Twisted || CRAVITY fanfic

-6-

*Yu-mi's pov*

Met een paar vragende ogen kijk ik naar het meisje achter het stuur van de auto waar Jungmo net uitstapte. Ik kan me niet herinneren dat ik haar ooit heb gezien. De rest lijkt het ook op te merken, met een grijns loopt Wonjin op zijn lange vriend af. "Zo zo, ziet er goed uit Jungmo." lacht hij terwijl hij met zijn hand door Jungmo zijn bruine haren woelt. "Waar heb jij het nu weer over?" gromt Jungmo die de jongere jongen iets van zich af drukt, niet bepaald blij dat zijn haren nu helemaal in de war zitten. "Ah, je gaat toch niks ontkennen? Je nieuwe vangst, of ga je me nu vertellen dat dat niet je vriendin was? Ze brengt je niet voor niks overal heen." legt Wonjin uit die wel erg nieuwsgierig lijkt te zijn. Aan Jungmo zijn reactie te zien is dat echter totaal niet het geval. De lange jongen rolt eens met zijn ogen maar besluit er verder niet echt iets op te reageren, wat misschien ook maar beter is want hoe vaak hij het ook zal ontkennen, zijn vrienden zullen hem toch niet geloven.
"Niet zo verlegen zijn, met een vriendin die er zo uitziet mag je best te koop staan." grijnst Serim met een knipoog. "Wacht, Jungmo heeft een vriendin?" vraagt Seongmin verbaasd, hij had helemaal niks meegekregen van wat er zonet gebeurd was, te druk bezig met het testen van die nieuwe game die Hyeongjun zonet op zijn telefoon had geïnstalleerd.
De andere jongens moeten lachen om de jongste van het groepje. "Je had haar moeten zien, ze was echt oogverblindend." Woobin slaat een arm om Seongmin zijn schouder en kijkt mee met de game die nog open staat. "Jongens, ze is niet mijn vriendin. We zijn gewoon vrienden, meer niet." stelt Jungmo zijn vrienden gerust, de rest lijkt echter niet erg overtuigd.
Mijn blik gaat van Jungmo naar Allen die zich vrij afzijdig had gehouden van het gesprek, zijn ogen gericht op de plek waar Jungmo een paar minuten geleden nog uit de auto stapte. Zonder het te willen, ontstaat er een frons op mijn gezicht. Waarom staat hij zo te staren?

"Is er iets Yu-mi? Gaat het allemaal goed?" Minhee zwaait even voor mijn ogen, ik had het niet eens door maar blijkbaar stond ik naar Allen te staren. Wat is dit gekke gevoel in mijn maag? Ik knipper een paar keer en trek mijn ogen dan los van de jongen die verderop staat om Minhee aan te kijken. "Het gaat prima, maak je geen zorgen." ik schenk mijn vriend een zachte glimlach. "Ik moet even naar Allen, ben zo terug." zonder op nog een verdere reactie te wachten loop ik naar mijn vriendje toe. Met een lieve glimlach ga ik voor hem staan, proberend zijn aandacht te trekken. "Allen?" vraag ik, ik ga een beetje op mijn tenen staan zodat ik precies even lang ben als de bruinharige. Allen kijkt me aan, een blik in zijn ogen die al meer dan genoeg zegt. Ik kies er echter voor die blik te negeren en vergroot mijn glimlach voor zover mogelijk nog iets meer. "Mijn moeder wil graag dat je vanavond bij ons komt dineren. Ze maakt speciaal voor jou je favoriete gerechten klaar." hoopvol kijk ik de oudere jongen aan. Okay, misschien spreek ik niet helemaal de waarheid, het is niet mijn moeder die graag wou dat hij zou komen eten maar ik zelf. Ik heb mijn moeder de hele ochtend gesmeekt of ze Allen zijn favoriete eten klaar wou laten maken omdat hij langs zou komen. Uiteindelijk had ze er mee ingestemd, nu moet ik alleen nog zorgen dat Allen daadwerkelijk langskomt. "Ik ben er vrijwel zeker van dat je moeder niet zelf in de keuken gaat staan." merkt Alleen op, een bijna spottende toon in zijn stem. Ik weet niet wat er mis is met hem, maar de laatste tijd gedraagt hij zich echt heel anders dan ik gewend ben van hem. Hij was altijd super lief, maar de laatste tijd lijkt het wel alsof hij niks meer om me geeft. Alsof hij me maar al te graag uit zijn buurt wilt hebben. "Onze kok is de beste van heel Korea, hi-" "Ik kom niet bij jullie eten." Onderbreekt Allen me, ondertussen probeert hij zich te mengen in het gesprek van zijn vrienden. Maar ik ben niet zomaar van plan hem met rust te laten. Ik heb niet al deze moeite gedaan om vervolgens een nee van hem te krijgen.

"Allen, mijn ouders hebben je al een tijdje niet gezien. Ze willen graag weer eens eten en bijpraten met hun schoonzoon." ik zet een pruillipje op, ieder ander persoon zou er voor gevallen zijn, maar Allen niet. Van hem krijg ik alleen een zucht. "Yu-mi, we zijn niet samen. Waarom zet je dat grote waanidee niet gewoon uit je hoofd." Allen geeft me een bijna afkeurende blik voordat hij bij me wegloopt. Ik laat mijn blik op de grond vallen. "Waarom heeft hij geen oog voor me? Vroeger ging het helemaal goed tussen ons, maar sinds hij naar de universiteit gaat is het echt een drama." mompel ik terwijl ik een hand door mijn lange bruine haren haal. Al snel zet ik echter weer een glimlach op mijn gezicht. "Ik kan zijn ouders een berichtje doen of ze vanavond niet met zijn drieën langs willen komen, dan kunnen we gezellig bijkletsen, mijn ouders vinden het vast niet erg." Ik pak mijn telefoon uit mijn tas en stuur Allen zijn moeder snel een berichtje of ze vanavond bij ons willen dineren, binnen no-time heb ik al reactie van de oudere vrouw die zegt er erg naar uit te kijken om bij ons te komen eten. Ik stuur mijn moeder snel het goede nieuws door voordat ik met een trotse glimlach de telefoon weg stop.

Ondertussen zijn de jongens al druk aan het skaten, Allen staat boven op de halfpipe, een skateboard aan zijn voeten. De andere jongens staan hem luid aan te moedigen. Na een diepe zucht durft Allen het aan en stapt hij op het board waarna hij op een hoog tempo naar beneden rolt. Vol verbazing sta ik toe te kijken naar de coole truc die de jongen maakt als hij boven aan de andere kant van de halfpipe komt. Nog nooit heb ik hem zulke coole moves zien maken.
"Hij is niet voor niks de jongen die mijn hart gestolen heeft."