Moulin du Roy

Proloog

In haar ene hand had ze de hand van haar vader vast, in haar andere hand haar favoriete pop. Haar pop met de blauwe ogen en de paarse jurk met franjes aan de mouwen. Enora keek rond in de kleine kamer die haar vader zijn kantoor noemde. Hij kon niet eens naar buiten kijken. Werd hij daar niet verdrietig van?

"Bonjour madame Ter Been. Ça va?" Klonk de donkere stem van haar vader.

"Oui, alles gaat oké, monsieur Du Roy. Ik zie dat u iemand mee hebt genomen. Wie is dit mooie prinsesje?"

Enora keek omhoog naar de vrouw die met twinkelende ogen naar haar stond te kijken. De vrouw had een smal gezicht en lange, blonde haren die opgestoken waren in een knot. Ze had een spitse neus waar Enora haar ogen niet van af kon houden. Ze keek er zelfs zo lang naar dat ze de koude lucht in haar rechterhand pas merkte toen ze haar vader achter zijn bureau zag zitten.

"Dat is Enora. Mijn dochtertje. Ze komt vandaag een dagje kijken bij son papa."

Mevrouw Ter Been knikte en ging weer rechtop staan, maar hield haar ogen niet van Enora af. Nu ze rechtop stond leek de vrouw wel twee meter lang.

"Dag lieverd. Ik ben de assistente van jouw papa. Ik neem de telefoon op als er iemand belt."

Het enige wat Enora deed was knipperen. Ze wilde deze mevrouw niet leren kennen. Kon die mevrouw dan niet zien dat ze hier helemaal niet wilde zijn? Dat ze gewoon naar school wilde, spelen met haar vriendjes en vriendinnetjes? Waarom kon papa die telefoon zelf niet opnemen?

Nu draaide de lange vrouw zich naar haar vader.

"Monsieur, Van Daelen is nog steeds ziek, hij belde vanochtend. Kosters is er nog niet en Opal voelt zich niet lekker. Gisteren is er een fout gemaakt in de berekening. We hebben maar vier benzine generatoren gemaakt in plaats van veertig. De klant wil ze graag vanmiddag om drie uur ophalen, maar met zo weinig werknemers..."

"Moeten de anderen maar doorwerken," de stem van haar vader haperde niet. Bij het horen van zijn toon moest Enora meteen denken aan de keer dat hij en mama ruzie hadden. Was hij boos?

"Maar..."

"Non!" schreeuwde hij uit, "Bel Van Daelen maar dat zijn ziektedagen erop zitten; le congé de maladie est terminé en dat hij om twaalf uur hier verwacht wordt. Als Kosters er in trente minutes nog niet is ga ik langs zijn huis. Wat Opal betreft... die kan naar de stroommachine achterin de fabriek. Daar kan hij de rest de la journée op zijn luie cul zitten en de machine in de gaten houden. Ce n'est pas dificile."

Enora was naar de grote kast in de linkerhoek van de kamer gelopen. Ze moest haar hoofd in haar nek leggen om de bovenste rand van de kast te kunnen zien. De mooie houten kast die papa en mama hadden gekregen van haar oma nadat ze op vakantie ging met het vliegtuig en nooit meer terug zou komen. Bovenop de kast stond het muziekdoosje van Enora. Het houten doosje had zij mooi gemaakt met stikkers en glitters. De ballerina met de roze jurk wilde ze het liefste zelf houden, maar dat mocht niet van de juf. Het was een Vaderdag cadeautje. Enora wilde het muziekje aan haar pop laten horen. Ze draaide zich om naar haar vader, die nog steeds achter zijn bureau zat, toen er een knal door de fabriek galmde. Van schrik liet Enora haar pop vallen en met grote ogen keek ze haar vader aan.

"Papa?"

Hij keek haar niet aan, maar keek met grote ogen voor zich uit.

"Ter Been?" riep hij en hij stond op van zijn bureau.

In de deuropening draaide hij zich om naar Enora.

"Reste ici, Enora," commandeerde hij haar, "Blijf hier."

Op dat moment klonk er weer een knal, luider dan de vorige. Weer schrok Enora. Ze trilde hevig, of was het de grond die aan het trillen was? Met kleine passen liep ze verder de kamer in en toen ze omkeek zag ze het antwoord. Het gebouw trilde. De lades van de kast kwamen langzaam uit hun omhulsel. Er viel er zelfs een op de grond. Op haar pop! De ogen van de pop rolden onder de grote kast en haar voetjes kwamen onder de lade uit. Enora kneep haar ogen dicht en liet haar tranen de vrije loop. Ze begon te rennen, zonder erbij na te denken. Waar was papa? Zou hij boos zijn dat ze uit zijn kamer was?

"Jij, bâtard! Jij vuile klootzak!" Het was de stem van haar vader

Enora schrok. Ze had papa nog nooit zo boos gehoord. Nieuwe tranen maakten haar wangen nat. Snel rende ze op het geluid af. Nu pas viel het haar op dat de muren van de fabriek niet meer wit zagen. Er zaten rode spetters op de muur.

Weer een knal. Enora sloeg haar handen voor haar oren. Dit deed pijn! Haar vader sloeg een kleinere gang in en versnelde zijn pas.

"Niet de machine!" schreeuwde hij.

Enora werd bang van haar vader. Hij was boos. Bozer dan boos. Hij praatte snel en liep snel. Te snel. De muren werden steeds roder tot het licht uitviel. Nu was alleen die vieze metaalgeur aanwezig. Het was nu ook helemaal stil in de fabriek. Gelukkig kwam er nog licht door de ramen. Enora zag haar vader en durfde nog een paar stappen naar voren te zetten tot ze hem zag. Een man. Een lange man met naar achteren gekamd bruin haar. Zijn blauwe hoedje stond scheef op zijn hoofd en met zijn grijze ogen keek hij verward in het rond. Op de grond lagen meerdere hoedjes. Enora zag armen en benen liggen, los van de rest van het lichaam. Ze waren allemaal rood. Net zo rood als de muren en de grond. Haar hart leek stil te staan. Niet een slag, niet twee slagen. Ze voelde het niet meer. Een hevige pijn stak op in haar borst terwijl alles om haar heen zich vertraagd af leek te spelen. De man met de grijze ogen hing al boven haar en schaterde. Enora durfde niet naar beneden te kijken. Wat de pijn in haar borst veroorzaakte was op dit moment niet belangrijk. Het enige wat op dit moment belangrijk was, was haar vader.

"Ma princesse!"

Zijn ogen had ze snel gevonden. Ze keken bezorgd en waren gevuld met tranen. De man met de grijze ogen was naast hem gaan staan. Zijn mondhoeken stonden juist omhoog. Het ademen ging zwaarder. Enora moest steeds meer moeite doen om haar borst omhoog te hijsen en hem daarna weer te laten vallen. Ook haar ogen begonnen zwaar te voelen. Was het al tijd om te gaan slapen? Langzaam vielen ze dicht en meteen zag Enora een vliegtuig. Een vliegtuigje met haar oma achter het stuur. Oma kwam haar ophalen. Ze mocht met oma mee op vakantie.

"Ik ben teleurgesteld in jou..."

Hoorde ze dof, alsof ze onder water zwom. Enora stapte in het vliegtuig bij oma en zag hoe de deur dichtviel.