CHAPTER 4
After celebrating our anniversary for an hour, Drew flew to NY. I was happy, of course he did everything to make me feel happy.
Nonetheless, I've been longing for him.
"So you two celebrated your anniversary? Kanina lang? Akala ko ba umalis siya?"
"I thought so, but he prepared for our anniversary that's why. Nag surprise pa talaga"
Nakangiti akong tumingin kay Ange. "Diba? Wag ka na kaseng mag-isip ng kung ano ano. Hindi naman kami magsasawa sa isa't isa"
"I know, akala ko hindi ka na naman sisiputin. Lagi na lang ba kayong ganyan? Hindi magsitagpo ang oras?"
Sumandal ako sa upuan ko. "I don't know. Wala naman kaming problema kaya ayos lang ang ganitong set up namin. Hindi naman kami nagkukulang sa isa't isa"
"Hindi? Tanga ka na nga manhid ka pa! Kulang kayo sa oras! Hoy babae, sabihin na nating patay na patay sayo si Andrew pero hindi sa lahat ng oras ganiyan ang mararamdaman niya! Gaano ka man kamahal ng tao, nagsasawa din sila. Lalo na kapag kulang kayo sa pahinga at oras"
Umiling ako sa kaniya. Bakit ba sila nag-iisip ng ganito? Wala naman kasi talaga kaming problema eh! Saka hindi lang naman makakadalo si Drew sa anniversary namin pero maka react sila parang sila pa yung hindi sisiputin.
"Babawi siya, yun ang sabi niya. Pangako niya yun"
She seriously looked at me. "Promises meant to be broken, Nicole. Hindi sa lahat ng oras kaya niya... natin tuparin ang mga pangako natin. Dahil may mga taong humahadlang at may mga taong gagawa ng paraan para lang makahadlang"
"Wow... ang lalim nun ah" Natatawa kong ani pero naging seryoso parin ang mukha niya.
I sighed and looked at her. "Why are being like this Angela? You knew how much Drew love me, why does it sounded like you knew something?"
Nakita kong nag-iwas siya ng tingin sa akin kaya lumalim na naman ang pag-iisip ko. Noong isang araw pa siya ganito, pati si Heaven ang weird ng pinagsasabi. Kahit di Andrew ganun din, bakit parang May tinatago sila sakin?
"I-i don't" She said while shuttering.
I shut my eyes. "We're friends Angela, no... we're best of friends. Hindi ka dapat nagtatago ng sekreto, either that will hurt me or not you should tell what it is. Neither of us betrayed each other, now... tell what it is?"
She shook her head. "I'm not sure, hindi ako magsasabi dahil hindi ko alam kung totoo ba yun o hindi. Ayokong masira kayo dahil alam kong mahal ka ni Andrew, hindi kayo tatagal ng kaniyan kung hindi ka niya mahal pero..."
Tumayo ako at magkasalubong ang kilay na humarap sa kaniya. "Seriously? Ginugulo mo lang pala ang utak ko sa walang kwentang hinala na yan? Angela you knew! You knew how much I mean to him, you saw how he begged just to bring us back. You saw how he kneeled and cry in front of him to gave him my forgiveness! Sa lahat ng tao ikaw ang nakasaksi sa lahat ng nangyari sa aming dalawa, then... paghihinalaan mo siya? Real man cries Angela, and that's Andrew!"
Hinihingal akong umiwas ng tingin, i've never been this mad at her. Ngayon lang ako nakataas ng boses sa kaniya, hindi ko na kasi kayang makinig na lang sa mga sinasabi niya. Kung ano man yun ay alam kong hindi yun kasiguraduhan at nagkamali lang siya.
"S-sorry... I know that. Hindi ko lang alam bakit ganun ang mag-isip, siguro dahil natakot akong masaktan ka at mapuno ng galit ang puso mo. Mali lang siguro ako ng hinala, siguro nga tama ka"
I looked at her and then hugged her tightly. "Sorry I shouted, I just really can't believe your thinking something bad about Drew. Alam mo namang mahal ko yun diba? Saka kung ano man yung nakita mo, alam kong nagkakamali ka lang"
Nag-aalangan siyang tumango at niyakap ako pabalik.
