21st Century Goddess

Chapter 57: Revelation

Zach's POV

All of us were anticipating an answer from Zypher when a sudden loud sound broke the silence in the entire academy. Tila isang mababasag na baso ang katahimikan ng magsimulang magsigawan ang mga tao dahil sa gulat. All of us are caught off guard.

Tila hindi pa makagalaw ang katawan ko dahil sa gulat at ang nagawa ko lang ay tingnan ang paparating na isang napakalaking bagay na lumilipad sa himapapawid patungo sa direksyon namin. The academy's gate is flying towards us.

My body suddenly went on guard and started functioning when the gate became closer. I cursed under my breath. Nagkatinginan pa kaming lima saglit ng mapagdesisyunan na naming sanggain ang lumilipad na napakalaking gate sa himpapawid.

"Matt!"

I shouted. But before Matt could do something about controlling the wind, Zypher who is still standing firmly on her feet, suddenly raised her hand. Then, everything froze into place.

Ang mga halaman ay tumigil sa paggalaw, ang tubig sa lawa na malapit lang sa academy ay tila nawalan ng buhay dahil sa biglang pagtigil ng pagsayaw ng alon nito, at ang sanay nasaibabaw na naming gate ng academy ay nasa himpapawid parin na nakalutang sa ere at hindi gumagalaw. Kahit ang ihip ng hangin ay tumigil dahil sa pagtaas ng kamay ng may gawa nito. Everything is silent. Everything is still.

I looked at the one who did all of this and saw a very beautiful yet very dangerous creature. The once I knew as a normal ability user and eventually a strong ability user. But now, I see the real Zypher behind those baggy shirts, over sized pants and eyeglasses. The very powerful Zypher.

Napaatras pa ako ng isang beses ng magkatapat ang mga mata namin. Napapansin kong unti unti itong nag-iiba. Bigla siyang ngumisi sa akin at ikinuyom ang kamay niya na nakataas sa ere. That's when everything returned. The blow of the wind, the sound of waves in the lake, the noise of leaves and branches and the descending enormous gate.

Napaupo kaming lahat ng bahagya at may narinig pa akong maliliit na tili ng halos nasa ibabaw na namin ang gate. Pero imbis na maramdaman namin ang impact nito sa amin ay bigla itong naging pira-piraso. Nahulog sa amin ang mga maliliit na parte ng ilang segundo lang ay napalaking gate ng academy. Kahit na nakatayo na lamang si Zypher ngayon at wala ng ginawa pang iba ay tila naulit ang katahimikan na nangyari kanina. All shocked eyes were on her. Her gaze went to King Mason.

"Yes, I am. I am Zypher Venus Halmington, the youngest sibling of the Halmington sisters."

Ang napaka kalmado niya lang na tinig ang maririnig na magsalita sa gitna ng katahimikan. Na dahil sa sinabi pa niya ay walang kahit sinumang nagtangkang magsalita. Everyone went speechless after hearing her words. Even the council, even me.

Though I already have an idea, it still made me froze and speechless. I looked at her straight in the eye. In an instant, nag-iba agad ang tingin ko sa kaniya. She seems more. She feels more. Now I know why she has been like that. Now, she's being herself. That's why I always felt that there is still something more to her.

Nakataas noo siyang nakaharap sa amin at walang imik na nakatingin lang ng diretso. Kahit na naka rugged jeans at plain white shirt siya ay para parin siyang reyna na nakatingin sa mga pinamumunuan niya. Sa presensyang pinapalabas niya, walang ni isang nagtangkang magsalita. Even the winds mirrors her. It's breeze is strong and powerful. It felt dominant.

This presence is so familiar to me. Then it struck me. It was the aura I felt inside the woods when I chased that traitor and saw her alone with her hair untied. Inilabas din niya ang presensya niya no'ng araw na iyon pero madali niyang itinago ulit ng maramdaman niya ako. It feels so beautiful yet dangerous. It's suffocating but it gives relief. It feels surreal.