~*~
Revenie's POV
"Ano'ng ginagawa mo rito? Ninyo? Ano 'to Denaery?" Agad na tanong ko sa kanila. Hindi ko alam kung nasa utak ni Denaery at pinapasok ang mga bitch na'to.
Tiningnan lamang ako ni Denaery at yumuko. What's wrong with her? Bakit nanahimik lang siya dya'n?
"Come on Revenie. Aren't we welcome here?" Maarteng sagot naman niya. Ang kapal ng mukha niya. How dare she talk to me like that. Huh!
"Of course, you're not really welcome here and your alipores. Shooo! You're making our room dirty na. You bitch!" Naiinis na talaga ako! How could Denaery just stare at me in this situation. Is she afraid of them?
"Oh is that so? Okay, tarana Den."
Wait-- what? Ano'ng tara Den? Did I heard it right? Kasama niya si Denaery? Hell no! Imposible 'yun.
Tiningnan ko si Denaery ngunit hindi siya makatingin sa akin ng deretso. Parati niyang iniiwas ang kanyang tingin. What is going on here?!
"Kailangan yata ng explenation nitong dati mo'ng kaibigan Den, mauna na kami." Ngumisi pa siya ng sarkastiko at sa pagkakarinig ko, diniinan niya pa talaga ang dating kaibigan. That bitch!
"Go to hell Tierra." Bulong ko pa bago sila umalis. Yes she is the one. The one who brought Denaery into the wrong road. Bad influence ika nga. Inggit lang kasi. Sumikat kasi ang grupo namin amd they are always the second place. Umalis si Denaery sa grupo nila bago pa man kami sumikat. Naging bitter siguro kaya ayan, nakakaganyan tuloy.
Okay, back to reality. Dalawa na lamang kami ni Denaery ngayon at nakayuko pa rin siya. Ano ba'ng problema nito at panay ang tingin sa sahig. May gold ba?
Umupo ako sa harap niya. "Ano'ng ibigsabihin ng sinabi ni Tierra Den? May problema ba? Iba ka yata."
Pambabasag ko sa katahimikan naming dalawa. Parang ang lalim lalim ng iniisip niya. Hindi ko tuloy maintindihan ang nararamdaman ko ngayon. Alam ko'ng may mali eh.
"Den, answer me." Seryosong tugon ko at du'n pa lamang niya ago tiningnan. Namumugto ang kanyang mga mata na anytime ay iiyak na siya.
"I quit." Nanigas ako sa kinauupuan ko sa sinabi niya. Ano raw? Parang nabingi yata ako ng ilang sandali. Ano ba pinagsasabi ng babaeng to?
"Eh?" Tanging sambit ko. Hindi ko ma-gets ang sinabi niya. I quit? Sa alin?
"I said it Rev. I quit and I'm not sorry for it."
Kumunot ang noo ko. "Sa alin? Denaery, deretchoin mo nga ako. Hindi kita maintindihan."
"Ayoko ko na Rev! I quit Wild Cats. Hindi mo ba maintindihan?!"
What?! Is she joking? Kung ganu'n, it's not funny. Not at all! Hindi pa nga tapos 'yung isang problema, dadagdag siya? What the!
"Ano?! Hindi ako nagbibiro dito Den." Pinapakalma ko ang sarili ko. Ayokong padalos-dalos. Sana naman ay hindi totoo ang iniisip ko. I know, she would never leave us for them.
"I'm freakin' serious too Rev! Pagod na ako!"
"Ano?! Pagod saan Den? Pagod saan?! Iiwan mo na lang kami sa ere dahil unti-unti na tayong bumabagsak? At para du'n ka na naman kina Tierra dahil sila na naman ang sisikat?! Ano to Denaery? Biruan?! What the effin world is happening to you?!"
Nangingiligid na ang mga luha sa mata ko. Ganu'n lang ba 'yun kadali para sa kanya na iwan kami? How could she?
"Pagod na ako Rev! Ayoko na sa'yo at du'n sa mga kaibigan mo'ng tulog!--"
Hindi ko napigilan ang sarili ko at nasampal ko siya! Oh my gawd! Hindi ko sinasadya. Nadala ako sa galit ko. Napa-pikit na lamang ako sa inis. What is happening to me? To her? To all of us!
"I'm sorry Den. Nadala lang ako--" agad na paumanhin ko at nakita ko namag tumulo ang luha niya at agad ring pinunasan niya. It broke my heart. Ang sakit makitang umiyak ang kaibigan mo dahil sa'yo. I didn't mean to do that. I was just.. ugh!
"It's okay, I deserve it." Gumagaragal ang boses niya at agad lumabas.
Natutop ko ang sarili kong bibig nang marinig ang pagsarado ng pintuan. Kusa ng tumulo ang luha ko. Ano na ba'ng nangyayari sa amin? Wala naman kaming naapakan na tao, pero bakit nangyayari 'to sa amin? Bakiy sa amin pa?
Bakit sunod-sunod ang problema?
Babalik na ba siya kina Tierra pero bakit? Noong isang araw okay naman kami ah? Bakit ngayon nagka-ganito? Steve.. Zeke, I need you now. I badly need you now.
Wala akong masandalan. Wala akong mapag-sabihan ng saloobin. Si Denaery na lang sana pero wala na.. bakit? Masama ba akong kaibigan?
