ဇာမဏီ၏ ခြန္းသံသာ (၁၉)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ထိုကိစၥက ရွီရွန္း ထင္ထားသကဲ့သို႔ မဟုတ္ပါေခ်။ သူမ လည္ေခ်ာင္းတစ္ေလၽွာက္ ေႏြးေထြးေသာအရာတစ္ခု ဆင္းသြားသည္ကိုသာ ခံစားလိုက္ရသည္။ ထိုအပူေငြ႕စီးဆင္းသြားသည့္လမ္းေၾကာင္းတစ္ေလၽွာက္ သူမ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး ေႏြးေထြးသိမ္ေမြ႕ေသာ စြမ္းအင္တစ္ခု၏ လႊမ္းျခံဳထားျခင္းခံရလိုက္သည့္အလား ခံစားမိသည္။ ဖုန္းစီ သူမကို ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္သည္။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းမ်ား စြတ္စိုေနေသးသည္။ "မေၾကာက္ပါနဲ႔၊ စိတ္ေလ်ာ့ထား..."
ရွီရွန္းမွာ စကားတုန္႔ျပန္ဖို႔ပင္ အခ်ိန္မရလိုက္ေပ၊ အေမွာင္ထုက သူမအျမင္ကို စိုးမိုးသြားေလသည္။ ေခတၱအၾကာတြင္ေတာ့၊ မီးလ်ံမ်ားေတာက္ေလာင္ေနေသာ လမ္းေၾကာင္းမ်ားစြာ ေပၚလာေလသည္။ သူမက ထိုလမ္းေၾကာင္းမ်ားအနက္ တစ္ခုအေပၚ၌ ရပ္ေနေလသည္။
'ဒါ ဘာေနရာႀကီးလဲ...!'
ရွီရွန္း စမ္းသပ္သည့္အေနႏွင့္ ထိုမီးလ်ံမ်ားကို လက္ျဖင့္ လွမ္းကိုင္ၾကည့္သည္။ မီးေတာက္မီးလ်ံတို႔ သူမ လက္ဖဝါးကို ျဖတ္ေဖာက္ထြက္သြားေသာ္လည္း သူမ မည္သို႔မၽွ မခံစားရေပ။
"သူ႔ကို ေသေအာင္သာရိုက္...! အထူးအဆန္းေကာင္...!"
"သူနဲ႔ မေဆာ့နဲ႔ ...! သူက မေကာင္းဆိုးဝါးႀကီး...!"
"သတၱဝါဆန္း...! မေကာင္းဆိုးဝါး...!"
တစ္သံႏွင့္ တစ္သံ ထပ္ကာေရာယွက္ေနေသာ ကေလးငယ္တို႔၏ အသံမ်ားကို ၾကားလိုက္ရသည္။
ရွီရွန္း ေရွ႕ကို ေမၽွာ္ၾကည့္လိုက္သည္။ မီးမ်ားေတာက္ေလာင္ေနေသာ လမ္းေပၚ၌ ကေလးတခ်ိဳ႕ တစ္ကိုယ္လံုး မီးလ်ံမ်ားဝန္းရံေနေသာ ကေလးငယ္ကို ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကသည္။ ေကာင္ေလးက မလႈပ္မယွက္ရပ္ေနစဥ္ သူတို႔က သူ႔ကို တုတ္မ်ား ခဲမ်ားႏွင့္ ထုၾက၊ ရိုက္ၾက၊ ပစ္ေပါက္ေနၾကသည္။ ေကာင္ေလးကေတာ့ လံုးဝမလႈပ္၊ သူတို႔ ခၽြန္ထက္ေသာ အရာမ်ားႏွင့္ ပစ္ေပါက္ထိုးႏွက္ေနသည္ကိုသာ ၿငိမ္ခံေနေလသည္။
သိပ္မၾကာလိုက္၊ သူ႔နဖူးျပင္ႏွင့္ ပါးျပင္တို႔မွာ ဒဏ္ရာ အနာတရမ်ား ျဖစ္ေပၚလာေတာ့သည္။
ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္တို႔ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွ စီးက်လာၿပီး မ်က္ႏွာျပင္တစ္ဝက္လံုးနီးပါး ေပေရသြားေစခဲ့ေသာ္လည္း သူ ၿငိမ္သက္စြာပင္ ဆက္ရပ္ေနခဲ့သည္။ သူ႔အား ရိုက္ပုတ္ေနၾကေသာ ထိုကေလးမ်ားကေတာ့ ထိတ္လန္႔သြားပံုရသည္။ သူတို႔ ထြက္ေျပးသြားၾကသည္။
ရွီရွန္း သူ႔အနား ပို၍ တိုးကပ္သြားလိုက္သည္။ သူ တစ္စံုတစ္ရာကို အာရံုခံမိသည့္အလား သူမ ရွိရာဘက္ဆီသို႔ ေမာ့ၾကည့္လာသည္။ ရွီရွန္း ရပ္လိုက္မိသည္။ 'သူ ငါ့ကို ျမင္ရတာလား...'
