Όταν ήμουν 4 έγραψα, από ότι φαίνεται, στην πρώτη σελίδα στο πρώτο μου ημερολόγιο, αυτήν την ανάμνηση.
Φαντάζει περίεργο πως από τα 5 έγραφα τόσο καλά και με λεπτομέρειες. Η μητέρα μου ήταν δασκάλα και θυμάμαι κάθε μέρα διαβάζαμε τόσα μαθήματα μαζί, παρόλο που ακούγεται κουραστικό, ήταν κάτι το οποίο λάτρευα να κάνω με την μητέρα μου.
Και η πρώτη σελίδα του ημερολογίου μου έγραφε...
"Ήταν μια ημέρα πολύ όμορφη και ηλιόλουστη. Είχα ξυπνήσει για να πάω σχολείο, η μαμά μου είχε βάλει ένα ωραίο ροζ φόρεμα γιατί ήταν η ημέρα φωτογράφισης σήμερα!!
Όλοι οι συμμαθητές της τάξης μου είχαν ντυθεί πολύ ωραία. Η φίλη μου είχε βάλει ένα κόκκινο φόρεμα και λέγαμε πως θα κάτσουμε η μια δίπλα στην άλλη στην φωτογράφιση και πως θα χαμογελάσουμε στον φακό, και σε αυτόν τον τρομαχτικό κύριο που στεκόταν από πίσω του.
Ήταν τρομακτικός γιατί ήταν μεγάλος και του είχαν πέσει λίγα δοντάκια και λίγα άλλα ήταν κίτρινα. Αυτός πάντα ερχόταν και φωτογράφιζε όλο το νήπιο και το δημοτικό. Και η δασκάλα μας έλεγε πως αν τρώμε πολλά γλυκά έτσι θα γίνουν τα δοντάκια μας, πρέπει να τρώμε μόνο λαχανικά και φρούτα.
Και θυμάμαι ο Αντρέας που ήταν πολύ πολύ γλυκούλης σαν πρίγκιπας αλλά και πολύ χαζός και κακός έλεγε ότι τα λαχανικά δεν είναι νόστιμα είναι μπλιαχ.
Κρίμα που αυτό που ήθελα στην φωτογράφιση ποτέ δεν έγινε. Όχι μόνο ο Αντρέας μου λερωσε το αγαπημένο μου φόρεμα όταν με έσπρωξε όταν παίζαμε, αλλά επίσης δεν με έβαλαν μαζί με την Κέιτ στην φωτογράφιση, και έτσι δεν χαμογέλασα, και βγήκα πολύ πολύ παρά πολύ άσχημη.
Είχα στεναχωρηθεί. Μετά ήταν ώρα να έρθει η μαμά να με πάρει από το σχολείο. Πάντα έρχεται στην ώρα της, αλλά αυτή τη μέρα άργησε και άργησε και δεν ήρθε.. πότε ποτέ ποτέ!
Οι δάσκαλοι έφευγαν ο ένας πίσω από τον άλλον ενώ η δασκάλα μου ήταν αναγκασμένη να κάτσει μαζί μου να περιμένουμε την μαμά μου. Προσπαθούσα να μην κλάψω, δεν μου άρεσε να κλαίω όπως όλα τα άλλα παιδιά, εγώ ήμουν μεγάλη δεν κλαψουριαζα.
Στο τέλος, ήρθε ο θείος μου. Περίεργο δεν ήταν; που ήταν η μαμά μου;
Τον ρώτησα πολλές φορές αλλά δεν απάντησε ποτέ. Ήταν σιωπηλός όταν οδηγούσε και δεν με κοιτούσε. Φοβόμουν πάρα πολύ. Ήμουν κρύα και ήθελα να κλάψω. Το μόνο που ήθελα ήταν μια αγκαλιά της μαμάς μου.
