The Search

Hoofdstuk ~7~

'Gaat het?', ik draaide me om. Kaden stond midden in de kamer zijn armen over elkaar geslagen en keek me aan, zijn ogen bezorgt.

Ik leunde met mijn rug tegen het raamkozijn, 'Het gaat wel. Gewoon even wennen dat ik nu geen pack meer heb.', ik keek naar de grond.

'Wat bedoel je daar nou weer mee?', hij stapte naar me toe en tilde mijn kin op zodat ik naar hem zou kijken. Ik keek naar hem op.

'Je hoort nu bij ons Lily.'

***

Ik staarde hem aan en iets in me knapte.

Ik keek hem geschrokken aan. Woede en angst lieten mijn spieren aanspannen en ik sloeg zijn hand weg die naar mijn gezicht reikte.

'Als jij denkt dat ik hier je slaafje ga lopen zijn heb je het goed mis!'

'Wa-', probeerde hij. Hij leek geschrokken door mijn plotselinge uitbarsting.

Well, you and me both, my friend.

Ik wist niet eens dat ik emoties had. Thuis liep ik de laatste jaren als een depressief lijk door de straten heen... net als iedereen kan ik wel zeggen.

Kinderen waren nog wel blij en speelden in de straten, maar hoe ouder ze werden, hoe stiller ze probeerden te zijn. Hoe minder ze probeerden op te vallen.

De go to look  van de Weerstand pack was dan ook wallen, ingevallen wangen en voorovergebogen schouders.

Best wel sad als je erbij nadenkt.

'Nee Alpha Kaden!', ik probeerde langs hem heen de gang op te lopen, maar hij hielt me tegen. Ik negeerde de vlinders die in mijn buik fladderden bij zijn aanraking en draaide me naar hem toe.

'Ik weet wat Alpha's met meisjes van mijn leeftijd doen. Denk je dat ik blind ben?!', mijn wilde handgebaar raakte hem bijna in zijn gezicht maar hij bewoog geen centimeter.

'Ik heb Marius het zó vaak zien doen. Zó vaak kwam er weer een kar met meisjes langs die naar zijn kasteel werden gebracht.', ik pauzeerde even en ratelde toen door.

'Stuk voor stuk werden ze na een tijdje weer weggestuurd om naar huis te gaan in vreselijke staten. Gekleed in opgedroogd bloed, met wallen en Nul. Zelfverzekerdheid, Over!', ik schreeuwde de laatste drie woorden de kamer in alsof het walgelijke schimmels waren waar ik vanaf wilde.

Toen ik voor het eerst bewust meemaakte dat meisjes met een nog overdrevenere versie van de go to look  van onze pack Marius' kasteel uit werden gestuurd had ik besloten dat ik dat nooit zou zijn.

Ik zou nooit mijn hoofd laten hangen en toegeven. Ik zou blijven vechten, blijven opkomen voor mezelf.

Misschien was dat de reden dat mensen me altijd hadden vermeden. Ik liep rechtop, een vuur in mijn ogen dat ik naar iedere willekeurige voorbijganger schoot. Ik was anders dan de rest.

Dat was de tijd dat ik zelf onderzoek begon te doen. Ik was elke middag in de bieb te vinden, boeken lezend en nadenkend. Ik kwam erachter dat er ontelbaar veel dingen waren die ik niet wist en die me nooit waren verteld.

'Ik wist wel dat het niet normaal was voor een Alpha om zijn volk te verminken, maar iedereen was het zo gewend dat het me niet op was gevallen.', ik begon nu te snikken.

'Ik had iets kunnen doen. Ik had ze kunnen helpen. Als iemand me alleen had verteld dat het niet oké was-'

Ik liep van de bieb naar huis toen ik langs het kasteel van Alpha Marius kwam.

Ik keek ongeïnteresseerd opzij en mijn blik viel op een meisje dat een paar meter bij me vandaag parallel aan me liep. Ze liep niet op een pad, maar strompelde over de ruwe grond.

Ik keek naar haar voeten en toen viel me pas haar staat op. Ze had blote voeten die bedekt leken met donkere korsten. Mijn ogen gingen omhoog en ik zag dat ze een jurkje aanhad van een stof die zo dun en klein was dat ze net zo goed naakt had kunnen zijn.

Hij was op meerdere plekken gescheurd.

'Hé, gaat het?', ik stak door en liep snel op haar af.

Ik wilde een geruststellende hand op haar schouder leggen, maar ze deinsde geschrokken achteruit. Haar ogen stonden wild.

'Nee! Raak me niet aan!'

Van dichtbij zag ik de paarse handafdrukken op haar armen en keel.

Ik zag nu ook met een schok dat de korsten op haar voeten geen modder, maar bloed waren. Er zaten ook vlekken van op de rest van haar gestalte.

'Ik doe je geen pijn', zei ik, maar het was al te laat.

Ze rende al van me weg, verder het bos in.

'Hé, jij kon er niks aan doen', begon Kaden sussend.

Hij was haast niet verstaanbaar door mijn gierende ademhalingen die de kamer vulden. De herinneringen lieten mijn buik samentrekken.

'M-maar ik wist het niet. Zelfs mijn ouders steunden Alpha Marius-', hij trok me in zijn armen en streek sussend over mijn haar. Zijn heerlijke geur drong mijn neus binnen en ik begroef mijn gezicht in zijn shirt. Waarschijnlijk zou die helemaal doorweekt raken van mijn tranen maar het leek hem niks te kunnen schelen.

'Z-ze hebben me aan hem v-verkocht.', ik voelde zijn spieren verstijven en keek op, verbaast door zijn reactie. Zijn groene ogen waren plots donkerder.

'Je ouders hebben je verkocht.', de woede was in zijn stem hoorbaar en het was duidelijk dat hij moeite had de controle over zijn wolf te houden. Ik knikte, 'Ik dacht dat je dat wist', het klonk meer als een vraag.

'Dat jullie me daarom hadden meegenomen.'

Hij schudde zijn hoofd en werd iets rustiger. Hij pakte mijn gezicht in zijn grote warme handen en keek me doordringend aan.

'Ik zal je nooit pijn doen Lily.', hij keek me doordringend aan in een poging zijn boodschap beter tot me te laten doordringen. Hij leek zichzelf ook proberen te overtuigen van zijn eigen woorden.

Ik beet op mijn lip en zijn blik gleed omlaag.

Ik kon niet bevatten wat hij net had gezegd.

Ik kon me niet eens een wereld voorstellen waar je van pack zou kunnen wisselen. Als ik dat had geweten was ik al veel eerder weg gegaan.

De laatste keer dat er iemand van onze pack was weggelopen met het doel om nooit meer terug te komen had Alpha Marius hem laten terughalen en een vreselijk nieuw soort martelwerktuig op hem gebruikt midden op het grote plein.

Het product moest volgens hem toch 'uitgetest' worden en dit was de 'perfecte' gelegenheid.

Ik had nog nooit zo graag ergens anders willen zijn dan toen op die plek, maar mijn ouders hielden me vast en dwongen me te kijken.

"Dan weet je wat er gebeurd in dit soort situaties"

Zouden ze dat mij nu ook aan willen doen?

***

Gossie, hoofdstuk 7 alweer!