Ανασάνω βαριά καθως προσπαθώ να μην κλείσω τα μάτια μου και βυθιστω σε έναν βαθύ ύπνο.
Κοιτάω την κούπα με καφέ μου. Χρειάζεται να πιω αλλά πέντε ποτήρια από αυτά για να μείνω ξύπνια;
Κοιτάω τον άδειο διάδρομο του νοσοκομείου. Πότε δεν μου άρεσε να κάνω νυχτερινή βάρδια.. αλλά ήμουν υποχρεωμένη μερικές φορές.
Πάντα φοβόμουν..
Κοιτάω άλλη μια φορά γύρω μου πριν κλείσω τα μάτια μου και λυγισω το κεφάλι μου πάνω στα χέρια μου.
Θα κοιμηθώ μόνο λιγάκι..
Λιγάκι..
Ανοίγω τα μάτια μου και κοιτάω πάλι τους άσπρους τείχους. Κάνει ξαφνικά αρκετό κρύο.
Σηκώνομαι όρθια και δεν αργώ να παρατηρησω αρκετό αίμα στο πάτωμα.
Στο χρώμα βαθύ κόκκινο. Λες ναι ένα ανθρώπινο σώμα είχε χύσει όλο το αίμα του στο πάτωμα. Και όχι μόνο. Όχι μόνο ένα ανθρώπινο σώμα. Πολλά.
Ακολουθώ τον δρόμο όπου το αίμα οδηγούσε. Μα όσο έστριβα ανάμεσα στους διαδρόμους το αίμα φαινόταν ατέλειωτο χωρίς κανένα τέλος.
Τα δάχτυλα μου έτρεμαν και η αναπνοή μου ήταν βαριά. Μου ερχόταν έντονη αναγούλα από την μυρωδιά αίματος.
Ξαφνικά το αίμα σταμάτησε μπροστά από ένα δωμάτιο. Έβαλα το χέρι μου πάνω στο παγωμένο χερούλι και προσπάθησα να το ανοίξω.
Η πόρτα άνοιξε αργά αποκαλύπτοντας το σκοτεινό μαύρο δωμάτιο.
Με λίγα βήματα πιο πίσω, με τρεμάμενη καρδιά.. δεν ήθελα καν να ανοίξω τα φώτα φοβούμενη από το τι θα μου εμφανιστεί.
Δάκρυά έβγαιναν από τα μάτια μου, όταν ξαφνικά παρατήρησα ένα μικρό κοριτσάκι να βγαίνει.
Ήμουν εγώ. Εγώ σε μικρότερη ηλικία.
Πίσω της εμφανίστηκε μια άλλη κοπέλα.
Που και πάλι ήμουν εγώ σε διαφορετική ηλικία.
Και άλλη κοπέλα, και άλλη και άλλη. Ώσπου γύρω μου υπήρχαν άπειρα κορίτσια, όλες ήταν εγώ, εγώ σε μικρότερες ηλικίες.
Ξαφνικά μια μια πέθαινε γεμίζοντας με με αίμα.
Το πρόσωπο μου,τα ρούχα μου, τα χέρια μου. Ένιωθα το αίμα κάθε κοπέλας να πέφτει πάνω μου. Να με τυλίγει, να με πνίγει.
Εγλυψα τα χείλη μου δοκιμάζοντας το αίμα.
Όταν όλες είχαν πεθάνει και εγώ ήμουν γεμάτη από αυτό το κατακόκκινο υγρό. Κοίταξα γύρω μου.
Είδα έναν καθρέφτη στην άκρη του διαδρόμου.
Τα μάτια μου ήταν κατά μαύρα και τα μαλλιά μου γεμάτα και αυτά με αίμα.
Έκλεισα τα μάτια μου αφήνοντας το σκοτάδι να με κατακλύσει πάλι.
Άνοιξα τα μάτια μου γρήγορα και είδα πως κρατούσα ένα μαχαίρι και το κατακόκκινο υγρό αυτό.. που τόσο μου έφερνε αναγούλα με είχε κατακλύσει.
Κοίταξα την γριά που βρισκόταν μπροστά μου. Πεθαμένη εξαιτίας μου.
Ποιος σκοτωσε κάθε ασθενή στο νοσοκομείο ενώ κοιμόμουν και μου έδωσε το μαχαίρι;
