Κοιτάω έξω από το παράθυρο βλέποντας ελάχιστους περαστικούς να περνάνε. Συνεχίζω να χτενίζω τα μαλλιά μου τα οποία πέρνουν πολύ ώρα μιας και είναι πλεον πολύ μακριά.
"Clarice, τα έφερα" ακούω τον Daimon να λέει μπαίνοντας στο σαλόνι πάλι, κοιτάω τα βαθυ μπλε μάτια του, το μόνο πραγμα που στολίζει πια την υπαρξή του, μιας και όλα το δέρμα του και τα χαρακτηριστικά του είναι χλωμά.
Αφήνω τους περαστικούς και παίρνω από το χέρι του το βάζο με τις βελόνες. Τις κοιτάω από κοντά.
"Μα ακόμη να μου πεις γιατί τις χρειάζεσαι.." η βραχνύ φωνή πάλι ακουγεται.
"Οταν ήμουν μικρή ήθελα να γίνω νοσοκόμα, όταν ήμουν ακόμη ανθρωπος" λέω και κοιτάω και τα δικά μου χλωμά χέρια. Αναστενάζω "άκουσα ότι θα έχουμε επισκέπτες αυτό το βράδυ, για αυτό απλά ετοιμάζομαι" λέω στην ψυχή του Daimon και χαμογελάω ξέροντας πόσο καλά θα περάσω.
Γιατί έχω να τους δω εδώ και καιρό..
"Είσαι τρομαχτική όταν μου ζητάς βελόνες και ενέσεις" ψυθιρίζει και προχωράει έξω από το σπίτι πάλι"μην το πας πολύ μακριά αυτην την φορά, δεν θέλω να μας ψάχνει η αστυνομία πάλι" και φευγει για το γειτονικό σπίτι όπου μένει.
Χαμογελάω πάλι στις σκέψεις μου.
Μα αυτή τη φορά είναι που αξίζει. Και πίστεψε με, δεν θα απαγοητεύσω κανέναν αυτή τη φορά.
Σηκώνομαι και προχωράω να παω στο δωμάτιο μου. Ανοίγω το δωμάτιο της ντουλάπας και προχωράω προς τα μέσα. Τα κόκαλα και κρανία όλων των ανθρωπων που έχω σκοτώσει κρέμονται από το ταβάνι, και άλλα είναι στο πάτωμα. To δωμάτιο είναι στις αποχρωσεις του πορτοκλί και του κόκκινου.
Κοιτάω τα κεφάλια ένα ένα περίφανη. Προχωράω προς την ντουλάπα με τα ελάχιστα πλέον ρούχα και επιλέγω να φορέσω ένα μαύρο φόρεμα. Χωρίς μανίκια, κοντό και αποκαλυπτικό. Προχωράω για να κάτσω μπροστά από τον καθρέφτη και να βάλω μακιγιάζ. Κάνω άκρη τα βάζα με αίμα και βελόνες και παίρνω την μικρή τσάντα με καλυντικά.
Αποτελειώνω το λουκ με ένα βαθύ κόκκινο κραγιόν και χαμογελάω στον καθρέφτη.
Θα τους κάνω να μετανιώσουν που με σκότωσαν...
Αφήνω τα μακρυά μου κόκκινα μαλλιά κάτω και φοράω τα μαύρα τακούνια μου. Παίρνω το αγαπημένο μου μαχαίρι, γεμάτο με στρωσεις αίματος μιας και ποτέ δεν το καθαρίζω. Κλείνω τα μάτια μου σκεπτόμενη πόσο ενθουσιασμένη είμαι για σήμερα. Κατεβαίνω τα σκαλιά που τρίζουν, προσπαθώντας να αποφύγω τις σκόνες και τις αράχνες.
