Sappelen

Leren Van De Jongens

Na haar inleerperiode krijgt ze haar eerste opdracht. Ze mag programma's schrijven voor een grote supermarkt. Ze zit op een grote zaal met allemaal ervaren ontwikkelaars. Ze werkt nu al een tijd aan een invoerscherm en ze krijgt de back-toets maar niet werkend. Daarom vraagt ze William, die naast haar zit, om haar te helpen.
Kijk, als ik hem hier neerzet gaat-ie dubbel...
Ze maakt haar zin niet af. In plaats daarvan doet ze een fade-out en eindigt in zacht gemompel.
Ik snap niks van wat je zegt, moppert William.
Hij ramt op een paar knoppen. Er gebeurt niet wat hij wil.
Hee Erik, kijk eens effe mee? vraagt hij.
In luttele tellen staat een hele roedel jongens achter haar en William.
Freek ontpopt zich tot hun leider.
Probeer die knop eens, gebiedt hij.
William drukt erop, de anderen kijken toe. Na nog een paar pogingen vinden ze de oplossing.
Hee, denkt ze, dat ging veel sneller dan hoe ik het deed. Ik heb eerst de manual van kaft tot kaft doorgelezen, maar die jongens keken dat ding niet eens in.
Later die dag is ze aan het testen. Saai werk, vindt ze. Ze loopt alle test cases systematisch één voor één door tot ze een nieuwe fout gevonden heeft. Bij elke volgende testronde test ze alles opnieuw.
Freek, wil je even met me meekijken alsjeblieft?
Enthousiast komt hij vlak naast haar zitten. Automatisch schuift ze een stukje van hem af.
O, sorry! mompelt hij geschrokken.
Nee, hoeft niet, haast ze zich te zeggen, terwijl ze snel weer iets dichter bij hem gaat zitten.
Kruidje-roer-me-niet, lacht hij ongemakkelijk.
Ik gleed van mijn stoel, mompelt ze.
Freek gaat testen, op zijn manier. Hij navigeert ogenschijnlijk lukraak door enkele schermen heen en ontdekt nog een paar grote fouten. Hij vindt het zichtbaar leuk, het lijkt wel alsof hij een spelletje aan het spelen is. Hij heeft een speurende blik, als een hond die op zoek is naar een stuk vlees.
Nadat ze een tijdje heeft meegekeken grist ze opeens het toetsenbord uit zijn handen en begint verwoed te tikken.
Hee! protesteert Freek verontwaardigd.
Wacht effe, zegt ze.
Na een tijdje laat ze Freek zien wat ze heeft ontdekt.
Kijk, er zit nog een fundamentele denkfout in het programma, legt ze uit. Veel van de door jou gevonden fouten vloeien daaruit voort.
O, ik zie het, zucht Freek. Ja, goed gevonden. Maar je deed wel behoorlijk onbeschoft tegen mij. Had je niet even kunnen uitleggen wat je aan het doen was!
Sorry, zegt ze, maar dat kon ik niet, ik moest het laten zien.
Okee, is al goed, zegt Freek. We hebben in elk geval een duidelijk resultaat. Het heeft nu geen zin om nog verder te testen. Je moet het programma nu teruggeven aan de developer. Die moet eerst deze grote fouten eruithalen. Dan pas ga je verder testen om ook de kleinere fouten eruit te halen.
Logisch, om het zo aan te pakken. Ze heeft eerder heel veel tijd verspild, realiseert ze zich. Ze heeft uren stom werk zitten doen.
Had ze haar opdracht wat lichter opgenomen en haar gut feeling wat meer gebruikt, dan had ze nu al veel meer fouten gevonden.
Soms kun je je taken beter spelenderwijs afwerken.
Leuker en ook effectiever.