Όταν ανθίζουν οι αμυγδαλιές

20 - Όλοι οι άνδρες είναι γουρούνια

Κεφάλαιο 20

Μερικές ώρες αργότερα, η Νόρα, καθισμένη δίπλα στο κρεβάτι που κοιμόταν η Αδριάνα, την περίμενε να ξυπνήσει.

«Άρη...» ψιθύρισε στον ύπνο της η Ανδριάνα κι αμέσως άνοιξε τα μάτια της που ήταν γεμάτα δάκρυα. Ανακάθισε στο κρεβάτι και αγκάλιασε τα γόνατα της, κρύβοντας το πρόσωπο της.

Αμέσως η Νόρα πήγε κοντά της και την αγκάλιασε για να την καθησυχάσει.

«Ησύχασε Ανδριάνα μου... Εγώ είμαι εδώ... μαζί σου... ησύχασε...» της έλεγε ξανά και ξανά χαϊδεύοντας τα μαλλιά της.

«Μίλησε μου, σε παρακαλώ...»

«Νόρα νιώθω κενή... δεν ξέρω τι να κάνω... Νιώθω πως χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου... Δεν έχω νιώσει χειρότερα στη ζωή μου... Με ξεφτίλισε μπροστά σε όλο το γραφείο... Νόρα εγώ ποτέ δεν έκανα τίποτα με κάποιον από τη δουλειά... Ήμασταν όλοι φίλοι... μόνο φίλοι... και όλοι αυτοί που έφερνα σπίτι μας... ποτέ δεν έκανα τίποτα μαζί τους... από τότε που αρχίσαμε να βγαίνουμε με τον... τον Άρη... Τι θα κάνω; Που θα βρω δουλειά μετά από τέτοιο ρεζιλίκι; Η ζωή μου καταστράφηκε Νόρα... Τι θα κάνω;» της είπε η Ανδριάνα μέσα από αναφιλητά.

«Θα την βρούμε την άκρη Ανδριάνα μου... Μην απελπίζεσαι! Είσαι πολύ ταλαντούχα στη δουλειά σου! Ακόμα κι αν αυτός χρησιμοποιήσει τη δύναμη του και τις διασυνδέσεις του για να σε απομακρύνει από το χώρο, εμείς θα παλέψουμε μαζί και θα βρούμε την άκρη! Ο Αχιλλέας δέχτηκε να μας βοηθήσει σε ο,τι χρειαστούμε.» την καθησύχασε η Νόρα και η Ανδριάνα έπεσε πίσω στα μαξιλάρια, ξεφυσώντας.

«Χαίρομαι που βρήκες ανθρώπους που σε αγαπάνε τόσο πολύ Νοράκι... Πραγματικά χαίρομαι για σένα!» της είπε η Ανδριάνα και σηκώθηκε από το κρεβάτι, όταν ξαφνικά ζαλίστηκε και τελευταία στιγμή κατάφερε να κρατηθεί για να μην πέσει.

«Ανδριάνα δεν κάνει να σηκώνεσαι τόσο απότομα στην κατάσταση σου!» είπε η Νόρα και έτρεξε να την βοηθήσει να σταθεί όρθια.

«Στην κατάσταση μου... Χριστέ μου! Τι θα κάνω; Νόρα δεν μπορώ... δεν μπορώ να μεγαλώσω αυτό το παιδί... Πως; Πως θα το κάνω; Δεν έχω ιδέα από παιδιά... Πως...» άρχισε να φωνάζει η Ανδριάνα, ενώ η φωνή της έτρεμε. Η αναπνοή της έβγαινε με δυσκολία και η καρδιά της χτυπούσε τόσο δυνατά που η Νόρα θα ορκιζόταν ότι μπορούσε να την ακούσει.

«Ηρέμησε Ανδριάνα! Ηρέμησε! Έλα, κάθισε και προσπάθησε να πάρεις μια βαθιά ανάσα!» της είπε η Νόρα αναγνωρίζοντας τα σημάδια του πανικού που της έκαναν επίθεση. Την βοήθησε να καθίσει στο κρεβάτι και άρχισε να μετράει δυνατά, δινοντας της οδηγίες.