Napa-sabunot na lamang ako sa sarili ko. I don't know what to do. Hindi ko na alam kung ano'ng nagyayari sa akin ngayon. Sa amin. Do I deserve this kind of situation? Wala naman akong nasasaktan na tao.
Isang buwan pa lang kami bilang fourth year tapos eto pa ang sasalubong sa amin. Hindi naman kami nagka-problema noong third year kami. We were just so happy that time. No problem. No worries. Pero ano ngayon 'to?
Lumabas ako ng room namin upang magpa-hangin. Magpapalamig muna siguro ako ng ulo. Wala akong paki-alam kung may klase pa ako. Wala ako sa mood para pumunta roon. Punong-puno ang utak ko ngayon. Hindi pa nga nasi-sink in sa utak ko ang lahat na ng nangyari kina Steve at Zeke, ngayon dumagdag naman si Deanery.
Mabigat na mabigat na nga ang loob ko. Hindi ko pa kasi nasasabi kay Den na mawawala na muna ang Wild Cats. Panandalian lang naman. Sabi ni Miss Karen na kapag magigising na raw sina Zeke ay puwede na kaming bumalik.
May ipapalit muna sila. Ang sakit man sa kalooban ko'ng papalitan kami kahit panandalian lang, pero ano naman ang magagawa ko di ba? Tatanggapin ko na lamang ito. Hindi ko naman kontrolado ang katawan nina Zeke para gisingin sila. Napaka-selfish naman yata.
Gustong-gusto ko ng gumising ang mga kaibigan ko. Hindi upang maisalba ang grupo namin kundi mamuhay ulit ng normal. 'Yun bang walang gulo at walang nanggugulo. Kahit wala na ang Wild Cats na grupo namin, h'wag lang ang mga kaibigan ko.
Wala akong paki-alam sa fame na 'yan. Ang gusto ko ay ang kaibigan ko. Pero hindi na yata kami mabubuo. Unti-unti na kaming nabubuwag. Sana naman ay panaganip lang 'to at magising na ako.
Sa kakaisip ko ay hindi ko namalayan na dinala na pala ako ng mga paa ko sa hardin ng school namin. Puno ito ng white and red rosses sa gilid. May maliit rin na pond sa gitna nito at may isang maliit na bridge.
Umupo ako sa may grass at nag-isip isip kung ano'ng tamang gawin. Paano ko 'to maso-solusyunan ng mag-isa? Kakausapin ang sarili ko at ako rin ang sasagot? Kumbaga sariling tanong ko ay mismong sariling sagot ko rin? Huh crazy..
"Rev, are you okay?" Napalingon ako sa nagsalita.
Si Bran.
Ano naman kaya'ng ginagawa niya rito? Hindi rin ba siya pumasok sa klase?Why do I care ba? Hmp!
"Leave me alone." Taboy ko sa kanya. Masama ang loob ko kaya sana ay 'wag na niyang dagdagan pa.
"Minsan mo na akong tinulungan noong nasa ganito akong sitwasyon. Hindi ako nakapag-pasalamat ng maayos sa'yo nu'n. Kaya sana tanggapin mo na lang 'to bilang kapalit?" Dinig ko ang pagka-sincere ng boses niya. Parang malayo du'n sa Bran na masungit at suplado. Para siyang maamong pusa ngayon. Nakaka-panibago..
Sikat na ang grupo nina Bran ngayon. Tumatak talaga sa publiko ang pangalan ng grupo nila na "Mananayaw na Bibe", una ay tinawanan ko talaga 'yun. Ang weird kaya! Bibe ba naman ang ginamit?
Pero dahil sa magaling sila sumayaw kaya ayun, tinangkilik ng publiko. Marami na ang kumuka sa kanila sa mga show bilang guest performer. Ang swerte nga nila eh. Kami naman ay marami na ang nagtatanong kung ano ba talaga ang totoong nangyari.
Nanatili kaming tahimik tungkol dya'n. We want privacy naman kasi. Masyadong masakit pa sa akin ang nangyari. Kaya ayoko munang pag-usapan. Mabanggit pa nga lang ang pangalan nila ay parang nabibitak na ang puso ko.
"Hey.. magsalita ka naman dya'n.." natauhan ako nang tinapik ni Bran ang balikat ko.
Napalingon naman ako sa kanya at kita ko ang pag-aalala sa kanyang mga mata. Seriously, what's up with this guy? Binagsakan yata to ng anghel sa bait na pinapakita niya sa akin ngayon.
"I'm okay." sabay peke ko ng ngiti.
Bumagsak ang kamay niya nasa balikat ko. Napa-buntong hininga na lamang siya. Honestly, na-touch talaga ako sa ginawa niya. Iba ang dating sa'kin ng pag-aalla niya eh. It's weird. Alam kong hindi naging maganda ang pakikitungo namin sa kanila. We didn't accept them in the family of dancing. Naging makasarili kami. Tama nga ang sinabi ni Den sa amin na "We should give them a chance".
Pero hanga ako sa kanila dahil hindi sila kailanman naging rude sa amin.
"Rev, I know you're not." Mahinang asik niya at tumayo. Inilahad niya ang kanyang kamay upang alalayan akong tumayo. Kinuha ko naman ito at magkaharap na kami ngayon.
"Just.." bumuntong hininga siya. "Let me help you lessen the pain." Sinserong sabi niya at bigla niya akong niyakap. Hindi ako nakagalaw. Nanigas ang katawan ko. Hindi ko alam kung ano'ng sasabihin ko.
"B-bran--"
~*~