"အိမ္ျပန္..." သူမ အေနာက္ဆီမွ ေအးစက္စက္ မာေၾကာေၾကာ အသံတစ္ခုကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ရွီရွန္း အေနာက္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ သူမႏွင့္ မလွမ္းမကမ္း၌ အလြန္လွေသာအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ရပ္ေနခဲ့ၿပီး သူမက ေကာင္ေလးကို ရြံရွာဟန္ႏွင့္ ၾကည့္ေနခဲ့သည္။
ေကာင္ေလးလည္း ေခါင္းျပန္ငံု႔သြားၿပီး နဖူးေပၚမွ ေသြးမ်ားကို သုတ္လိုက္ကာ ထိုအမ်ိဳးသမီးထံ ေလၽွာက္သြားေတာ့သည္။
ထိုျမင္ကြင္းက တျဖည္းျဖည္း ေဝဝါးေဖ်ာ့မႈန္လာၿပီး လူရိပ္ႏွစ္ခုလည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့သည္။
"မင္းမိဘေတြေတာင္ မင္းကို မလိုခ်င္ေတာ့ဘူး... သတၱဝါဆန္းရဲ႕ ...!"
"ဟား ဟား ဟား... သူ႔ကို ၾကည့္စမ္း... အစြန္႔ပစ္ခံလိုက္ရတဲ့ အိမ္ေမြးတိရစၧာန္နဲ႔ တူမေနဘူးလား... နင္သာ မီးထေတာက္ေနတဲ့ သတၱဝါဆန္းျဖစ္မေနရင္... ငါတို႔ နင့္ကို အိမ္ေခၚသြားပါတယ္ဟယ္... သနားလြန္းလို႔ ..."
ရွီရွန္း အသံမ်ားဘက္ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ အျခား မီးေတာက္လမ္းေၾကာင္းတစ္ခုေပၚ၌ ခုနက ေကာင္ေလး — ယခုေတာ့ အနည္းငယ္ပို အသက္ႀကီးေနသူ — သူ႔ဒူးကို သူပိုက္ကာ ေျမေပၚ၌ ထိုင္ေနသည္။ မ်က္ဝန္းမ်ားက ၾကမ္းျပင္ကိုသာ ငိုက္စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။
ထိုသူမ်ား သူ႔အား ေလွာင္ေျပာင္ရသည္ကို အားမရသျဖင့္၊ တုတ္မ်ား ခဲမ်ားႏွင့္ ပစ္ေပါက္ၾကျပန္သည္။ သူတို႔၏ စိတ္အပန္းေျဖစရာ လုပ္ငန္းတစ္ခုအလား၊ သူ႔ကိုယ္အေပၚ ခဲမိုးမ်ား ရြာသြန္းေနၾကသည္။ ေကာင္ေလး၏ မ်က္ႏွာတည့္တည့္ ခဲႏွင့္ေပါက္သည္။
"နင့္လို သတၱဝါဆန္းကို ဘယ္သူမွ မလိုခ်င္ဘူး..."
