Desiring Chances (Completed)

Chapter 7

CHAPTER 7

After weeks of crying inside my room I went out to spend my time with Shay. I promise her, I don't want to broke it.

Naglagay ako ng concealer sa mukha ko, I also wore make up to hide my dark circles.

Angela seems shock when she saw me going downstairs, ilang araw din kasi akong nasa loob lang ng kwarto ko. Nagkasakit pa ako ng ilang araw kaka iyak at walang kain.

"Where are you going?" She curiously asked.

"Orphanage, kailangan kong ipasyal si Shay sa mall. Nangako ako eh"

She smiled and caressed my cheeks slightly. "I'm happy, unti unti ka ng tumatayo sa sarili mong paa"

I smiled slightly and gripped my bag. I need to be strong, after weeks of being alone... naisip ko na, magmo-move on ako. Hindi ko na siya hihintayin, kasi... bakit naman? Ano pa bang magagawa ko? Matatali ka siya sa kapatid ko. Wala na kaming pag-asa.

I went out and get inside my car, namuo ang luha sa mata ko kaya agad ko itong inalis. It's hard to move on but I need to.

I started the engine and drove to the orphanage. I still manage to drive this car, huh? I think I need to buy a new car. This will never help me move on.

I arrived at the orphanage. Dumeretso ako sa silid ni sister Kris para i-paalam si Shay.

"Sister" I said softly.

She smiled at me softly and motioned me to sat. "Anong ginagawa mo rito anak? May kailangan ka ba?"

I smiled and nodded. "Balak ko sanang ipasyal si Shay sa mall, pwede po ba?"

Her smile faded, she looked at me with pity in her eyes. I got confused and asked. "Bakit po? May nangyari po ba?"

"Nicole... wala na si Shay"

Parang hindi gumana ang utak ko ng ilang minuto, hindi ko napansin na umiiyak na pala ako.  I shook my head and pinch my waist hoping I'm just in a reverie but I'm wrong. Hindi yun panaginip.

Napatakip ako sa mukha ko at umiyak sa harap ko sister, lumapit siya sa akin at inalo ako.

Ang akala ko... ang akala ko magiging okay ako kahit sandali lang pag dating ko dito, bakit kailangang sumabay pa siya? Isa siyang mabait na bata, she deserve to live longer. Ni hindi man lang niya na enjoy ang mundo.

"A-ano p-pong nangyari? K-kailan pa?" I asked.

"Last week lang, hinihintay ka nga namin nung isang araw dahil hindi ka dumalaw. Hindi ko din alam na wala ka palang alam sa nangyari, ni hindi mo man lang siya nahatid sa huling hantungan niya"

Napa-iyak ako sa narinig, dahil sa pagmumukmok ko ng ilang araw sa kwarto ko ni hindi ko man lang nabisita si Shay. Ni hindi ko natupad ang pangako ko sa kaniya.

Tinanong ko ang lugar kung saan siya inilibing at saka pumunta doon. I squeezed my eyes shut and started to cry, marahan kong hinawakan ang lapida niya.

"Shay Mitchell Nebriaga" Pagbasa ko sa pangalan niya.

Nilagay ko ang bulaklak sa tabi ng lapida niya at saka umupo sa damuhan. Napatitig lang ako sa lapida niya habang lumuluha.

"Sorry... hindi man lang kita napasyal sa mall. Hindi man lang kita nakausap bago ka nawala, hindi man lang kita nasamahan hanggang sa huling hininga mo"

I shut my eyes, nakatungo lang ako habang nakatingin sa lapida niya. Talaga palang may hangganan ang lahat, kahit ang pagmamahal ay may hangganan.

Kaya kailangan nating pahalagahan ang kung ako man ang meron tayo, we need to be contented of what we had. Kasi mawawala rin ang mga yun sa hindi o tamang panahon.