Moulin du Roy

14

"Rennen! Rennen! Kom op!" fluisterde Thomas om niet weg te geven waar ze waren.

Hij rende door de smalle, vuile gangen. Zijn hand in die van Loes gevouwen. Ze kneep er hard in. Ze was bang. Hij ook. Linksaf, rechtsaf. Dit loopt dood. Terug, dan maar rechtdoor. De gangen waarin ze renden waren donker en leken allemaal op elkaar met het bloed, de scheuren en de groene schimmel. De geur was ook niet te verdragen. Iedere keer dat Thomas inademde voelde het of zijn longen in brand stonden. Met al deze factoren en een zware rugzak op zijn rug had hij het zwaarder dan ooit, maar ze moesten door. Ze moesten sneller. Dit was een zaak van leven of dood. Die man kende de fabriek uit zijn hoofd en zij hadden geen idee waar ze waren. Iedere deur probeerden ze te openen. Iedere ruimte renden ze naar binnen, maar het enige wat ze tegenkwamen waren lege ruimtes, ruimtes met tekenen van dood en offers, ruimtes met lopende banden en andere oude fabrieksspullen of dichte deuren en ramen. Het hart van Thomas had nog nooit zo hard gebonkt. Hij voelde het overal. Hijgend probeerde hij nog een deur open te maken, maar ook deze gaf niet mee.

"To, ik kan niet meer. Echt niet."

Thomas scande de gang.

"Wat wil je dan?"

Zijn geduld was op. Hij wilde niet dood. Hij wilde naar huis, niet eindigen als Alys.

"Nou? Vertel op dan. Wat is je plan!"

Loes keek Thomas onschuldig aan, maar dit keer nam Thomas het niet aan. Ineens voelde hij een koude hand in zijn nek en werd hij naar achteren getrokken. Zijn hart sloeg een slag over en hij stopte met ademhalen. Een klap belandde in zijn gezicht. De plek waar de hand landde werd warm en deed pijn. Thomas deed zijn ogen open en zag het hoofd van Thierry boven hem hangen.

"Fuck off," gromde hij langzaam.

Thierry luisterde niet. Zijn ogen stonden vol vuur. Hij haalde nog een keer uit. Deze klap belandde in Thomas' buik. Weer stokte zijn adem.

"Thier, what the...," kreunde hij.

Thierry schudde zijn hoofd. Thomas zag hoe de ogen van de iele jongen volliepen met water. Er volgde nog een klap in zijn gezicht en achter hem hoorde hij Loes schreeuwen.

"Heb je dan helemaal geen respect meer voor haar? Ze is dood, Thomas. Dood. Die man moet nu ook..."

Nu kwam Thomas in actie. Hij greep Thierry bij zijn keel en kwam rechtop staan. Thierry sloeg wild met zijn armen. Af en toe raakte hij Thomas, maar het deed geen pijn. Tranen liepen over zijn wangen. Thomas schudde zijn hoofd. Wat een zielig mannetje was het toch ook.

"Thierry, serieus. Fuck off! Wordt rustig, ofzo. Jezus man. Je hebt al een moord op je geweten, moet er nog een bij?"

Het leek niet binnen te komen bij Thierry. De jongen was nu ook gaan schoppen. Hij schopte tegen de schenen van Thomas aan. Thomas hield zijn adem in en drukte zijn kiezen op elkaar om de pijn te onderdrukken.

"Thierry," siste hij naar de jankende jongen, terwijl hij zelf moeite deed om zijn tranen te onderdrukken.

Hij hief Thierry op en voor hij het wist knalde Thierry tegen de muur aan. De klap galmde door de hal heen. Thomas keek de jongen aan. Had hij hem uitgeschakeld? Het duurde even voor er weer beweging kwam in het dunne lichaam.

"Thomas, ze is dood!" schreeuwde Thierry nog een keer en hij kwam met een rotvaart op hem af.

De slaap van Thomas werd geraakt. Meteen vulde zijn beeld zich met zwarte vlekken. Hij wankelde een paar stappen naar achteren. Het miezerige mannetje was toch sterker dan hij dacht. Door de piep in zijn oor heen hoorde hij een gefluister, waarna Loes zijn gehoor vulde.