*Yu-mi's pov*
Ik voel zijn ogen op me branden vanaf de andere kant van het lokaal. Vanuit mijn ooghoeken kan ik zien dat hij naar me kijkt, het gesprek gaande tussen zijn vrienden lijkt hij totaal te negeren. Ik weet dat het fout is, Minhee is degene die voor me opkwam en Allen heeft gezegd wat ik zelf nooit had durven zeggen. Hij koos mij boven zijn vriend. Maar het bracht me ook in de war. Ik heb Minhee altijd als mijn beste vriend gezien, maar wat hij vorige week voor me deed... Het liet mijn hart sneller kloppen; op een manier waarvan ik niet wist dat het kon. Op een manier waarop mijn hart nog nooit voor Allen heeft geklopt. Hoe lief Minhee ook voor me is geweest al die tijd, toch ben ik geschrokken van wat er toen is gebeurd. Hij verdient het niet, maar ik moet echt even mijn afstand van hem nemen. De afgelopen jaren ben ik door het leven gegaan met het idee dat ik straks met Allen zou trouwen, dat ik gelukkig met hem zou worden ook al was er altijd een stemmetje in mijn hoofd die me vertelde dat dat nooit een optie zou worden. Sinds gisteren kan ik dat stemmetje niet meer negeren; Allen en ik zijn niet voor elkaar gemaakt. Het was allemaal een of andere zieke business deal tussen onze ouders. We zijn beter af zonder elkaar, dat heb ik me inmiddels wel gerealiseerd. Maar hoe erg ik het ook wil ontkennen, ik voel me verloren nu ik niet meer weet wat ik kan verwachten van mijn toekomst.
Langzaam draai ik mijn hoofd om, mijn ogen kijken recht in die van Minhee. Hij lijkt op te lichten op het moment dat onze ogen contact maken, hij wil opstaan om naar me toe te gaan maar ik houd hem tegen en schud mijn hoofd. Ik kijk de langere jongen aan, op de een of andere manier lukt het me niet van hem weg te kijken. Waarom voelen mijn wangen opeens zo warm? En hoe kan het dat mijn hart als een gek tekeer gaat? Dan gaat de schoolbel. Eindelijk is de lesdag voorbij. Ik schiet omhoog en raap snel mijn spullen bijelkaar om vervolgens als eerste het lokaal te verlaten. Ik zie dat Minhee me al achterna komt, maar ik wacht niet op hem. Zo snel ik kan loop ik het schoolgebouw uit, ik weet dat Minhee met me wilt praten, maar ik ben bang om hem onder ogen te komen. Ik heb geen idee wat ik tegen hem moet zeggen.
"Yu-mi?" hoor ik een vrouwelijke stem achter me zeggen. Met een frons kijk ik over mijn schouder, daar staat ze. Allen zijn nieuwe vlam. Het meisje komt naar me toe gelopen, stond ze nu echt bij de ingang van school op me te wachten? "Sorry, maar ik moet gaan." hoor ik mezelf zeggen voordat ik van haar weg loop. Wat wil ze van me? Wil ze het er even inwrijven dat Allen van haar is en niet van mij? Wil ze me vertellen dat ik uit Allen zijn buurt moet blijven? Ik schud mijn hoofd, ze mag dan wel ouder en knapper zijn dan ik ben, maar ik zal haar niet op die manier over me heen laten lopen. Na deze enorme vernedering heb ik niet veel trots meer over, maar dat kleine beetje wat ik nog bezit zal ik niet zomaar weg gooien. "Wacht even Yu-mi, ik moet echt even met je praten." ik hoor een paar voetstappen achter me. Ik zucht eens diep, is ze me nu echt aan het volgen?
"Volgens mij hebben wij niks te bespreken." ik schenk haar een snelle, neppe glimlach en loop dan stevig door. Vanuit het niks voel ik haar mijn arm vast pakken. "Yu-mi." haar stem klinkt ernstig. Na eens diep adem te hebben gehaald, draai ik me naar haar om. Ik kijk haar aan zonder ook maar iets te zeggen. Een bijna trietse blik is in het meisje haar ogen te vinden, totaal niet wat ik van haar verwacht had.
"Het spijt me enorm erg. Ik heb nooit de bedoeling gehad je pijn te doen en ik weet zeker dat het ook niet Allen zijn bedoeling was." zegt ze uiteindelijk, ergens heb ik het gevoel dat ik haar ken van iets. Ook al zou ik geen idee hebben waar van. "Ik begrijp helemaal dat je boos bent, je hebt er alle recht toe. Maar ik wil dat je we-" "Ik ben niet boos." zeg ik, het oudere meisje onderbrekend. "Hoe kan ik nu boos zijn op twee jongeren die verliefd op elkaar zijn? Hoe kan ik nu boos zijn op het meisje die Allen zo ongelooflijk gelukkig maakt." ik richt mijn blik op de grond, ergens kan ik niet geloven dat ik dit ga zeggen, maar toch doe ik het. "Hij heeft nog nooit zo naar me geglimlacht op de manier waarop hij toen naar jou glimlachte. Ik kon zien dat je speciaal voor hem was, hoeveel pijn het ook deed." tranen ontstaan in mijn ogen, ik wil helemaal niet huilen maar op de een of andere manier kan ik het niet stoppen. "Allen heeft nooit van me gehouden en het was gewoon fout van me dat ik dat nooit heb willen geloven. Ik dacht dat ik hem wel kon veranderen, dat als ik maar mijn best zou doen hij vanzelf van me zou gaan houden." ik schud mijn hoofd, ik kijk op met een bittere glimlach.
"Wie hield ik toch voor de gek? Ik heb mezelf al die tijd voorgelogen." het oudere meisje kijkt me aan met een bijna meelevende blik. "Yu-mi, je bent een geweldige meid. Je verdient iemand die echt van je houd, iemand die je waardeert zoals je bent." ze legt een hand op mijn schouder. "Het spijt me echt heel erg Yu-mi."
Ik kijk haar in haar ogen aan. "Wat is je naam?" vraag ik als ik me realiseer dat ik eigenlijk geen idee heb wie ze is. "Lin."
"Zelfs je naam is mooi." mompel ik tegen mezelf; het meisje tegenover me heeft gewoon het hele plaatje, natuurlijk heeft Allen voor haar gekozen. "Lin, maak je geen zorgen om mij. Ik red me wel, het zal nog wel even pijn doen, maar ik ga mijn best doen om door te gaan. Ik ben niet boos op jou of Allen. Ik hoop dat jullie gelukkig zijn samen." en na dat gezegd te hebben loop ik van Lin weg, er is niks meer dat ik haar te zeggen heb. Mijn ogen scannen het plein, iets verderop zie ik hem staan, zijn armen over elkaar geslagen terwijl hij tegen zijn auto leunt. Alsof Allen door heeft dat ik naar hem kijk, draait hij zijn hoofd naar me toe, zijn ogen blijven haken in de mijne. Ik schenk hem een glimlachje, alsof ik wil zeggen 'het is al goed'. Allen beantwoord mijn glimlach, de meest oprechte glimlach die hij me ooit gegeven heeft. En voor het eerst sinds deze week geloof ik het ook echt. Het is beter zo.
