Code: ICE (Code Series #1)

Chapter 39: Answers in my Hands

Chapter 39:
Answers in my Hands

IZEN CARAMEL

"The data leaks because of your stupidity, Izen. Huwag mong ipagmalaki ang reset button mo. The higher ups will know about it. Fixed it before everything get worse." Papa said.

Leaks.. Huh?

Napangisi tuloy ako.

"And prepare for your punishment." Dagdag niya.

"Trevor.. Let Ice rest." Giit ni Mama but the man doesn't want me to rest.

"May asin na sa sahig ng kwarto mo. Feel free to kneel until your knees begun to bleed."

I always saw him as a terror step father..

"Why are you doing this to me, Trevor?" May bahid ng hinanakit ang boses ni Mama.

"I'm not doing anything to you, Cherry."

"Why are you doing this?!"

"Because I'm a father who wants his child not to be left behind."

Everytime na nagiging ama siya sakin, halos hindi ako maniwala... I mean never pa akong naniwala. Laging na sa isip ko ay gusto niya lamang akong gamitin upang kalabanin ang Autotrophs. 'cause I have the mind to do so.

"Everyone, I would like to say that I'm so happy right now." Wika ni Trevor kaya napabaling akong muli sa kanya. Nakangiti siya't sandali niya kaming sinulyapan ni Mama bago bumalik sa mga tao sa harap ang kanyang atensyon. "For years, laging tinatanong niyo ako about my wife. Kung bakit wala siya tuwing sumasapit ang selebrasyon na ito. Ngunit ngayon, ibibigay ko na ang tamang sagot."

"Na sa tabi ko ang dahilan kung bakit hindi niyo nakikita ang aking magandang asawa. Everyone, this is Izen Caramel.. Edison.. My one and only daughter." Pakilala niya sa akin. Isang masigabong palakpakan ang nanaig sa buong bulwagan.

Everything he said.. I didn't believe it. I always think I was living in lies.

But..

"I always want you to be my daughter.."

Paulit-ulit ko iyong naririnig sa aking isipan.

"..Even if your not mine.. I love you as my daughter that's why I want you to always be strong."

And I am strong enough to stop my sobs while watching him unconscious.

Palihim akong umiyak habang na pinagmamasdan siyang nahihirapan. It was supposed to mine. Ako dapat ang nabaril. Why did he have to do that? At isa, bakit pa siya sumugod sa lugar na 'yon?

"Cace.." I said. Nakatalikod ako kay Cace na siyang nagmamaneho kaya masisiguro kong hindi niya alam na umiiyak ako.

"To the hospital, now.."

"We're on the way." Tumango ako sa sagot sakin ni Cace.

Pagdating sa Ospital, agad naman kaming pinaunlakan ng mga doktor. Buti na lamang at na-agapan agad si Trevor. Natanggal ang bala at walang masyadong komplikasyon sa kanya.

Nailipat agad siya sa isang private room. Inutusan ko si Cace na asikasuhin ang lahat ng kailangan ni Trevor habang ako'y nakatayo lamang habang pinagmamasdan si Trevor.

"Papa.." I called him but no response. He's still unconscious. "I am strong.. thanks to you." I mumbled.. "Can I be your daughter?? For real?" Napangisi ako sa aking sariling hiling. That won't happened right? Alam ko kasi sa sarili ko na kailangan ko pa rin malaman ang totoo. Kailangan kong malaman kung sino ang tunay kong ama. "You told me to be strong.. Now, I want to say.. you should be strong too.. Hahanapin ko ang anak niyo ni Mama. Hahanapin ko ang kuya ko. So be strong, Papa. I'll find your real child. I promise."