Sappelen

Mama

Wat wil je drinken? vraagt haar moeder.
Ze zitten op de binnenplaats van het Louis Hartlooper Complex en hebben net een portie falafel achter de knopen.
Latte macchiato, besluit ze na uitgebreid wikken en wegen.
Apart hoor, giechelt haar moeder. Dat hebben ze bij ons niet.
Stadse fratsen, lacht Ruth.
Fijn, zo met mijn dochter op stap. Je weet niet hoe vaak dat nog kan, zegt haar moeder, terwijl ze haar hand bijna fijnknijpt.
Hè mam! Dat soort dingen moet je niet zeggen hoor!
Nou, ik geniet er toch maar even van. Wel jammer, dat je nou weer zonder baan zit. Hoe komt dat nou toch steeds?
Wat wil je ook met zo'n achtergrond, zegt Ruth spottend.
Dat vind ik niet leuk, als je dat soort dingen zegt. Je hebt toch een goede jeugd gehad? We hebben voor alles gezorgd.
Nou... het was niet echt een warm bad hè, vroeger.
Ik heb mijn best gedaan. Ik ben nou eenmaal niet zo aanrakerig. Dat heb ik nooit geleerd.
Je weet hoe het was met papa, zegt Ruth.
Ja, die is nou eenmaal zo. Daar doe je niks aan.
Ik snap nog steeds niet waarom je bij hem bent gebleven.
Je moet het nemen zoals het valt en er het beste van maken met elkaar.
Haar moeder buigt zich dicht naar haar toe.
Voor ik met je vader was, heb ik nog gecorrespondeerd met een andere man, heb ik dat al eens verteld? Een hele leuke vent was dat. Een echte gentleman.
Maar waarom heb je die dan niet genomen? vraagt Ruth nieuwsgierig.
Nee, dat kon echt niet, zegt haar moeder. Bij onze eerste ontmoeting bleek hij een kop kleiner te zijn dan ik! Had-ie over gelogen. Ze snuift verontwaardigd. Je vader heeft een mooie lengte. Het is niet moeders mooiste, dat niet. Achteraf denk ik dat ik te weinig zelfvertrouwen had. Ik dacht: hem kan ik wel hebben. Later merkte ik pas hoe driftig hij kan worden. Het spijt me als ik het niet goed heb gedaan.
Dat heb je wel, zegt Ruth. Je hebt goed voor me gezorgd.
Dat vind ik fijn om te horen, zegt haar moeder met een diepe zucht.