Twisted || CRAVITY fanfic

-10-

*Yu-mi's Pov*

Het diner was eerder voorbij dan ik gehoopt had, het leek wel alsof de klok twee keer sneller tikte dan normaal gesproken. Gelukkig lijken mijn ouders precies door te hebben waar ik stiekem de hele avond al op heb zitten hopen; even alleen zijn met mijn Allen.
"Onze Yu-mi is zo'n flinke meid, ze is al weken bezig met het verbouwen van haar kamer en wil maar geen hulp van anderen aanvaarden." vertelt mijn moeder, een lachje verlaat haar lippen. Nu lijkt ze zo trots terwijl ze afgelopen week juist boos was dat ik alles alleen aan het doen was. 'Een meisje zo mooi en elegant hoort zichzelf niet onder de verf te knoeien' had ze gezegd toen ik met een verfstreep op mijn gezicht naar beneden was gekomen om deel te nemen aan het diner met mijn ouders. Zelf had ik niet eens door dat ik de verf overal had zitten; ik had gewoon een van mijn muren geverfd. Na jaren in een roze prinsessen kamer te hebben geleefd vond ik het wel tijd worden voor veranderingen. Het gaf me een vrij gevoel om eindelijk eens iets voor mezelf te kunnen doen, eindelijk eens iets wat ik echt helemaal alleen heb gedaan. Iets waar ik trots op kan zijn. En trots ben ik zeker, mijn kamer ziet er geweldig uit, ook al zeg ik het zelf.

Ik glimlach even als ik zie dat Allen zijn ouders me verbaasd aankijken. "Verbouwen is wel heel overdreven hoor, ik heb alleen wat oude dingen vervangen en het leuk ingericht." mijn ogen zoeken de jongen tegenover me op, hij kijkt wat ongeïnteresseerd in zijn bijna lege glas water. Het lijkt alsof hij niks meekrijgt van het gesprek, maar ik weet maar al te goed dat hij elk woord hoort. "W-wil je m-misschien even kijken, Allen?" vraag ik, geen idee hebbend waar het stotteren opeens vandaan komt. De oudere jongen kijkt naar me op, aan de blik in zijn ogen kan ik zien dat hij heel graag 'nee' wilt zeggen, maar zijn moeder is hem al voor. "Ik weet zeker dat Allen dat leuk zal vinden!" zegt ze enthousiast. "Gaan jullie tweetjes maar van tafel, dan bespreken wij nog wel even wat volwassenzaken." stemt mijn vader in, hij geeft me een knipoog, alsof hij wilt zeggen: 'dit is je kans'.
Ik sta op en kijk Allen afwachtend aan. "Kom je mee?" vraag ik. Allen zucht eens diep, hij kijkt zijn ouders kort aan en staat dan toch maar op. Het lijkt erop dat hij door heeft geen keuze te hebben. Ik kan mijn glimlach simpelweg niet onderdrukken, blij dat ik eindelijk even een momentje alleen heb met Allen. Er is zoveel dat ik de oudere jongen nog wil zeggen, maar tegelijkertijd weet ik ook niet waar te beginnen. In stilte lopen we richting mijn kamer, af en toe kijk ik over mijn schouder om te controleren of hij er nog wel echt loopt.

Voorzichtig open ik de deur van mijn kamer, snel werp ik nog een blik om de hoek van de deur om er zeker van te zijn dat mijn kamer er nog net zo opgeruimd en schoon uitziet als toen ik hem vanmiddag verliet. Ik haal eens opgelucht adem als ik zie dat alles er nog spik en span bij staat. "Kom binnen." zeg ik tegen de oudere waarna ik de deur verder open druk en naar binnen stap. Allen volgt me, in het midden van de kamer blijft hij stil staan. Zijn ogen scannen mijn hele kamer, ik weet hoe erg hij mijn roze kamer haatte dus speciaal voor hem ben ik over gestapt naar meer natuurlijke kleuren; grijs, wit en appelgroen. Hier en daar zijn nog kleine accenten roze te vinden, maar dat komt omdat ik absoluut geen afscheid kon nemen van die dingen. Afwachtend kijk ik de oudere jongen aan, hopend op een reactie over mijn kamer, maar het blijft stil. Ik sluit de deur achter me en loopt naar Allen toe. "En?" vraag ik zachtjes, proberend hem toch tot een reactie te pushen. Allen kijkt op me neer. "Ik zie weinig verschil." merkt hij op, hij loopt naar mijn bed toe en ploft neer op de dikke, zachte dekens. Het duurt niet lang voor hij zijn telefoon uit zijn broekzak pakt en volledig wordt opgezogen door het apparaat.

"Wat had ik ook verwacht." mompel ik in mezelf, ik neem plaats op mijn bureaustoel en draai me naar de oudere jongen om. Het lijkt wel alsof ik mijn ogen maar niet van hem af kan houden, hij ziet er geweldig uit in zijn volledig zwarte outfit.
"Heb je lekker gegeten?" vraag ik dan maar om de stilte te verbreken. Allen kijkt niet op van zijn telefoon, hij is wat aan het scrollen, bijna alsof hij op social media zit. Dat terwijl hij anders nooit zo actief is op dat soort platformen, ik weet nog goed dat hij gezegd heeft het maar saai te vinden. Is het dan leuker voor hem om zoiets te doen dan met mij te praten?

Ik sta op van mijn stoel en loop naar de oudere jongen toe. "Allen?" vraag ik, voor hem blijf ik stil staan. Geen reactie. Plots voel ik de telefoon in mijn handen kort trillen. Snel kijk ik waar de melding van is. "Wat?" mompel ik verbaasd bij het zien van de melding. Een tijdje terug heb ik via wat connecties van mijn vader een soort app kunnen downloaden die mij meldingen geeft wanneer Allen iets doet op sociale media, om er zeker van te zijn dat ik geen enkele stap in zijn leven mis en altijd up-to-date ben. Ik krijg maar zelden een melding, omdat hij gewoon weinig doet online. Vandaag krijg ik echter een berichtje dat hij een nieuw account is gaan volgen. Is dat serieus wat hij aan het doen is terwijl ik hier tegenover hem sta?
Ik kan mezelf niet stoppen en klik op het account dat hij is gaan volgen, het is een meisje genaamd Lin, aan de foto's op haar account te zien gaat ze naar dezelfde universiteit als Allen. Ze is knap, heel knap. Vergeleken haar val ik zeker in het niets, ze straalt een bepaald charisma uit dat niet te faken is, hoeveel geld je er ook in stopt; je hebt het of je hebt het niet.

Ik kijk naar Allen, nog altijd is hij druk bezig op zijn telefoon, dit keer is het een spelletje wat veel weg heeft van Candy Crush.
"Het is waarschijnlijk gewoon een klasgenootje, maak je geen zorgen Yu-mi." denk ik in mezelf. "Wie het ook mag zijn, ik heb toch al gewonnen. Allen is mijn verloofde." automatisch verschijnt er een glimlach op mijn gezicht, ik ga naast Allen op mijn bed zitten. "Ik ben echt heel blij dat je vanavond bent gekomen." merk ik op en zonder er verder nog over na te denken druk ik een snelle kus op zijn wang. Met grote ogen kijkt Allen op van zijn telefoon, eindelijk heb ik zijn aandacht. "Wat denk je dat je aan het doen bent?" vraagt hij, een bijna dreigende toon in zijn stem. "Eindelijk heb ik je aandacht." glimlach ik. "Heb je morgenavond iets te doen? Er draait een nieuwe film in de bioscoop, ik weet zeker dat je hem leuk gaat vinden."