"ဘယ္သူမွ နင့္ကို လက္ခံႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး... သတၱဝါဆန္းရဲ႕ ..."
တစ္ခ်ိန္လံုး ၿငိမ္သက္ႏႈတ္ဆိတ္ေနခဲ့ေသာ ေကာင္ေလး ရုတ္တရက္ ထရပ္လိုက္ေလသည္။ မူလက ခံစားခ်က္ကင္းမဲ့ေနခဲ့ေသာ သူ႔မ်က္ဝန္းမ်ားမွာ အမုန္းမ်ားႏွင့္ ခက္ထန္ေနေလသည္။ သူ႔ကိုယ္ေပၚမွ မီးလ်ံမ်ား တဟုန္းဟုန္းေတာက္ေလာင္လာကာ ထိုသူတို႔ထံသို႔ စြဲၿမိဳက္သြားေတာ့သည္။ အေျပးမျမန္ေသာ ႏွစ္ေယာက္ မီးစြဲသြားၿပီး အလူးအလဲေအာ္ေနၾကေတာ့သည္။ က်န္သူမ်ားကေတာ့ ဤအျဖစ္ေၾကာင့္ အထိတ္လန္႔လြန္ၿပီး တခ်ိဳးတည္း ေျပးကုန္ၾကေတာ့သည္။
……
ေဒါသတႀကီး ဆဲဆိုက်ိန္းေမာင္းသံမ်ား၊ ငိုရွိဳက္သံမ်ားကိုပါ ၾကားေနရသည္။ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ၾကမ္းျပင္ေပၚ၌ လွဲကာ အသက္ကို ခဲယဥ္းစြာ ရွဴေနရသည္။ သူ႔ကိုယ္ကို ဝန္းရံထားေသာ မီးလ်ံတို႔ အၿငိဳးတႀကီး ေတာက္ေလာင္ေနပံုက သူ႔အား မီးရွိဳ႕ေလာင္တိုက္သြင္းေနသည့္အလား ထင္ရေစသည္။
ျမင္ကြင္းက ေျပာင္းလဲသြားျပန္သည္။ ထိုေကာင္ေလး ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ပင္ ေရာက္သြားခဲ့ၿပီ။ သူ႔ကို သံႀကိဳးမ်ားျဖင့္ တုပ္ေႏွာင္၍ အခန္းက်ဥ္းတစ္ခုတြင္း ပိတ္ေလွာင္ထားသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာမွာေတာ့ ခံစားခ်က္ကင္းမဲ့လ်က္။
"မင္းက တကယ့္ကို သတၱဝါဆန္းပဲ..." ဆယ္ေက်ာ္သက္လူငယ္ေရွ႕တြင္ေတာ့ အျဖဴေရာင္ဝတ္ရံုရွည္ကို ဝတ္ဆင္ထားေသာ လူတစ္ေယာက္ ရပ္ေနသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာမွာေတာ့ ေက်နပ္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြႏွင့္။ "အႏၱရာယ္နဲ႔ ဆုလာဘ္ဆိုတာ ဒြန္တြဲေနတတ္တာပဲ...! ဟ ဟ ဟ ငါ ေကာင္းကင္ဘံုကို သိမ္းပိုက္ႏိုင္မယ့္ ေန႔ နီးကပ္လာၿပီ...!"
ထိုလူက ဓားေျမာင္တစ္ခုကို ထိန္းခ်ဳပ္၍ လူငယ္၏ လက္ေကာက္ဝတ္ကို လွီးျဖတ္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ၾကာၾကာမလွီးလိုက္ရ၊ ဓားေျမာင္မွာ ျပာက်သြားေလသည္။ ထိုသူ႔မ်က္ႏွာထား ေျပာင္းလဲသြားေတာ့သည္။ "မင္း စြမ္းရည္ေတြ တိုးတက္လာျပန္ၿပီ...!"
