Grijze Jager - De verbrande mantel

Hoofdstuk 4

Toen Philip de binnenplaats van Redmont binnen was gelopen, had het nieuws over Alenes ontvoering zich nog niet verspreid. Hoogstens een paar mensen zagen dat Philip teneergeslagen rondliep.

Maar na, een uur later, wist bijna iedereen ervan en overal werd Philip achtervolgd door bemoedigende glimlachjes en ogen waar het medelijden in stond. Dus nadat hij naar de dokter was geweest voor zijn neus, vermeed hij al die mensen en trok zich terug in de donjon, de grote toren in het midden van het driehoekige kasteel. De baron en zijn familie hadden daar hun kamers en er waren logeerkamers voor belangrijke edelen. Eerst zat hij op zijn eigen kamer, maar daar voelde het zo leeg aan. Een paar boeken, zijn zwaard, een net opgemaakt bed... Het was allemaal schoon en netjes, maar het voelde niet alsof het van iemand was, het was er eenzaam.

Na even aarzelen liep hij de overloop over naar de kamer van zijn zus. Hij opende de deur en de stank van nog niet naar de was gebrachte kleding vloog hem tegemoet. Hij lachte. Het was precies alsof ze er nog was en over een uur uitgefoeterd zou worden door een kamerbediende.

Het laken op haar bed was verkreukeld, op de vloer walmden vijf sokken en aan de muur hing een paardenzadel dat van haar was geweest toen ze klein was. Alene was hier overal en hoewel het schuldgevoel over haar ontvoering niet verdween, voelde Philip zich minder alleen.

Het was daar dat Kok Buick hem om half 7 's avonds vond. In de keuken had hij al gauw gehoord wat er gebeurd was en hij had bedacht dat het avondeten brengen een prima excuus was om de jongen even te zien.

Nadat hij had gezien dat Philip niet in zijn eigen kamer was, klopte hij op de deur van Alenes kamer. Er kwam geen reactie, maar de kok dacht wel een zacht gesnurk te horen, dus hij opende de deur en trof Philip slapend op het bed van zijn zus aan.

Buick besloot dat er nu geen behoefte was aan troostende woorden, dus zette hij de schaal met eten op een tafel, dete het goed af met een deksel zodat het warm bleef en liep toen zo zachtjes als hij kon de deur uit. Dat hield in dat hij maar drie keer per ongeluk met zijn pollepel ergens tegenaan sloeg, de dikke kok was nou niet echt Grijze Jager-materiaal. Toen hij weer in de keuken was, brak een merkwaardige, maar bijzonder aangename avond voor de hulpjes in zijn keuken aan, omdat de afgeleide kok niemand van hen met zijn pollepel op hun hoofd sloeg.

De tik die de pollepel tegen de muur gaf toen Buick de kamer uitging, maakte Philip wakker. Hij zag de deur dichtgaan en vroeg zich af wie het was geweest. Toen rook hij de heerlijke geur in de kamer en wist hij het eigenlijk al. Hij opende de schaal die op het tafeltje stond. Er zat een hartige stamppot in en zijn maag knorde. Hij nam een hap en wist nu zeker dat de schaal van Buick zelf was. De kok wist dat dit simpele eten zijn lievelingseten was. Hij glimlachte om het gebaar.

Philip had de schaal voor driekwart leeggegeten toen er iemand op de deur klopte.

'Binnen.'

Zijn moeder Sandra kwam de kamer binnen. Ze had rood haar, net als Alene. 'Ben je oké?' vroeg ze.

Philip haalde zijn schouders op.

Ze drong niet verder aan en zei: 'Je vader vroeg of ik je wilde halen. De bedienden konden je hier niet vinden. Hij is in zijn kamer, samen met Will.'

'Ik kom eraan,' zei hij.

Zijn moeder knikte naar de schaal. 'Zeker dat je dat niet hier op wilt eten?'

'Ik neem het mee. Ze vinden het vast niet erg als ik ondertussen wat eet.'

'Eet smakelijk,' zei ze en ze liep de trap af naar beneden. Philip legde de deksel op de schaal, nam hem onder zijn arm en liep de andere kant op, naar boven.

Aan de voet van de trap naar de derde verdieping stond een wachter. Die kon vanaf daar niet horen wat er in de vertrekken van de baron besproken werd, maar kon wel iedereen die wilde binnendringen tegenhouden. Hij herkende Philip natuurlijk en liet hem meteen door. Halverwege de trap hoorde Philip de stemmen van Will en Arald.