Heal Me | ᴊᴍ+ʏɢ

23:💙

توی واحد جیمین روی تخت، کنار پنجره در آغوشش دراز کشیده بودم.

هوا رو به غروب بود و برف سنگینی اومده بود.
صدای کمِ رادیو فضای نیمه تاریک اتاق رو پر کرده بود.

مجری داشت وضعیت آب و هوای فردا، میزان ترافیک و نکات امنیتی رو تکرار میکرد.

نگاهم رو از پنجره‌ی بخار گرفته، گرفتم و توی آغوشش چرخیدم. بوسه‌ی سریعی به لب‌هاش زدم.
خندید، چرخید و روم خیمه زد.
لحظه‌ای نفسم توی سینه‌ام حبس شد.

صورتش رو نزدیک کرد و بوسه‌ی عمیقی رو شروع کرد.
دستم رو دور گردنش حلقه کردم و به تک‌تک بوسه‌هاش جواب داد.

بوسه‌هاش رو به سمت گردنم کشوند، دستم رو پایین آوردم و سعی کردم هودیش رو از تنش خارج کنم.
هودیش رو به گوشه‌ای پرتاب کرد و دوباره روم خیمه زد.

نگاهم رو از چشم های عمیقش گرفتم و به پهلوی راستش دادم.
جای اون زخم به وضوح دیده میشد.
سر انگشت‌های یخ زده‌ام رو روی زخمش کشیدم.
چشم‌هام از مایعی بی رنگ پر شد.

جیمین دستم رو گرفت و بوسه‌ای روی سر انگشت‌هام زد.

"این زخم برای من ارزشمنده یونگیا."

قطره اشکی از گوشه‌ی چشمم چکید.
خم شد و اون قطره اشک رو بوسید.

دستم رو از شش تکه‌های بدنش به گردنش رسوندم.
بوسه‌هاش رو از سر گرفت.
توی گرمای بدنش احساس امنیت میکردم.

هودیم رو از تنم خارج کرد.
به خودم لرزیدم.
بوسه‌ی داغی رو روی قلبم زد.
لبخند زدم.
صورتش رو قاب کردم و بوسه‌ی عمیقی به لب‌هاش زدم.

خندید، خندیدم.

بوسه‌هاش رو روی بدنم ادامه داد، با هر لمسش توی سرمای زمستون ذوبم کرد.

نگاهش رو به چشم‌هام دوخت.
با لبخندی بهش اجازه دادم.
با حس ورودش، بدن عرق کرده‌اش رو توی آغوشم فشردم و به کمرش چنگ زدم.

گردنم رو بوسید.

"عاشقتم مین یونگی."

لبخند زدم.

لاله‌ی گوشش رو بوسیدم.

"عاشقتم پارک جیمین."

ضربه‌های آرومش کم‌کم شدت گرفت.
بدنم رو میبوسید و زمزمه‌های عاشقانه‌ای توی گوشم میکرد.

توی کلمات نرمش، لحن گرم و تحریک شده‌اش حل شده بودم.
با حس خاصی زیر شکمم، ناله‌ای از سر لذت کردم.

خودش رو کنارم رو تخت انداخت.
بدنم رو به آغوش کشید و دوباره لب‌هام رو بوسید.

"من چقدر خوش‌شانسم که پیدات کردم یونگیا."

"من چقدر خوش‌شانم که پیدام کردی جیمینا."

چشم‌هام رو که گرم شده بود بستم و توی آغوشش فرو رفتم.
بوسه‌ای به سرم زد.
پتو رو رومون کشید.
سرش به سرم تکیه داد و اونم چشم‌هاش رو بست.