After our conversation I decided to go to our house. Usually, bumibisita lang ako kina dad kapag boring o hindi naman kaya may family dinner. Minsan lang naman kasi umuwi sina Charmee at Charlene sa bahay.
Wala din minsan kasama si Chad kaya ako minsan ang kasama niya sa bahay.
Pagpasok ko sa bahay ay nagtaka ako kung bakit ang tahimik. Kahit sina manang wala dito, pagpasok ko sa sala ay nakita ko si Chad ba naglalaro ng NBA.
"Chad" I called him.
He seemed shock but he calmed when he saw me. "Ate Nicole, nandito ka po pala. Anong ginagawa mo dito?"
I laughed a bit. "Am I not suppose to be here? As far as I remember it's still my house"
He shook his head. "Minsan ka lang naman umuwi dito, syempre magtatanong talaga ako kung anong gagawin mo rito"
Natawa ako sa kaniya. "I'm just kidding brother, gusto ko lang bumisita. Bakit walang tao? Nasan sila?"
I saw how Chad stilled for a minute before he spoke. "N-nasa labas. Kumain"
I was wondering why he shuttered but I just shut my mouth up. "Kailan sila babalik? I'm sure they'll come back"
Chad adverted her gaze on me. "Ewan, baka matagalan pa sila. K-kaka-alis lang nila eh. T-tawagan mo na lang si dad"
Tumaas ako kilay ko sa kaniya. "May tinatago ka ba sa akin Chad?" I saw how his eyes widened so I guess there is. "Meron nga, ano naman yun? Wag kang magsinungaling sa akin Chad, hindi kita tinuruan ng ganiyan"
Chad was five years old back then when dad introduce them to me, or I should say he introduced me to them. After that, nasa iisang bubong na kami tumira which is our house. Kaya naman ako na ang nagtayong nakakatandang kapatid sa kanilang tatlo.
"W-wala po ate"
I sat on the sofa. "I hate liars Chad, once na malaman kong may tinatago ka sa akin make sure you have a big reason behind it. Baka hindi kita mapatawad"
He lowered his head. "Sorry ate, naiipit lang talaga kasi ako. Hindi ko alam kung anong pipiliin, sana mapatawad mo ako"
Getting curious, I asked him. "What about it? Chad ilang araw na akong litong lito! From Andrew to my friends now to my family! Seriously, what the hell is happening? Para akong tangang nag-iisip gabi gabi kung ano ang problema pero wala akong makuhang sagot!"
He looked at me and I was stunned when I saw his eyes watering. "S-sorry, alam kong m-mali pero kasi... wala akong magawa. S-sorry ate... ayos lang naman kung magalit ka sa akin, pero wag lang sa kanila. Sana mapatawad mo kami"
Pumikit ako ng mariin para kontrolin ang sarili kong hindi sumigaw. Eto na naman, may bago na naman akong iisipin. Ano ba ang sinasabi nila? Kung may problema sila pwede naman nilang sabihin sa akin eh. Lahat sila umaakto na parang May mangyayari sa akin.
"Chad... don't make me pissed alright? Kung alam mong mali dapat ginawa mo ang tama, alam mo naman kung anong mangyayari kapag gumawa ka ng masama diba?" He nodded his head while his tears keep on falling.
"A-alam ko yun, pero ayokong May masaktan. Pero dahil sa ginawa ko talagang may masasaktan"He wiped his tears away. "Pasensya ka na, hindi ko kaya eh"
He, then run towards his room... leaving me with full of curiosity. Seriously, what's happening? Ako lang ata ang walang alam dahil parang alam ng lahat ang nangyayari.
I sighed and go to my room. I need to send Andrew's files in his condo, lalagyan ko na lang ng sulat at sasabihan ko na lang siya na nasa condo niya ang papeles na kailangan niya. Tutal doon naman siya lagi, sigurado naman akong makikita niya yun kapag nakabalik na siya dito sa Pilipinas.
Pagkatapos kong makuha ang lahat ng papeles sa loob ng kwarto ko ay pumunta muna ako sa bahay para kunin ang USB na may lamang importanteng detalye ng mga investors Nina Andrew. He and his parents trusted me for having this, wala naman akong gagawin dito kaya bakit ko naman papake-alaman diba?
