Acemi Ajanlar Eğitimi

Tanıtım

Büyümek neydi?

Büyütülmenin ardında saklanan ve ne zaman sorusunun yanıtını bekleyen 'Büyümek' kelimesine hiçbir zaman anlam yükleyememiştim ben. Kime göre, ne için büyüyorduk? Ya da kaderimizdekileri yaşayabilmek için yeterince büyük müydük? Öyle olmasak başımıza gelmezdi zaten, değil mi?

Başa çıkabilecek kadar büyüdüğümüzü zannederdik. Şey... Aslında ben zannediyordum.

Casusluk? Bu kelimeyi duyduktan sonra yeterlilik kavramı benim için ölmüştü.

Casusluk eğitimi? İşte tam bu noktada kafayı yememe ramak kaldığını hissetmiştim. Ama hey, daha kötü ne olabilirdi ki? Değil mi?

Tam böyle düşünmeye başladığım anda her şey bitebilirdi mesela.

Bildiğim her şey değişebilirdi, doğrusuyla yanlışıyla aşkıyla nefretiyle her şey ama her şey bambaşka bir boyut kazanabilirdi benim için.

Her şeyim hiçbir şeye dönüşebilirdi. En başından adandığıma tamamen yabancılaşıp bambaşka bir kişiye bürünmek gibi...

Gök mavisine kapılıp aynı rengin bambaşka bir tonuna dönüşebilmek gibi... Aventurinden yeşime...

Tam gerçek Yeşim olduğuma inandığım anda kendime tamamen yabancı kalabilirdim.

Ben Yeşim Ören'dim. Kesinlikle huysuz, belki biraz uyanık, kendini beğenmiş, bir miktar aksi bir o kadar da çekilmez...

Ancak asla ama asla acımasız değildim.

Ve öğrendim. Gerçekten öğrendim.

Acımasızlığın başkası tarafından öğretilebilceğini, sırtımızı dayadıklarımızın bizi ipleri düğüm olmuş bir kukla misali eğitim adı verdikleri o sahnede oradan oraya sürüklediklerini, kelime anlamlarının ötesinde aşk ve kardeşliğin boyut değiştirişini... Ve daha nicelerini...

Bana göre çok kısa, size göre çok saçma, diğerlerine göreyse oldukça sancılı bir süreç içinde değiştim.

Ben... Sevdim. Sevildim...

Öldürdüm.

Kendimi adadım, adandım.

En çok da yalan söyledim. Abime, diğerlerine... En ama en önemlisi kendime.

Büyümedim ben. Büyümek zorunda kaldım.

Ve hiçkimse buna engel olmadı, olamazlardı.

Eğitim başlamıştı.

Ve ben farkında olmadan hepimizin sonunu yazmıştım.

Ben bu yola çıktığımda kalbimde tek bir kişi vardı. Onun varlığı, gözleri nefes aldırırdı bana. Ondan oluşuyordum. Sonra kırılmıştım. Paramparça olmuştum.

Nasıl olduysa tekrar birleşmiştim.
Ama bambaşka biri olarak...

Bambaşka iki kişiden oluşarak...

Bir casusun hayatı zorlu ve macera doludur. Peki bir avuç gencin ajan olma sürecinde yaşadıkları?

Acemi Ajanlar Eğitimi...

*

Iyi okumalar dilerim.

Bu hikayeyi 14 yaşındayken yayınlamaya başlamıştım. Bu yüzden eleştirirken artık böyle olmaması gerektiğini bilsem de onca bölümü düzenlemeye vaktim olmadığını aklınızda tutun. Bunun için üzgünüm, umarım bir gün baştan sona düzenlerim 😊🤗

Eğlencesine yayınladığım bir şeydi. Eğlenmeniz dileğiyle... Umarım hoş vakit geçirirsiniz.

Multimedya: Yeşim Ören

Sevgiler

-B