Από τότε που άρχισαν οι διακοπές του καλοκαιριού δεν κοιμάμαι καθόλου καλά.
Κάθομαι στο κρεβάτι και περιμένω να με πάρει ο ύπνος, περιμένω αρκετή ώρα, και συνεχίζω να αλλάζω πλευρά, να αναστενάζω και να σκέφτομαι διάφορα. Μέχρι να βγει το φως του ηλίου.
Άλλες φορές μπορεί να κοιμάμαι αλλά για ελάχιστες ώρες, 2 ή 3.
Έχω παρατηρήσει αρκετά συμπτώματα από όλη αυτή τη κατάσταση.
Τα μαλλιά μου πέφτουν, τρέμω αρκετά συχνά χωρίς λόγο, είτε νιώθω αρκετά ζεστή είτε κρυώνω χωρίς κανένα λόγο, τα μάτια μου είναι κόκκινα και δεν έχω όρεξη.
Αυτό συνεχίστηκε για όλο τον Ιούνιο. Δεν απάνταγα σε κανένα τηλέφωνο και σε κανένα μήνυμα, κλειδώθηκα στο δωμάτιο μου και έκλεισα όλα τα παντζούρια και όλες τις κουρτίνες του σπιτιού μου, αφήνοντας μόνο το κλιματιστικό αναμένο, ξάπλωσα στο κρεβάτι και το μόνο που σκεφτόμουν είναι ότι πρέπει να κοιμηθώ, αλλά ο ύπνος δεν με έπαιρνε με τίποτα.
Λίγες μέρες μετά παρατήρησα ότι είχα αρχίσει να ακούω διάφορες φωνές να ψιθυρίζουν από κάθε άκρη του δωματίου. Πότε δεν κατάλαβα τι έλεγαν, αλλά πάντα άκουγα κάτι, κάθε λεπτό και κάθε ώρα που πέρναγε, υπήρχαν ψιθυριστά λόγια που γέμιζαν το μυαλό μου. Οι μόνες λέξεις που πάντα διέκρινα ήταν "μην" και "δεν".
Σύντομα άρχισα να βλέπω διάφορα επίσης χρώματα, που ποτέ δεν υπήρχαν. Το μαξιλάρι μου το έβλεπα κόκκινο αντί για άσπρο. Και το πάτωμα μαύρο αντί για καφέ. Την πόρτα ροζ φούξια αντί για μαύρη. Καθόμουν στο πάτωμα στηριγμένη στο τοίχο και τα έβλεπα όλα αυτά, τα άκουγα όλα αυτά, και ένιωθα τον φόβο να με κατακλύζει όλο και πιο πολύ.
Το άγχος και η αγωνία μου για τον ύπνο είχε αρχίσει να φτάνει στα ύψη. Δεν άντεχα άλλο.
Μια ημέρα τον Ιούλιο είδα κάτι να μετακινείται πάνω στο κρεβάτι μου.
Δεν μπορούσα να περπατήσω προς τα εκεί, είχα γίνει τόσο αδύναμη που δεν μπορούσα, για αυτό έσειρα τον εαυτό μου ως εκεί. Καθώς έφτανα όλο και περισσότερο φόβο ένιωθα. Μέχρι που κοίταξα για να δω τι υπήρχε πάνω στο κρεβάτι μου.
"Όχι, όχι όχι όχι όχι, όχι, όχι" άρχισα να φωνάζω γρήγορα.
"Όχι, όχι" δεν πίστευα τι έβλεπα με τα μάτια μου.
"πως γίνεται αυτό, αυτό δεν γίνεται όχι, όχι όχι, όχι" δάκρυα έπεφταν πανω στο μάγουλό μου, αλλά δεν ένιωθα πλέον τίποτα. Ούτε φόβο, ούτε πόνο, ούτε άγχος, ούτε τα δάκρυά μου δεν τα ένιωθα, ούτε τους χτύπους της καρδιάς μου.
"Όχι όχι όχι, όχι όχι, όχι, όχι!!" Φώναζα και φώναζα αλλά μετά δεν μπορούσα καν να ακούσω την φωνή μου, και σύντομα μετά έγιναν όλα μαύρα και έχασα τις αισθήσεις μου.
Στο κρεβάτι, εγώ ήμουν ξαπλωμένη.
Με πρόσωπο χλωμό και παγωμένο, με ανοιχτά κενά μάτια και χωρίς να ανασαίνω.
Τελικά, ήταν ο ύπνος που δεν με έπαιρνε επειδή ήδη κοιμόμουν και είχα πεθάνει.