ထိုသူက လက္သေကၤတတခ်ိဳ႕ ျပဳလိုက္သည္ႏွင့္ လူငယ္ကိုယ္ကို တုပ္ေႏွာင္ထားေသာ သံႀကိဳးမ်ားက တုန္ယင္လာေတာ့သည္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္လူငယ္မွာမူ နာက်င္စြာ ေကြးလ်က္ေနေတာ့ေလသည္။
"သတၱဝါဆန္းေကာင္... မင္းရဲ႕ မီးကို ထပ္သံုးရဲဦးမလား ၾကည့္ၾကတာေပါ့...!"
ထိုသူ လိုသမၽွ ေသြးတို႔ကို ခံယူၿပီးေသာအခါ ေအာင္ႏိုင္သူတစ္ဦးပမာ ရယ္ေနေလေတာ့သည္။ အေနာက္ရွိ လူငယ္၏ အၾကည့္ကို သူ သတိမထားမိေပ။ သူ႔အၾကည့္က အေအးလႈိင္းျဖတ္သည့္ ေဆာင္းရာသီတြင္းက ေရအိုင္ငယ္၏ မ်က္ႏွာျပင္ကဲ့သို႔ ေအးခဲေနသည္။
ရွီရွန္း လမ္းေၾကာင္းေလးမ်ားအတိုင္း ဆက္ေလၽွာက္သြားၿပီး သူ ေမြးဖြားလာပံု၊ သူ ႀကီးျပင္းလာပံုတို႔ကို ၾကည့္သည္။ အမ်ားသူငါတို႔ သူ႔ကို ဝိုင္းဝန္းအႏိုင္က်င့္ေနပံု၊ သူ႔ကို ရြံရွာေနၾကပံုတို႔ကို ၾကည့္ခဲ့သည္။ သူ အပစ္ပယ္ခံရပံု၊ သူ အခ်ဳပ္ေႏွာင္ခံရပံုတို႔ကို ၾကည့္သည္။
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့. . . သူ အခ်ဳပ္အေႏွာင္မ်ားမွ ရုန္းထြက္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ေကာင္းကင္ဘံု၏ အထူးျခားဆံုးေသာ တည္ရွိမႈတစ္ခု သူ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ အားလံုးက သူ႔ကို ေသေစခ်င္ပါလ်က္ မသတ္ႏိုင္စြမ္းသာ သူတစ္ဦးျဖစ္လာသည္။
ရွီရွန္း ေျခလွမ္းတို႔ကို ရပ္လိုက္သည္။ အျမဲလိုလိုတည္ၿငိမ္ေနခဲ့ေသာ သူမ မ်က္ဝန္းမ်ား၌ ပံုမွန္မဟုတ္ေသာ ခံစားခ်က္တစြန္းတစ ျဖစ္တည္ေပၚလြင္လာေလသည္။
"ဖုန္းစီ. . ." သူမ အသံတိုးတိုးျဖင့္ ေခၚလိုက္သည္။ သူမ မ်က္ဝန္းတြင္း မီးလ်ံတို႔ ေရာင္ျပန္ဟပ္ေနသည္။ သူမ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္တြင္ေတာ့ အျပံဳးတိမ္တိမ္တစ္ခုက ေနရာယူထားသည္။ ထိုအျပံဳးက သူမ မ်က္လံုးသို႔ေတာ့ မတိုင္ခဲ့ေပ။
ေဘးဝန္းက်င္ရွိ လမ္းေၾကာင္းမ်ားအားလံုးေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီး အဆံုးမဲ့ မီးပင္လယ္အၾကား သူမ တစ္ေယာက္သာ ရပ္လ်က္ က်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့သည္။ အဆက္မျပတ္ေလာင္ၿမိဳက္ေနေသာ မီးပင္လယ္ျပင္က်ယ္က သူမကို ေသးသိမ္သြားသကဲ့သို႔ ခံစားရေစသည္။ ဤျမင္ကြင္းက သူမ ဤေလာကသို႔ စေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေတြ႕ၾကံဳခဲ့ရသည့္ျမင္ကြင္း၊ သူမကို ဆီးႀကိဳေနခဲ့ေသာ မီးပင္လယ္မ်ိဳး ျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ ထိုစဥ္ကကဲ့သို႔ေသာ နာက်င္မႈမ်ိဳး သူမ မခံစားရေပ။ စိတ္ထဲမွာ သက္ေသာင့္သက္သာႏွင့္ ရင္းနီးေနသလိုသာ ခံစားရသည္။
