"Μου αρέσει" ψιθύρισε η μικρή κοπέλα "Μου αρέσει γιατί έτσι νιώθω καλά"
"Μίλα το ξέρω ότι φοβάσαι όταν οι γονείς σου τσακώνονται, για αυτό κάθεσαι στη σοφίτα, αλλά μου έχουν πει ότι δεν εμπιστεύονται εκείνο το μέρος" της λέω πιστά.
"Κυρία ψυχολογινα.. μου προσφέρει ηρεμία" χαμογελάω στο μικρό της λαθάκι.
"Κυρία ψυχολογε είναι.." την διορθώνω και συνεχίζω "Μίλα πες μου, γιατί δεν πας στο δωμάτιο σου, εκεί δεν σου έρχεται ηρεμία;" την ρωτάω.
"Κυρία ψυχολογε, νιώθω μοναξιά όταν είμαι στο δωμάτιο"
"Μιλάς λες και έχεις παρέα στην σοφίτα!" Κάνω μια πλάκα και με κοιτάει
"Πώς το ήξερες;" ρωτάει πανικοβλημενη.
"Τι εννο-"
"Δεν πρέπει να το μάθουν! Σου είπα να σταματήσεις!" Πάει να πει και σηκώνεται όρθια.
"Μίλα δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει; Έχεις παρέα στην σοφίτα; ποιόν;" ρωτάω και αυτή τότε αμέσως με κοιτάει με διάπλατα μάτια.
"Δεν έπρεπε να το μάθει κανείς!" λέει "δεν έπρεπε" πιάνει με τα μικρά χεράκια της το κεφάλι της και κοιτάει το πάτωμα.
Ξαφνικά αρχίζει να ακούγεται ένας περίεργος δυνατός ήχος. Πολύ δυνατός. Κλείνω τα αυτιά μου και τα μάτια μου. Όταν σταματάει τολμάω να τα ανοίξω. Το θέαμα μπροστά μου με κάνει να ουρλιάξω.
Η Μίλα βρισκόταν μπροστά μου, στο πάτωμα, γεμάτη αίματα. Στο μικρό της χερούλι είχε ένα χαρτάκι.
Γρήγορα όσοι ήταν έξω από το δωμάτιο τρέξανε για βοήθεια.
Άνοιξα γρήγορα το χαρτάκι καθώς ήμουν γεμάτη στα αίματα. Έκλαιγα και έτρεμα. Ένιωθα φόβο.
"Δεν έπρεπε κανείς να μάθει για την παρέα μας!"