Then I drove my car to Drew's condo. I've been here for what? Two or three times? Hindi ko alam, hindi kasi talaga ako pumupunta dito kung kailangan at kung hindi na kami nagkikita ni Drew ng isang linggo lang ako pumupunta dito. Lagi naman kaseng sa bahay niya siya dumederetso, kapag pagod lang talaga siya sa biyahe natutulog dito.
Nakangiti akong pumapasok sa building at binati pa ang guard. Hinanap ko ang unit ni Drew at ilang minuto pa bago ko ito nakita.
Tumayo muna ako sa harap nito at saka hinanap ang susi ng unit niya sa bag ko, binigyan niya kasi ako nung last kong bisita dito. Sabi niya wala naman daw siyang tinatago kaya kampante daw siyang papasukin ako sa loob ng unit niya.
Binuksan ko ang unit niya at saka pumasok, masyadong tahimik. Naglakad ako ay nagtaka kung bakit may narinig akong boses sa sala. Naglakad ako papunta doon at natulos ako sa kinatatayuan ko sa nakita.
"Charmee... w-will y-you m-marry m-me?"
My lips parted and my tears started to fall. My breathing becomes uneven, hindi ako makahinga ng maayos sa nakikita ko.
Andrew... was kneeling in front of my sister while holding a ring. A fucking ring, asking my sister to marry him.
How? How can they do this to me? All of them knows about this, that Andrew was cheating on me! But what did they tell me? Na sana hindi ako magbago! Na sana maging maayos lang ako! Pero... paano? Tangina paano naman!? Mahal na mahal ko yan eh, kaya kong lumuhod sa harap niya para lang mahalin ako pero hindi sa oras na to.
They all betrayed me.
I looked at my dad with disbelief, he looked so happy while looking at them. Parang hindi nila ako niloloko... p-parang ako yung nangloko eh.
Nakanganga lang ako habang nakatingin sa kanila habang lumuluha, unable to talk. Hindi ko alam kung anong gagawin ko, hindi ko alam kung anong sasabihin ko.
"Yes! Yes Andrew, I'll marry you. I love you"
I think my heart just ripped when I saw Drew put the ring on Charm's finger. Andrew didn't reply to Charm, instead he hugged her.
Bigla namang nahulog ang dala kong documents kaya napatingin silang lahat sa akin. Shocked written in their faces, I put my hands on my chest. My heart is tightening, it hurts.
"N-nicole"
I saw how Andrew tried to approach me but Charmee stopped him, umatras ako dahil hindi ko parin makuha ang lahat. Hindi ko na talaga alam ang gagawin, lumuluha ako habang nakatingin sa kanilang lahat.
"H-how..." Even my voice is shuttering. Tumingin ako kay dad pero naka-iwas lang siya ng tingin sa akin. Napalakas ang iyak ko sa reaksyon niya, ganito niya na lang ba ako tatratuhin? Na parang bale wala sa kaniya ang masaktan ako basta maging masaya sila? Sila na hindi niya kadugo, sila na hindi galing sa kaniya? Ako yung anak niya eh, his own blood and flesh. Why does it feel like they were his and I'm not?
"N-nicole... i-im sorry baby"
"Y-you... c-cheated"
I saw how Andrew's eyes watered, but no! Bakit siya masasaktan!? Niloko niya ako! Wala siyang karapatang masaktan!
"H-how dare you!"
I sobbed and looked at everyone. "How dare you!"
"Ano bang ginagawa mo dito? Panira ka sa proposal ni Andrew sa akin!" Charm shouted. I looked at her with an amusement in my eyes. What the... hell!?
"Ako pa talaga ang panira!? Charmee that's my fucking boyfriend! How fucking dare you say that to my face!? Niloko niyo akong lahat! Wala kayong karapatang magsaya! Mga walang hiya kayo"
Andrew walked towards me and grabbed my hand but I immediately pulled it from him.
"S-sorry honey... I'm sorry... p-please f-forgive m-me... i-i l-love y-y-you... i-im sorry baby, sorry I cheated. S-sorry baby... i-im sorry"
I wiped my tears and looked at him. "Kung talagang mahal mo ako, bawiin mo lahat ng sinabi mo sa kapatid ko. Sabihin mong a-ako ang gusto mong pakasalan at h-hindi siya. Na ako lang ang mahal mo at hindi mo ako iiwan, Andrew papatawarin kita basta bawiin mo lahat ng sinabi mo"
Tanga na kung tanga pero mahal ko siya... wala akong pake-alam kung masaktan ko ang kapatid ko. Lagi na lang ako yung nagsa-sakrepisyo, lagi na lang ako yung umiintindi. Ngayon sarili ko muna ang iisipin ko, hindi ko na muna sila iisipin. Hindi nila deserve ang pag-aalala ko sa kanila, mga manloloko silang lahat.
