The Search

Hoofdstuk ~9~ (DEEL 2)

Zonder al te veel moeite hies hij het lichaam op zijn schouder en bracht hem naar boven. Op zijn bed legde hij hem zo comfortabel mogelijk neer. Over 20 minuten zou hij weer wakker worden. Genoeg tijd om zelf bij Lily te gaan checken.

Kaden vertrouwde Will als geen ander. Als hij hem zelf zou vertellen dat Lily in veilige handen lag, zou hij kunnen rusten.

Met een diepe zucht stapte hij de frisse lucht in, op weg naar het ziekenhuis.

* 

Lily staarde op naar het plafond, maar zag niks.

Ze kon het beeld van de vrouw niet van zich afschudden. De vragen die ze in haar hoofd probeerde te beantwoorden riepen alleen maar meer vraagtekens op.

Na veel tegenstribbelen en vloeken lag ze nu weer in dezelfde kamer op hetzelfde bed.

Ze herkende zichzelf niet meer.

Ze had zich nog nooit zo hevig tegen iemand verzet. De arme dokter was door haar links en rechts uitgescholden.

Misschien was hij daarom zo snel de kamer uitgerend toen ze eenmaal verslapt en zonder energie weer op haar rug lag.

Die vrouw.

De vrouw achter het glas. 

Ze zag het beeld zo helder voor zich dat het leek of ze er weer stond. 

Haar voeten deden gretig een paar stappen naar voren in een poging te vluchten van dit bedrukkende ziekenhuis.

Het was een race. Net een droom.

Met elke stap die ze deed liep de vrouw verder van haar weg.

Ze kon alleen de achterkant van haar hoofd en lichaam zien die van haar weg ging, maar toch was ze ervan overtuigd dat ze haar kende. 

Waarvan had ze geen idee...

De deur werd plots geopend en Lily keek verschrikt op.

Half verwachte ze dat het de vrouw weer zou zijn.

Een misselijk gevoel steeg vanuit haar maag omhoog; met een grimas slikte ze het weer terug toen ze zag wie het was.

'Hey Sunshine'

Met een plof liet Lily zich weer achterover op het kussen vallen en sloeg haar handen voor haar gezicht om haar rode hoofd te verbergen.

Vragen van Will waren het laatste wat ze nu nodig had. Ze moest eerst verwerken - een vooral begrijpen - wat ze gezien had.

'Hoi Will', haar stem werd vervormt door haar handen.

'Hoe gaat ie?'

Ze hoorde hem dichterbij komen en een stoel aanschuiven. Ze negeerde hem.

Will keek de kamer rond toen de vrouw op het bed hem niet aan wilde kijken; hij trok zijn neus op.

'Gezellig is het hier'

De minst accurate woorden die hij had kunnen gebruiken.

Lily haalde haar handen een eindje van haar gezicht, slechts ver genoeg om een dodelijke staar zijn kant op te werpen. 

Hij grinnikte, Will was altijd in staat van de zwaarste situaties licht te maken. Dat was één van de redenen dat hij Kaden's meest vertrouwde krijgen was. Dát, en het feit dat hij een fantastische leider was als Kaden iemand nodig had.

Will liet zijn grijnzende blik over Lily's lichaam gaan, 'Hey', er twinkelde iets in zijn ogen, 'Is iemand soms uit bed geweest?'

Hij keek weer op naar haar en trok een terechtstellende wenkbrauw op. Lily voelde haar gezicht weer rood worden, mar zette het om in quasi boosheid in plaats van gêne.

'Niemand heeft gezegd dat ik niet mijn bed uit mocht', begon ze. Met verbazingwekkend sterke armen ging ze overeind zitten, 'En trouwens. Wie ben jij om hier naar binnen te komen walsen en bevelen te geven. Ik beslis zelf wel wat ik doe en wanneer. En dan nog iets...'

Will's ogen gleden automatisch omlaag toen Lily op ging zitten. Door de beweging was haar ziekenhuis-jurk-geval opgefrommelt. Het been dat het dichtste bij hem lag lag nu bloot.

Hij zou willen zeggen 'Ik ben toch ook maar een man met behoeftes', maar dat was niet wat zijn aandacht had getrokken.

Een moment staarde hij met een verticale frontlijn tussen zijn dikke wenkbrauwen naar Lily's heup. Die hem op haar beurt bevroren aankeek. Ze volgde zijn ooglijn en slaakte een kreet.

'Hey!', met een ruk sloeg ze haar ziekenhuis-outfit weer over zich heen, 'Heeft niemand jou manieren geleerd?'

Will keek niet eens naar haar op. 

Hij ging staan, zijn houding voorovergebogen alsof hij klaar stond voor actie.

'Nee, nee, nee -', zijn handen graaiden aan de jurk. 

Instinctief drukte Lily haar handen tegen zijn gezicht; met een slangenbeweging werd zijn hoofd opzijgeduwd.

Ze legde haar vuisten tegen zijn schouders en duwde hem van zich af, 'Ga weg! Waar denk je wel niet dat je mee bezig bent?'

Het leek alsof hij haar handen niet eens voelde.

Lily had er genoeg van. Ze maakte zich klaar, staarde naar zijn ogen die enkel gericht waren op haar benen.

Met een galmende klets kwam haar vlakke hand tegen de zijkant van zijn hoofd aan.

Will wankelde achteruit. Zijn voorheen uitgestoken handen pakte nu zijn eigen oor vast dat geen ander geluid dan een constante piep hoorde.

Het bonken in zijn hoofd ebt gelukkig snel weg en hij keek op. 

Lily zijn op haar knieën midden op het bed, handen in haar heupen en een furieuze uitstraling.

Ze opende haar mond om iets ze zeggen, maar slikte haar woorden gelijk weer in toen ze hoorde wat er uit Will's mond kwam.

'Het brandmerk-', mompelde hij. Zijn hand wees naar haar heup, de kant van haar lichaam dat hij zojuist had aangegrepen, 'Laat me het brandmerk zien.'

'Wa-', Lily had geen enkel idee waar hij het over had, maar ze kende Will goed genoeg om de alarmbellen achter zijn ogen te herkennen.

Ze volgde opnieuw zijn blik, omlaag. 

Ze zag alleen maar een witte, papieren stof over zich heen.

Met een twijfelende frons keek ze terug naar Will en weer omlaag.

Haar vingers pakten de stof vast en voorzichtig trok ze hem opzij zodat haar heup bloot kwam te liggen. 

Haar mond viel open. Will ademde scherp in toen zijn vermoedens beaamd werden.

Lily keek naar hem op, 'Waar is het brandmerk?'

***

hallo!

Langer dat verwacht, maar hier is ie dan!

Bedankt voor alle feedback, volgens mij heb ik een richting kunnen vinden voor het verhaal. Nieuwe suggesties zijn natuurlijk altijd welkom ;)