ang sitwasyon. Wala naman gaanong problema pero yung stress mo girl, sabing huwag iiyak o kung ano man diba? Magpahinga ka lang at huwag kang lalabas ng bahay"

Ibinuka ko na sana ang bunganga ko ng tingnan niya ako ng masama. "And no works for you, no work no stress. Ikukulong ka muna namin sa bahay ni Andrea para safe ka, and you can't do anything about that. At kung nag-iisip ka pa sa mga taong nasa paligid mo, bahala na sila sa buhay nila at bahala ka na din. Basta ang sa amin ay ligtas ang bata. I need to go"

She, then stormed out of the room. Tumatakbo pa siya na parang habol na habol niya ang oras niya, well... doctors.

Napatingin ako kay Angela na napakibit balikat na lang sa inasta ni Vien. Ako man ay napabuntong hininga na lang dahil alam kong wala naman akong magagawa pa.

Nang makalabas ako ng ospital ay dineretso nga nila ako sa bahay ni Andy. Yung bahay kasi niya ay ang pinaka iba sa lahat, safe at alam naming walang makakapasok.

Hindi din naman ako makakalabas kaagad dahil bantay sarado ako sa mga babae na kaibigan ko. Sa dami nila dala-dalawa pa ang nagbabantay sa'kin.

Kahit nung nasa loob ako ng ospital ay bantay sarado na talaga ako. Ni hindi nga ako makasilip sa labas dahil bawal daw, alam daw nila na matigas ang ulo ko.

Aware naman ako dun, pero parang nakulong na talaga ako sa ginagawa nila.

Pero hindi ako nagreklamo. Dahil alam kong para iyon sa ikabubuti ko, yun din ang sabi sa'kin ni Vien. Umaayos na daw ang kalagayan ko pero hindi daw ako pakampante dahil hindi pa siya sure kung anong mangyayari sa susunod.

Bawal daw akong mag-bleeding dahil siguradong mawawala na talaga ang anak ko.

Dahil din naman yung sa kapabayaan ko. Dapat noong una pa lang ay alam kona dapat na may buhay sa loob ng tiyan ko, pero ni hindi ko man lang napansin. Nagu-guilty ako pero alam ko namang hindi ko din yun sinasadya. Hindi ko din naman iniisip na makakabuo kaming dalawa ni Sky.

"Eat this, I cook that just for you"

Ngumiti ako kay Iuna, she cooked me a tinolang manok. I've been craving for it for how many days and since It's Iuna's specialty, she cooked me.

Napatingin ako kay Iuna sa sarap ng luto niya.

"Bakit ka niya iniwan kung ganito ka kasarap magluto? Gosh wife material!"