Moulin du Roy

Epiloog

De bank was zacht, zachter dan die slaapzakken op de harde vloer van de fabriek. Thomas zat aan het ene einde van de bank, Thierry aan het andere einde. Loes zat op de bureaustoel voor de computer. Ze was al een eternity bezig met het bewerken van die video. Thierry leek dat niet erg te vinden. Hij had dan ook al drie dagen lang van die stupid games kunnen spelen op zijn telefoon. De ene na de andere verslond hij. Af en toe sloeg hij een kreet van pure joy of juist humiliation. Thomas, die aan de andere kant zat, keek in het begin nog om. Nu keek hij niet meer. Hij was eraan gewend. Loes had gisterenavond tegen hem gezegd dat vandaag de laatste dag zou zijn. Ze zou hem vandaag eindelijk afmaken. Na drie fucking lange dagen. Iedereen wilde hier zijn. Hier, voor wanneer die video eindelijk af was.

En ja hoor. Toen de klok half zes dreigde te slaan draaide zij zich om. Met al haar kracht gooide ze haar handen in de lucht en strekte ze haar lichaam. Haar borsten duwde ze hierbij asociaal ver vooruit. Thomas zat meteen op het puntje van de bank. Hij vond dat vast een mightily uitzicht.

"Hij is af. Eindelijk. Van bijna negen uur aan filmmateriaal naar een tweeënzeventig minuten durende video."

Eindelijk kon ze wel zeggen, ja. Aan het gezicht van Thomas was af te lezen dat het pijn deed toen hij opstond. Moeten zijn benen wel zijn geweest. Thierry volgde hem. Ook zijn gezicht gaf aan dat hij pijn had, maar het was een ander soort pijn. Het soort pijn of losing a game.

Loes begon de video af te spelen en de rest keek mee. Zo hoorde het. Er werd altijd eerst naar de video gekeken voor hij op YouTube kwam. Hij moest eerst door de jury heen, wat ervoor zorgde dat Loes zich helemaal titanic ging voelen. No doubt dat dit haar favoriete deel was van het maken van een video, de complimentenregen. Loes klikte met gemak door de video heen naar de hoogtepunten van het avontuur. Op het beeld verschenen de vieze muren weer, de voeten met de zwarte vlekken waar eigenlijk tenen hoorden te zitten, de machine en de ontsnapping. Loes klikte op pauze en keek om met een vragende twinkeling in haar ogen. Thomas knikte naar haar.

"Misschien nog een ode aan Alys erachter?" vroeg hij.

Loes rolde verveeld met haar ogen naar hem, maar knikte. Wat een bitch was het ook. Seriously, Alys kreeg niet eens een afscheid? Loes keek naar Thierry, maar zijn ogen waren nog op het beeld gericht.

"Wat is dat?" stamelde hij uit en hij wees naar het beeldscherm.

Op het scherm was de buitenkant van de fabriek verschenen met de deur waardoor Thomas, Loes en Thierry waren ontsnapt. Loes stond met haar rug tegen de deur aan, haar ogen groot gemaakt en haar lippen op elkaar geperst. Een stukje verderop stond Thomas langs het zandpad. Hij keek opgelucht in de lens.

"Achter het rechterbeen van Thomas," wees Thierry de anderen aan.

Er leek nog een been te zitten. Een zwart been met een ronde kuit en kleine voeten. Thomas haalde zijn schouders op.

"No idee. Zou me er niet druk om maken, man. Niemand die het ziet," antwoordde hij, "Hoe vind je de video verder?"

Thierry knikte weer. Er verschenen kuiltjes in zijn wangen toen hij de ogen van Thomas vond.

"Gaaf man. Echt vet."

Thomas keek weg van Thierry en keerde zich met zijn rug naar Loes. Ook Thierry en Loes draaide zich om met een vragende blik. Ze werden helemaal stil. Voor een moment was alleen het zachte gezoem van de computer te horen en af en toe een windvlaag langs het raampje. Toen klonk er een zucht.

"En jij?" vroeg Thomas aan haar, "Wat denk jij?"

Het zoemen van de computer ging door. Ze keek naar de anderen. Ze zuchtte zachtjes en haalde haar schouders op, terwijl ze haar haren samenpakte in een staart.