Every Ending (COMPLETED)

Kabanata 21

Huminga ako ng malalim habang pinapakatitigan ang message ko. Without thinking, I click the sent button and type another message.

Ako:

That's just what I wanted to say earlier. But I understand why you didn't come.

Pagkasend ko no'n ay parang gusto ko ulit iyong burahin dahil mukhang may ibang meaning but it's late 'cuz he already read that. May reply na kasi siya kahit hindi pa nagtagagal.

Isabelo:

Come out.

Isabelo:

I'm outside your house now.

My jaw dropped.

Agad kong pinuntahan ang bintana ng kwarto ko at sumilip sa labas. My heart was beating so fast earlier, but it doubled when I've seen his rover outside. Medyo malayo ito sa bahay pero sapat lang para malaman kong sa kanya 'yon.

What the hell is he doing here?!

I checked the time. It's already past 12 o'clock! Don't tell me kanina pa siya d'yan?!

I closed my eyes tightly and decided to went out of my room holding my phone. I don't saw anyone outside dahil malamang ay tulog na ang matanda sa kabilang kwarto.

Nakapatay lahat ng ilaw kaya na pinabayaan ko na lang hanggang sa nakalabas na ako.

Niyakap ko ang sarili ko pagkalabas ng bahay. It's too cold outside, at dahil rin sa pagkabasa ko ng ulan kanina, mukhang lalagnatin pa ata ako.

Nagdalawang isip pa ako kung lalabas ba ako o magpapakita pero dahil wala naman akong choice at nakalabas na ako, naglakad na ako papuntang gate at binuksan 'yon para makalabas ng tuluyan.

Palakas ng palakas ang tibok ng puso ko lalo na nung makita ko ang kotse niya hindi malayo sa akin.

I almost jump when I heard my phone rang. Hindi ako nagdalawang isip na sagutin 'yon dahil alam kong siya ang tumatawag.

"Why aren't you sleeping yet?" His baritone filled my ears. "May pasok ka pa bukas." He added.

I remained silent.

I don't know what to say.

"You should be at bed now." His voice was raspy but it honestly gave me chills.

Padoble ng padoble ang lakas at kabog ng dibdib ko hanggang sa hindi na na alam kung ano ang sasabihin.

I mean... I don't have anything to say in the first place. Medyo nalilito din ako kung bakit bigla bigla na lang siyang pumupunta dito.

I heard his deep breaths.

Ilang sandaling katahimikan ang narinig ko bago ako nagpasyang magsalita.

"I-I'm... " I swallowed hard. "I'm sorry."

There.

I said it.

Damn.

Siya naman ang natahimik ngayon.