The Search

Hoofdstuk -11- (DEEL 2)

"Ze denkt waarschijnlijk dat ze gek is geworden.", de vrouw hield haar blik op de weg, maar de witte knokkels en haar lippen die zich in een grimas vormden gaven weg wat ze dacht.

Na enkele minuten hadden ze de stad verlaten en bevonden ze zich op de groene weg die naar het packhuis leidde. Sneller dan verwacht begon het voertuig af te remmen totdat het tot een halt kwam.

Ze waren halverwege, "Tot snel", de vrouw knikte stijfjes en Will stapte uit. Hij had de deur nog niet achter zich dichtgeslagen of de auto zoefde alweer verder.

Met een laaghangend hoofd begon hij aan zijn weg terug naar het huis. De wandeling bracht hem genoeg tijd om een plan te bedenken.

***

"Will?", hij was de drempel nauwelijks overgestapt of Kaden's stem galmde van achter in het huis.

Will haalde diep adem, zijn stap bevroor even aan de houten vloer.

Onderweg had hij opnieuw en opnieuw herhaald wat hij zou zeggen, wat Kaden moest horen.

Zijn hoofd verscheen om de hoek voordat Will nog een stap kon zetten.

"En?", zei die met grote, vragende ogen, "Is ze wakker?"

Daar stond hij, in zijn joggingbroek en gekleurde T-shirt, met een slaperig hoofd alsof hij net uit een lang dutje ontwaakt was.

Will's hart kneep eventjes pijnlijk in elkaar bij de gedachten van de woorden die hij niet wilde, maar moest spreken.

'Voor het grote goed', hield hij zichzelf voor.

Kaden's hoofd hing bij het aanzien van zijn vriend die zijn hoofd schudde. De diepe frons in Will's gezicht vulde hij in als een teken van sympathie en medeleven, wat niet helemaal onwaar was.

"Ik heb met wat dokters gepraat -", Will's stem galmde in Kaden's hoofd, diens ogen glazig de lucht in staarden.

"- hebben me weggestuurd.", vervolgde hij met een nauwlettend oog op zijn vriend en leider, "Zeiden dat ze haar in een privé-sectie van het ziekenhuis plaatsen voor verder onderzoek."

Kaden draaide zich om en liep de gang door, de woonkamer in.

"Zeiden dat niemand haar meer mag komen opzoeken voor de komende dagen, misschien weken.", stommelde zijn stem hem na.

Will stond alleen in de gang, het glanzende hout van de vloer scheen in zijn ogen. Hij legde een gespreide hand op zijn buik en voelde een schokkerige ademhaling.

Als zijn vuur-rode wangen hem niet verraden hadden zouden zijn ademhaling of trillende vingers dat wel doen. Het was maar goed dat Kaden compleet in zichzelf gekeerd was, te zeer om iets aan zijn vriend op te merken dat anders dan normaal was.

*

Terug in het ziekenhuis, waar Lily in bed lag met een afstandsbediening in haar ene hand en haar andere in een zak snoepjes.

Het knisperende geluid van het gekleurde plastic werd overspoeld door het geluid van de tv die de ruimte vulde.

'- said that female leadership over governmental insitutions trumps that of the male in many aspects.'

Ze probeerde de laatste vijf minuten al te zappen naar een ander kanaal, maar de televisie - die verbazingwekkend groot was voor een ziekenhuis kamer - vertikte het om van kanaal te wisselen.

Met een zucht gaf ze de strijd op en liet haar hand naast zich rusten - die moe was van constant op hetzelfde knopje drukken. Ze gaf zich over aan het grote scherm en luisterde naar wat de nieuwspresentatrice te vertellen had.

'- New Zealand and Germany are only a few examples of countries where a female president has proven fruitful.'

'Klinkt goed', beaamde haar wolf. Lily grinnikte; was dat maar zo in het land waar ze zich nu in bevonden, misschien op een dag.

Ze werd uit haar dagdromen gehaald toen er plots op de deur geklopt werd.

"Ja?", riep ze vragend toen het een aantal seconden stil bleef. 

De deur opende zich op een kiertje en een jonge verpleegster die ze nog niet eerder had gezien stak haar hoofd de kamer in.

"Hallo", begon ze in een lichte stem, "Ik wilde je laten weten dat kamernummers 6 tot en met 13 dit uur gebruik mogen maken van de douches."

Lily keek de vrouw schaapachtig aan, die met grote blauwe ogen die op die van een kikker leken vervolgde, "Ik dacht misschien weet je dat niet, want het uur is bijna voorbij. Je hebt nog 15 minuten."

"Oh -", een klein kreetje van begrip kwam uit Lily's lippen en met een vloeiende beweging sloeg ze haar dekbed van zich af, "Dankjewel -"

Ze bleef even staan om te kijken of de zuster een naamplaatje op haar uniform had, "Kat.", maakte die haar zin met een glimlach af, "Katarina."

"Tnx Kat", Lily gaf haar een flauwe glimlach terug.

'Kat en hond', grinnikte haar wolf en met een opgelaten lachje greep ze haar schone handdoek van de stoel en volgde 'de Kat' naar de douches.

Het voelde vreemd om hier door de gangen te lopen, dacht ze. De meeste mensen waren op hun kamer, maar af en toe zag ze iemand rondlopen of verzorgt worden. 

Hier en daar stonden deuren open die het haar toelieten om eventjes naar binnen te gluren.

Grotendeels normale mensen, dacht ze. Er leek niks raars aan. Geen wolven of iets, gewoon mensen.

Lily voelde zich in dat moment kerngezond, los van de duizeligheid en haar gebrek aan herinneringen.

Ze stond voor een wasbak in de douches. Een cabine met een wastafel waar een spiegel boven hing, een tussenschot en daarachter een douche met een 3 minuten timer.

Ze zou maar beter opschieten, maar iets hield haar in de trans waar ze nu in zat.

De wandeling van de kamer naar hier leek nu een waas, Will en de vrouw leken zo ver weg en toch zo dichtbij. Al haar herinneringen vermengden zich terwijl ze daar naast haar reflectie stond te staren.

Alsof het verleden nog niet gebeurd was, alsof haar herinneringen, de plaatjes die ze in haar hoofd had van Will, Kat, de vrouw, dat het helemaal geen herinneringen waren, maar dromen of visioenen van een toekmost die ze nog niet geleefd had, maar zich toch kon herinneren.

***

Eindelijk weer een hoofdstukkie