Moulin du Roy

9

De schemer liet weinig licht de kamer in. Thomas zat op zijn slaapzak, zijn kussen tegen zijn buik aangedrukt en in zijn handen de camera. De filmpjes waren tot nu toe erg goed gelukt, maar nu Alys verdwenen was wist hij niet of ze nog moesten filmen. Misschien pas als ze Alys terug zouden vinden? Het was tien voor zes. Ze waren al bijna twaalf uur in deze fabriek. Loes zat op de slaapzak van Thierry en maakte wat eten voor iedereen.

"Bijna zes uur. Als het klopt wat we denken gaat de stroom weer aan en kunnen we de batterijen van dit ding opladen."

De anderen keken Thomas even aan en knikten, waarna ze weer verder gingen met waar ze mee bezig waren. Ze bleven stil. Thomas hoorde alleen het openen van dozen en blikken en af een toe een auto die buiten voorbij reed. Hij begon te tellen. Eén auto. Een blaffende hond. Thomas moest meteen denken aan zijn hondje, Bliksem. Hij kreeg er een warm gevoel bij. Kon hij maar terug naar die veilige tijden. Twee auto's, drie auto's. De straat was drukker dan hij had gedacht. Vijf auto's. Luid gepraat van mensen, als op de markt waar hij altijd naartoe ging met zijn ouders voordat ze gingen scheiden. Zes, zeven, acht. Al deze mensen konden gaan en staan waar ze wilden. Er stopte een auto bij de fabriek. Thomas hoorde twee portieren open en dicht gaan. De mensen die eruit stapten praten hardop.

"... had gebeld?"

"Ja, ... vanochtend ... gezien. ... binnen ...."

"Gegil?"

"... als een meisje, ... jongen ... schreeuwen."

"... vaker over geluiden ... geklaagd."

Thomas keek op. Gegil. Geschreeuw. Vanochtend gezien? Hij schoof verder naar het raam toe en tilde zichzelf iets op, zodat hij net over het randje naar beneden kon kijken. Een groepje mensen had zich verzameld aan de voorkant van de fabriek. Ze luisterden aandachtig terwijl er twee vrouwen met twee politieagenten praatten. Thomas herkende de vrouwen. Het was de dunne vrouw met de gele jurk en de mollige vrouw met het vissershoedje die ernaast liep. Een rilling gleed over zijn rug.

"Ssst. Stil eens," mompelde hij, "Volgens mij hebben ze het over ons."

Hij probeerde zich weer te concentreren op buiten, maar achter hem hoorde hij voetstappen en niet veel later zag hij Thierry langs hem zitten op de slaapzak van Loes. Hij ging ook op zijn knieën zitten en keek mee naar buiten.

"... een camera en rugzakken. Geloof me."

De agent met de zwarte haren knikte. Hij had een gespierd lichaam, maar niet zo gespierd als dat van Thomas. De andere agent had een donkere huidskleur. Hij was wel breder dan Thomas.

"Goed. ... tijdje wachten en observeren. ... meteen naar binnen."

"Bent u gek? Ik hoorde gegil! Alsof er iemand doodging! U moet naar binnen!" De dunne vrouw maakte grote gebaren bij haar geschreeuw.

De agenten hielden zich rustig.

"... niet zomaar ... binnen. ... niets doen."

De donkere agent nam het woord over.

"... wel wat doen. Beschrijf ... groep ... ouders."

Thomas dook weg bij het raam op het moment dat de zwartharige agent naar boven keek. Hij trok Thierry mee en keek hem geschrokken aan.

"Ze gaan onze ouders erbij halen," fluisterde hij.

Thierry knikte en staarde met grote ogen voor zich uit.

"Wat als we Alys voor die tijd niet vinden?"

Meteen draaide Loes zich om en keek ze Thomas met grote ogen aan. Hij keek terug, in diezelfde stille paniek. Loes haalde vragend haar schouders op. Wat moesten ze nu doen? Thomas fronste zijn wenkbrauwen en dacht hard na. Er waren bijna geen opties. Ze moesten de video afmaken. Ze moesten ontdekken wat er gaande was in deze fabriek. Dat waren aan ze zichzelf en aan hun fans verplicht. Ze konden zich niet laten zien aan de politie. Straks kwamen die agenten binnen. Ze konden hun basis verplaatsen, maar kenden verder de fabriek nog niet. Ze waren alleen maar beneden geweest en dit was juist de plek waar het meeste licht naar binnen kwam en waar ze het meest konden zien. Als ze hier weggingen en hun basis beneden op zouden zetten konden ze hun zaklampen leegschijnen wat ze wilden, maar nog niet genoeg zien. Thomas liet zijn schouders hangen.