I think my world just worned out when he answered. "I-im sorry... b-but I can't... S-sorry... baby I'm sorry, I can't. H-hindi pwede... sorry mahal ko"
He cried in front of me. Inalis ko ang mga luhang dumadaloy sa pisngi ko, pilit kong pinapatigil ang mga yun pero hindi ko magawa. Pilit kong pinapalakas ang loob ko at umaaktong hindi ako naapektuhan pero hindi ko magawa.
They all fooled me, they all betrayed me. How dare they!
I slapped Andrew's face twice. He deserve it anyway.
"How dare you say you love me! Wala kang karapatang sabihing mahal mo ako kung hindi mo ako kayang ipaglaban! How dare you!" I punch him numerous times but someone pulled me away from him.
Dad looked at me sadly but I gave him a death glare and slapped him.
"Y-you... knew! Dad you fucking knew!"
He lowered his head. I sobbed in front of him, showing how hurt I am. How he pained me for betraying me. His biggest betrayal over me.
"How dare you! Ama ba talaga kita!? Paano m-mo nagawang makitang nasasaktan ako!? P-paano mo nakayang lokohin ako! Dad I'm daughter! Your own blood and flesh! Ako yung totoong anak mo! Pero ako yung niloko niyo! Pinagtulungan niyo ako, paano niyo nagawa sa akin to!" I cried and cried. A lone tear fell from his eyes, pero hindi na nila ako maloloko. Paanong masasaktan sila? He looked so happy! They looked so happy seeing Charmee and Andrew! How dare they!
"S-sorry anak"
"Sorry!? May magagawa ang sorry mo dad!? Dad you betrayed me! You fooled me! You all fooled me!"
I painfully looked at him. "Dad... how can you do this to me!"
Akma akong aalis pero pinigilan niya ako. I slapped him again. "Don't touch me! Don't you ever fucking touch me dad! How dare you touch me!"
Hindi ko alam pero parang gusto kong kunin lahat ng sakit ng makita kong lumuhod sa harap ko si Andrew, he was crying and trembling but he manage to kneel in front of me.
"L-let m-me a-apologize for o-oncw, love... mahal na mahal kita. Patawarin mo ako kung nasaktan kita pero... wala akong magawa. I-im really really sorry... mahal ko patawarin mo ako"
Bobo na ako't lahat, oo ganun na nga siguro ako dahil parang gusto kong patayuin si Andrew at sabihing ayos lang. Na wag na siyang umiyak kasi nasasaktan ako tuwing nakikita ko siyang ganiyan, na makitang May mga luhang dumadaloy sa pisngi niya.
Pero hindi eh, sarili ko na muna ang iisipin ko. How can he say sorrt and saw he love me but he can't stay away from my sister? That's not love. Not love at all.
"How dare you ask for my forgiveness! You don't deserve it! You all don't deserve any of it!"
Tumakbo ako papalayo doon dahil hindi ko na kaya ang sakit, hindi ko na kayang makita ang mukha ng mga taong nanloko sa akin. Ang taong pinagkatiwalaan ko pero pinagloloko lang ako.
Mahal nila ako pero niloko nila ako, is that love? Alam kong hindi. Paano nila matatawag na pagmamahal yun? Hindi ka nila sasaktan kung mahal ka nila. Hindi nila hahayaang masaktan ka kung mahal ka nila. Pero ginawa nila, sinaktan nila ako. Niloko nila ako.
Pinagtitinginan ako sa elevator pero wala akong pake-alam, umupo ako sa gilid at doon humagulgol ng iyak. Inilabas ko lahat ng sakit at galit, ang akala ko magiging maayos lang ako pagkatapos kong umiyak pero hindi. Hindi ko makakalimutan ang ginawa nila.
They all betrayed me. Hinding hindi ko sila mapapatawad, hindi ko kayang magpatawad.
________________________________________________________________________________________________________________
Sorry :(