ထိုမီးလ်ံမ်ားအားလံုးက ခမ္းစ စမ္းမွ ငါးတို႔ ေရေတြ႕လိုက္သည့္အလား သူမ ခႏၶာကိုယ္အတြင္း တိုးဝင္ၾကေလသည္။ ထိုမီးလ်ံတို႔က သူမ၏ က်ိဳးပ်က္သြားေသာ ဗဟိုခ်က္၊ အတြင္းအားေၾကာတို႔ကို ျပန္လည္ ျပဳျပင္ေပးသည္။ အတြင္းဘက္ဆီမွ ေရႊေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့လင္းေတာက္လာသည္ဟု ထင္ရသည္။
အခ်ိန္တို႔ ကုန္လြန္သြားသည္။ မည္မၽွၾကာလိုက္မွန္း သူမလည္း မသိ။ သူမ အတြင္းအားေၾကာတြင္းရွိ ေရႊေရာင္အလင္းထိုးေဖာက္ထြက္ကာ သူမ တစ္ကိုယ္လံုးကို အတိုင္းအဆမရွိေသာ စြမ္းအင္ႀကီးက လႊမ္းျခံဳသြား သကဲ့သို႔ ခံစားမိေလသည္။
ေရႊေရာင္ပုလဲတစ္လံုး သူမ အတြင္းအားေၾကာတြင္ ရွိေနၿပီး မီးလ်ံမ်ားဝန္းရံထားခံရသည္။ မီးပင္လယ္တြင္းမွ ေရႊေရာင္ေဆးလံုးႏွင့္ တူသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ခုကို တစ္ခု တြန္းကန္ဆြဲငင္ျခင္းမ်ိဳး မရွိေပ။
'အျမဳေတ... ဒါက နတ္အျမဳေတအဆင့္ပဲ...!'
……
ရွီရွန္း မ်က္လံုးပြင့္လာၿပီး သူမ အနား ထိုင္ေနသူကို ၾကည့္လိုက္သည္။ ရုတ္တရက္၊ သူမ ျပံဳးလိုက္ၿပီး ၾကည္လင္သာယာေသာ သူမအသံက ၿငိမ့္ေညာင္းစြာ စီးေျမာလာသည္။ "ဖုန္းစီ... အခုကစၿပီး... ငါ နင့္ကို အေဖာ္ျပဳေပးမယ္... နင့္အသက္ဆံုးသည့္တိုင္..."
'နင့္အသက္ဆံုးသည့္တိုင္... ငါ ေပးႏိုင္တဲ့ ကတိက ဒီပမာဏအတိုင္းအတာပဲ ရွိတယ္...'
ဖုန္းစီ အခ်ိန္အၾကာႀကီး ေငးေၾကာင္ေနၿပီးမွ မ်က္ေတာင္ ပုတ္ခတ္ ပုတ္ခတ္ႏွင့္ ျပန္အသက္ဝင္လာသည္။ သူ႔ႏွလံုးသားမွာ လႈိင္းထန္ေနသည္။ ဤသည္က သူမ သူ႔ကို တိက်ေရရာေသာ အေျဖ ပထမဆံုး ေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
"ကိုယ္လည္း မင္းကို အေဖာ္ျပဳေပးမယ္... ဘယ္ေလာက္ပဲၾကာၾကာ..." ဖုန္းစီ အလြန္တည္တံ့ေသာ ေလသံႏွင့္ဆိုေလသည္။
ရွီရွန္း ျပံဳးလိုက္ရာ မ်က္ဝန္းမ်ားပင္ ေကြးမွိတ္သြားသည္။ သူမ ေခါင္းေလးေစာင္းကာ ေမးလိုက္သည္။ "နင္ ငါ့ကို ဘာေပးလိုက္တာလဲ..."
