Άγριες Μέλισσες: Πες μου μονάχα πως μ 'αγάπησες

Να σταματήσω το κακό

Λίγα λόγια από τη δημιουργό: Καταρχήν θα ήθελα να ευχαριστήσω για άλλη μια φορά αυτούς που διάβασαν, σχολίασαν και εδώ και στο twitter και ψήφισαν την ιστορία μου. Ελπίζω να παραμένετε όλοι υγιείς, δυνατοί και αισιόδοξοι!!! Πραγματικά φοβόμουν πως δεν θα τελείωνα εγκαίρως αυτό το κεφάλαιο μιας και ήθελα  να γράψω τόσα πολλά. Έτσι όπως τα υπολογίζω κάθε φορά που θα έχω ένα ασυνήθιστα μεγάλο κεφάλαιο ο Κωνσταντής, η Ασημίνα θα έχει ένα ακόμη μεγαλύτερο. Θα ήθελα να σας προειδοποιήσω πως αυτό είναι το μεγαλύτερο κεφάλαιο αυτής της ιστορίας με πάνω από 5000 λέξεις.                                                                                Ελπίζω να σας αρέσει και αυτό όπως και τα προηγούμενα. Περιμένω τα σχόλια σας μιας και αυτά πάντα με βοηθούν να καταλάβω τι σκέφτεστε και συμβάλλουν στο να βελτιώσω την ποιότητα των κεφαλαίων μου.                                                                                                                          Το επόμενο κεφάλαιο, αφιερωμένο στον Κωνσταντή θα δημοσιευθεί την Παρασκευή. Θα έχουμε δύο συναντήσεις του ζευγαριού μας και τα πράγματα θα μπερδευτούν ακόμη περισσότερο. Σας ευχαριστώ για ακόμη μια φορά. 

Καλή σας ανάγνωση...

Η Ελένη περίμενε μιαν απάντηση και για άλλη μια φορά η Ασημίνα ένιωσε την καρδιά της να διχάζεται. Από τη μία σκεφτόταν πως ο Δουμανάς ίσως ήταν η ευκαιρία να κόψει αυτή την αλυσίδα τραγικών γεγονότων και να σταματήσει το κακό που είχε βρει το σπιτικό τους, μα με το Νικηφόρο που την είχε ερωτευτεί τόσο και της είχε δώσει την καρδιά του τι θα έκανε;  Στην προσπάθεια της να κερδίσει λίγο χρόνο γύρισε στην Ελένη λέγοντας <<Τι θέλεις βρε Ελένη να σου πω τώρα αν θέλω κάποιον που δεν τον ξέρω καθόλου;>> Εδώ και τον Νικηφόρο που τον είχε γνωρίσει και ακόμη δεν είχε καταλάβει αν ήταν ερωτευμένη μαζί του. Ήταν μεθυστικά τα λόγια του και ένιωθε όμορφα κοντά του, αλλά το γεγονός πως ήταν αδερφός του Σέργιου,  ήταν λογικά η αιτία που ένα τείχος ορθωνόταν ανάμεσα στον μικρό Σεβαστό και στην καρδιά της. Ένα τείχος που ούτε το μαγευτικό λέγειν του Νικηφόρου μπορούσε να το γκρεμίσει.

Ευτυχώς η Λενιώ δεν την πίεσε παραπάνω. <<Πρώτα θα το συζητήσουμε με ησυχία και μετά θα σου δώσουμε απάντηση κυρά Ρίζω>>  αποκρίθηκε η αδερφή της στη προξενήτρα του χωριού. Μια τεράστια ανακούφιση απλώθηκε σε όλο της το κορμί στο άκουσμα αυτής της φράσης. Για μια στιγμή ήρθε στο νου της η εικόνα του Κωνσταντή να σκύβει από πάνω της στο στάβλο μα γρήγορα την έδιωξε από το νου της. Τι δουλειά είχε να συλλογιέται τον Κωνσταντή τέτοιες ώρες;