Every Ending (COMPLETED)

Kabanata 19

Kabanata 19

Apologize

Umupo ako at sinimulang ayusin ang nabasag kong baso.

"Sigurado ka bang okay ka lang? Ang putla mo."

"Opo."

I closed my eyes tightly.

I'm not!

Nanginginig ang kamay ko dahil sa kaba habang nililinis ang nabasag kong baso kaya naman napasinghap ako nang biglang masugatan.

Damn it!

My Lola noticed it. Tumayo siya at lumapit sa akin. I stood up and smiled at her, assuring her that I'm fine.

"Sinasabi ko na nga ba, eh." She said, shooking her head a bit.

"I'm okay, la." I said nervously.

"Hindi ka okay. " Mas lalo akong kinabahan sa boses niya. "Sabihin mo nga sa akin, Amaia. Ano ba ang bumabagabag sa'yo? Matagal ko ng napapansin na parang wala ka sa sarili mo nitong mga nakaraang araw, wala ka ring gana sa lahat ng bagay. Tapos ngayon..." She tilted her head a bit. "Ayaw mo na ba dito sa probinsya?"

I shooked my head fast.

"Hindi po," I answered with honesty.

Why would she think that?

Aaminin kong minsan ay sumasagi pa rin sa isip ko ang Manila at ang buhay naiwan ko do'n. But now, I already moved-on, hindi na rin ako nalulungkot kapag naiisip ko 'yung pangarap kong pasukan na paaralan. Kumbaga, ayos na ang buhay ko dito. Yes, I quite miss my life there. But then it doesn't mean that I didn't like it here. Infact, napapamahal na rin ako sa probinsya na 'to kahit hindi pa naman ako masyadong nagtatagal.

At bakit naman iisipin ni Lola na 'yon ang dahilan ng mga naging kilos ko noong nakaraang araw? Hell! I didn't even notice that she's observing me at that time!

Siguro nga ay halata ang pagkawalang gana ko sa mga bagay-bagay. But what she thinks is not the real reason why I'm acting that way. Isa lang naman ang rason kung bakit.

"Kung ganoon. Ano ang dahilan?" Her brows furrowed.

Kinabahan ulit ako. The cold wind didn't make me feel cool down right now. Biglang uminit ang paligid. I'm starting to sweat bullets when I took a glance at where Gen is.

Kumalma ako nang makitang wala na siya do'n. Tumingin din si lola do'n.

I suddenly paused.

Hindi kaya guni-guni ko lang 'yon?

Baka naman wala talaga si Gen do'n.

Pero bakit ganoon ang lakas ng tibok ng puso ko kung hindi naman pala totoo ang nakita ko? It's way impossible that my eyes and heart will lie so... it's true.

Siguro ay ayaw niya akong makita kaya pumasok na lang siya sa loob.

Napanguso ako.

So he really hates me, huh?

I can't blame him.

Kung ako din naman ang pinagsabihan niya ng ganoon. Magagalit din ako. Kung ako din ang pinalayo niya sa kanya, lalayo din ako.

"I have good news."

I watched Bea walking towards me at our usual table in the cafeteria. She sat in front of me with her wide smile.

I have a feeling what she's talking about.

"Matutuwa ka dito." She sounded excited that's why I confirmed that I am right.