Όταν ανθίζουν οι αμυγδαλιές

3 - Αχιλλέας

Κεφάλαιο 3

Το ρολόι του κινητού της έδειχνε 6:35 το πρωί όταν άνοιξε τα μάτια της.

Τεντώθηκε σαν γάτα πάνω στο ζεστό της κρεβάτι κι έτριψε τα μάτια της για να διώξει τη θολούρα του ύπνου. Σηκώθηκε και κατευθύνθηκε αμέσως στο παράθυρο της για να δει το πρώτο φως της ημέρας που δειλά δειλά έκανε την εμφάνιση του, σπάζοντας τη μαυρίλα της νύχτας.

Άνοιξε το παράθυρο κι άφησε τον φθινοπωρινό αέρα να τρυπώσει μέσα στο σκοτεινό της δωμάτιο. Στάθηκε εκεί μπροστά στο ανοιχτό παράθυρο, κλείνοντας τα μάτια και πήρε βαθιά ανάσα, αφήνοντας το κρύο αεράκι να τη χαϊδέψει και να την αναζωογονήσει. Το τραγούδι των πρωινών πουλιών που έφτασε στα αφτιά της, την έκανε αμέσως να χαμογελάσει.

Αυτό ήταν κάτι που σίγουρα δε θα βίωνε αν είχε παραβλέψει για ακόμα μια φορά το πρόσταγμα της καρδιάς της και είχε παραμείνει στην θορυβώδη Πρωτεύουσα. Η σκέψη και μόνο την έκανε να νιώσει τυχερή και πολύ πιο αισιόδοξη από την προηγουμένη μέρα. Ένιωθε λιγάκι πιο σίγουρη πως έκανε το σωστό.

Πήρε ακόμα μερικές βαθιές ανάσες, ρουφώντας άπληστα τον καθαρό φθινοπωρινό αέρα και μετά έκλεισε ξανά το παράθυρο.

Χώθηκε στο μικρό πέτρινο μπάνιο κι αφού ακολούθησε την πρωινή της ρουτίνα, ντύθηκε ζεστά και κατέβηκε στην τραπεζαρία του ξενώνα για να βρει την κυρία Μαργαρίτα.

Ο διακριτικός θόρυβος των πιάτων και το απαλό μουρμουρητό της φωνής της την οδήγησε στην πόρτα της κουζίνας, όπου βρήκε την ηλικιωμένη γυναίκα να σιγοτραγουδά ένα παλιό αγαπημένο της τραγούδι που ακουγόταν από ένα γραμμόφωνο που έπαιζε από κάποια γωνιά της τραπεζαρίας.

Δε θέλησε να την ενοχλήσει, μα ούτε και να διακόψει την όμορφη αυτή εικόνα που είχε μπροστά της κι έτσι ακούμπησε στο κάσωμα της πόρτας και συνέχισε να παρατηρεί τη γυναίκα μπροστά της να λικνίζεται απαλά στον αργό ρυθμό του τραγουδιού, ενώ ταυτόχρονα ακολουθούσε με τη δική της φωνή εκείνη της Δανάης Στρατηγοπούλου.

«Ας ερχόσουν για λίγο μοναχά για ένα βράδυ να γεμίσεις με φως το φριχτό μου σκοτάδι και στα δυο σου τα χέρια να με σφίξεις ζεστά ας ερχόσουν για λίγο κι ας χανόσουν μετά...»