Twisted || CRAVITY fanfic

-18-

*Yu-mi's pov*

Ik kijk omhoog naar de helder blauwe lucht boven me, een glimlach vormt zich rond mijn lippen. Eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat het zulk mooi weer zou worden vandaag, gisteren hadden ze nog regen en onweer voorspeld. Voor enkele seconden sluit ik mijn ogen, genietend van het getjirp van de vogels, iets wat je alleen op deze speciale plek in de stad kan horen. Het is zo rustig op straat, het voelt bijna alsof ik helemaal alleen ben. Alleen samen met de jongen naast me. Vanuit mijn ooghoeken spiek ik even naar de zwartharige die naast me loopt, hij lijkt helemaal op te gaan in zijn eigen wereld; genietend van de warme zonnestralen op zijn lichte huid. Zonder het door te hebben blijf ik naar hem kijken, ik weet niet wat het is, maar de laatste dagen blijf ik maar naar hem kijken. Ik kan niet ontkennen dat deze jongen iets met me doet, ondanks mijn liefde voor Allen. Is het omdat hij me de afgelopen dagen zoveel gesteund heeft? Het voelt alsof Allen steeds meer door mijn vingers glipt, ik spreek hem amper, hij is kortaf en kijkt niet eens naar me. Dat terwijl ik zo goed als zijn verloofde ben. Eerlijk gezegd snap ik die jongen niet, hij kan alles krijgen met de knip van zijn vinger, ik heb zowat mijn hele leven mijn best gedaan om te voldoen aan zijn verwachtingen. Maar het lijkt gewoon niet genoeg voor hem te zijn.

"Yu-mi?" hoor ik Minhee naast me vragen. Ik schrik er lichtelijk van, ik had niet verwacht dat hij zomaar tegen me zou gaan praten. Met opgetrokken wenkbrauw kijk ik naar hem op. "Ja?" vraag ik zachtjes, mijn wangen rood. Ik hoop maar dat hij me niet heeft zien staren, dat zou volledig de verkeerde indruk geven. "Als je ouders niet je hele leven voor je hadden uitgestippeld, welk pad zou je dan hebben gekozen?" vraagt hij. Wat? Is dat serieus zijn vraag? Ik ben even van mijn stuk gezet, wat moet ik hier nu weer op antwoorden?

"Mmmh." ik bijt zachtjes op mijn lip, een eerlijk antwoord is wel het minste wat ik hem verschuldigd ben. "Eerlijk gezegd hebben mijn ouders mijn leven niet zo voor me uitgestippeld. Ik heb veel keuzes zelf gemaakt, ik wilde op pianoles toen ik jong was, ik heb altijd de kleding kunnen dragen die ik zelf wou, de vrienden kunnen maken die ik wilde hebben." antwoord ik dan. "Zelfs Allen was mijn eigen keuze." een toevoeging die voor een lange stilte zorgt.
"Is dit echt alles wat je van het leven wilt? Voel je je niet opgesloten?" Minhee lijkt me niet helemaal te begrijpen, hoe kan hij ook? Hij is opgegroeid in een hele andere familie, een hele andere situatie. Hij heeft zichzelf nooit zo hoeven te bewijzen zoals ik mijn hele leven al heb moeten doen. Zijn ouders zijn trots op hem, maakt niet uit wat er ook gebeurd. Mijn ouders zullen alleen trots op me zijn als ik wel opgevoed gedrag vertoon en trouw met een jongen zoals Allen. Hoe ver weg het huwelijk ook lijkt, ik heb er al jaren over liggen dromen. Ik kan me het helemaal inbeelden; Allen in een mooi zwart pak wachtend op mij bij het altaar. Ik kom aan de arm van mijn vader aangelopen, schitterend in een mooie witte jurk met een enorme sleep, hij complimenteert me met mijn schoonheid. En dan als we op het punt staan om elkaar het ja-woord te geven, komt Minhee binnenvallen en stopt de bruiloft, hij pakt mijn hand en neemt me bij Allen weg- Wacht even, nee. Dit is niet hoe ik het voor me zag. Ik zou met Allen trouwen, omdat ik van hem houd. Waarom verschijnt Minhee dan opeens in mijn gedachten?

"Ik verschijn in je gedachten?" vraagt Minhee die me uit mijn dagdroom laat opschrikken, met grote ogen kijk ik hem aan. Zei ik dat nu echt hardop? "Ja, dat zei je echt hardop." de lange jongen kan een glimlachje niet tegenhouden. "Ben je weer aan het dagdromen?" Minhee slaat een arm om mijn schouder en woelt in mijn haren. "S-sorry..." mompel ik, mijn wangen zo rood als een tomaat. Normaal gesproken maakte Minhee me nooit verlegen, we zijn al super lang vrienden en meer is er gewoon niet tussen ons. De laatste tijd laat hij me echter steeds meer blozen en ik kan maar niet bedenken waarom.
"Minhee." Ik stop met lopen en pak zijn hand vast. Vragend kijkt hij van onze handen naar mijn ogen, hij heeft duidelijk geen idee wat ik van hem wil. "Ik heb dit misschien al vaker gezegd, maar ik wil je echt even zeggen dat ik erg waardeer wat je voor me doet. Je bent er altijd voor me en ik bedank je daar niet genoeg voor."

Minhee schudt zijn hoofd. "Je doet genoeg voor me Yu-mi, je hebt het alleen niet door. Je hoeft me echt niet te bedanken, je bent mijn beste vriendin, natuurlijk ben ik er voor je." Hij veegt een plukje van mijn bruine haren achter mijn oor, zijn hand blijft iets langer op mijn wang dan normaal zou moeten zijn. Zijn vingers zijn koud en laten mijn rode wang tintelen. Ik schraap mijn keel, mijn ogen richt ik op de grond. Minhee trekt zijn hand terug en zet een stap bij me vandaan. "We moeten maar eens door, zo te zien blijft het niet lang meer droog." merkt Minhee op die het blijkbaar opgevallen was dat de lucht steeds meer dichttrekt met donkere wolken. Ik knik even, in stilte lopen we door.

Minhee had gelijk, binnen enkele minuten lijkt er niks meer over te zijn van die heerlijke warme zon die eerder vandaag nog zo hoog aan de hemel stond. De eerste druppels vallen uit de lucht, maar eerlijk gezegd heb ik er geen problemen mee. Ik houd wel van een beetje regen. We zijn aangekomen bij het centrum waar het meteen een stuk drukker is, toch vallen mijn ogen op één iemand in het speciaal. Mijn lippen krullen omhoog in een glimlach. "Allen." zijn naam verlaat mijn mond als een fluistering, Minhee lijkt het echter meteen te horen. Ik sta op het punt om Allen zijn naam te roepen en naar hem toe te gaan om hem te groeten, maar ik val stil als ik door heb dat hij niet alleen is. Hij is met een meisje. Een heel knap meisje. De twee houden elkaars hand vast, hij kijkt naar haar met een glimlach die hij me nooit gegeven heeft. Ze lijken het naar hun zin te hebben, het meisje heeft een prachtige glimlach. Ze lijkt zo zorgeloos, ze maakt een pirouette in de regen en valt dan zowat in Allen zijn armen. Hij leunt dichter naar haar toe en overbrugt de laatste centimeters totdat hun lippen samen komen in een zoen. Mijn mond valt open, tranen wellen op in mijn ogen. Het voelt alsof mijn wereld in duizenden stukjes uiteen valt. Gebeurd dit echt?