သူမ က်င့္ၾကံအဆင့္မ်ားျပန္ရရံုမၽွမက ေနာက္တစ္ဆင့္ပါ တက္သြားေလသည္။ ၿပီးေတာ့. . .
ရွီရွန္း လက္တစ္ဖက္ကို ေျမာက္လိုက္ေတာ့ မီးေတာက္တစ္ခု ေပၚလာသည္။ သူမ ဖုန္းစီ၏ မီးလ်ံမ်ားကို အသံုးျပဳႏိုင္သြားေလၿပီ။
"အဲ့ဒါ ဘာလဲ ကိုယ္လည္း မသိဘူး..." ဖုန္းစီ မေရမရာ ေခါင္းခါလိုက္သည္။ "ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒါေတာ္ေတာ္ေတာ့ အသံုးဝင္တယ္... အခုကစၿပီး မင္း ဘယ္သြားသြား... ကိုယ္ မင္းကို ရွာေတြ႕ႏိုင္မယ္... ကိုယ္မရွိတုန္း မင္းကို ဘယ္သူမွလည္း ရန္မျပဳႏိုင္ေတာ့ဘူး..."
ရွီရွန္း သူမ ႏွလံုးသားေနရာကို ဖိထားလိုက္မိသည္။ ဘာေၾကာင့္ရယ္ေတာ့ သူမ မသိ၊ သို႔ေသာ္ ဖုန္းစီ ေပးလိုက္ေသာ ထိုအရာသည္ သူမ၏ ႏွလံုးသားႏွင့္ ေပါင္းစီးသြားသည္ဟု သူမ ခံစားမိေနသည္။
"ေရွာင္ရွဳ... မင္း ကိုယ့္ကို ထားသြားလို႔ မရေတာ့ဘူးေနာ္..." ဖုန္းစီ ရွီရွန္းကိုယ္ေလးကို ဆြဲယူကာ သူ႔ရင္ခြင္မွာ ထားေလသည္။ သူမ ကိုယ္အတြင္း သူ႔တစ္စိတ္တစ္ပိုင္း ရွိေနေသာေၾကာင့္လားေတာ့ မသိ၊ သူ ဒီတစ္ခါ အတင္းအၾကပ္ အားအင္မသံုးေတာ့ေပ။ သူမကို သူ႔အနားမွာပဲ အျမဲ ရွိေနေစရန္ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားမည္ဟု သူ ေတြးေနမိသည့္ အခါမ်ိဳး ရွိတတ္သည္။ ကံေကာင္းစြာႏွင့္၊ သူ ထို အေတြးအၾကံတို႔ကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားႏိုင္ခဲ့သည္။
ရွီရွန္းလည္း မရုန္းေတာ့ဘဲ သူ႔ကို သူမအား ေထြးပိုက္ထားခြင့္ ျပဳထားလိုက္သည္။ သူမ နတ္အျမဳေတအဆင့္ကို ေပါက္ေျမာက္သြားၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း အားနည္းေနေသးသည္။ သူမ ရွိရွိသမၽွ အားအင္တို႔ ကုန္ခမ္းသြားသလို ခံစားေနရသည္။ ဖုန္းစီ သူမကို ေကၽြးလိုက္ေသာ ထိုအရာေၾကာင့္ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္သည္။
___________________________
Author Mo Ling’s note:
Vote ၾကပါ ~
"ယူတို႔က ေပါက္ကရေတြ သိပ္ေတြးတာပဲေနာ္. . . ╭(╯e╰)╮
ေရွာင္ရွန္းရွန္းနဲ႔ ဖုန္းစီတို႔က ရိုးရိုးသားသားပါေနာ္. . . အိုကီ...?"
*စေလာင္းဖံုးရြက္ကာ ေျပးၿပီ*
"ငါ့ကို မရိုက္နဲ႔ ... နာရယ္. . . T^T"