Moulin du Roy

Dankwoord

*Klik*

Er gaat iemand op de witte, houten stoel voor de camera zitten. Het is een jongedame met blonde haren, blauwe ogen en een lichte huid. Haar zwarte coltrui eindigt bovenin haar hals. Ze schuift even heen en weer en kijkt dan over de lens heen.

"Kan ik, Thomas?" vraagt ze met een lage vrouwelijke stem.

"Ja, ga je gang," antwoordt Thomas haar.

De jongedame knikt en beweegt haar ogen terug naar de lens. Ze glimlacht lieflijk en laat hierbij een rechte rij tanden zien.

"Hoi allemaal, Marleen hier. De schrijfster van dit boek. Ik wilde gewoon even zeggen, dankjewel. Dank jullie wel voor het lezen van mijn boek. Ik heb er hard aan gewerkt en ben stiekem wel trots op het eindresultaat."

Marleen schuift weer wat heen en weer op de stoel.

"Een boek schrijven," begint ze dan, "dat was de opdracht voor mijn minor dit eerste half jaar van schooljaar 2019-2020. Ik had zoveel ideeën. Ik had zelfs al delen van ideeën uitgewerkt. Op de eerste schooldag was ik er ook heilig van overtuigd dat ik mijn boek 'Genenspel' uit zou gaan werken. Ik had dat boek al geschreven tot en met hoofdstuk zeven, dus dat zou een eitje worden. Toen liet Sarina, mijn vriendinnetje van de Pabo, mij echter inzien dat het alles behalve een uitdaging zou worden voor mij. Dit liet mij natuurlijk nadenken. Ze had gelijk. Ik moest even iets anders verzinnen. Daar hoefde ik niet lang over na te denken. Ik had namelijk nog een kant en klaar idee liggen in mijn achterhoofd. Samen met mijn broertje Jos en onze goede vriend Janus had ik in 2017 een verhaalidee bedacht. Dit bedachten we nadat we een rare fabriek tegen waren gekomen in Frankrijk. Een fabriek waar een lage dreun uit kwam die de ramen liet trillen. Een fabriek genaamd 'Moulin du Roy'. De fabriek die ik in dit boek beschrijf bestaat echt."

Er klinkt een gekuch uit de kamer. Thierry stapt in beeld.

"Alleen staat de fabriek in Frankrijk en niet in België?"

Marleen knikt, "Klopt."

Thierry knikt en loopt het beeld weer uit. Marleen kijkt hierbij weer terug in de camera. Ze drukt haar wenkbrauwen naar beneden.

"Waar was ik? Oh ja. De eerste versie moest binnen zes weken geschreven zijn. Tijdens dit proces heb ik heel veel gehad aan Silke. Deze stuiterbal was mijn co-redacteur tijdens het hele proces. Zij gaf aan wanneer iets niet duidelijk was en hielp mij met ideeën voor een volgend hoofdstuk. Ik deed hetzelfde bij haar verhaal. De tweede fase was het herschrijven. Dit vond ik de leukste fase van allemaal."

"Ja hier kon je mij en Alys een echt eigen stem geven en kon je het ons allemaal nog even net iets moeilijker maken daar in die fabriek," onderbreekt Thomas haar.

Marleen begint te lachen en knikt.

"Juist," beaamt ze zijn uitspraak, "Ik wist dat jullie het wel aankonden. En door al die nieuwe ideeën die ik van Silke, mijn spiegelgroep en mijzelf kreeg was ik snel klaar met het herschrijven. Toen kwam het redigeren. De spelling- en grammaticafouten moesten uit mijn boek. Natuurlijk dacht ik hier meteen aan mijn oma. Ik krijg vaak te horen dat ik mijn talenknobbel van haar heb. Het enige wat ik dan kan doen is glimlachen. Ook Mirthe en mijn moeder hebben mijn boek doorgelezen in deze fase."

"En Mirthe heeft die mooie foto gemaakt die voorop je boek staat." Klinkt de stem van Thierry.

Marleen knikt weer, "Klopt helemaal. Ik had nooit verwacht dat mijn oude babypop er zo eng uit kon zien."

"Maar, Marleen? Wat nu? Ik bedoel, ons verhaal is klaar. Wat plan je nu om te gaan doen?" vraagt Loes ineens.

Marleen kijkt even de kamer in en fronst haar wenkbrauwen weer. Ze zucht en draait haar hoofd weer terug naar de lens. Luchtig haalt ze haar schouders op.

"Tja, ik kan natuurlijk niet verbergen dat ik nog duizenden verhaalideeën heb liggen thuis en in mijn hoofd. Ik ga sowieso door met schrijven en wie weet... misschien zien we jullie nog wel eens ergens verschijnen?"

*Klik*