FLAMES OF ROZE | Season 1 | TRS#1 [COMPLETED]

CAPITULUM 23

23 | Untrammeled

VICTORIA'S POINT OF VIEW

"No. No, this can't be happening for real! Yassi, please, wake up! Stay strong! Don't leave us," I exclaimed emotionally and cried dramatically, pretending to be so concerned when Yassi was finally admitted to the emergency room.

Marahan kong pinahiran ang mga hinanda kong peke mga luha habang walang nakatingin. I truly deserve a best actress award for this. Kitang-kita ko ang mga mukha ng nurse tuwing napapadaan sila sa'kin. Awang-awa sila. Dalang-dala sa pag-arte ko.

"We will pray for your recovery," I continued and simply suppressed my evil smile.

I almost laughed. Praying is plain stupid and bullshit. It won't help at all.

Napatakip sa bibig si Veronica, nagpipigil na ng tawa. Kanina pa yata sumasakit ang tiyan niya sa pagpipigil dahil sa nakitang ginawa ni Roze kay Yassi. I can't also believe it!

Pero hindi naman katulad ni Veronica, hindi ako makatawa sa gulat ko sa nasaksihan. Hindi ako baguhan sa bagay na iyon, sadyang hindi ko lang inaasahan na ang isang babaeng may maamong mukha ay kayang maging ganoon karahas...sa sarili niyang pamangkin. What a badass.

Veronica and I exchanged meaningful glances and I immediately mouthed her to shut up when I saw Calixtaa's group eyeing us. I'm afraid we might already be suspicious. Slowly, Veronica recovered from smiling mischievously, at malungkot na ngayon ang mukha niya habang hinahagod ang likod ni Heidi Leigh dahil hindi ito matigil sa kaiiyak.

Agad nga lang niyang hinawi ang kamay ni Veronica at nagpumilit na pumasok sa ER ngunit pinigilan siya ng mga nurse.

"Yassi! Yassi!" Heidi Leigh cried so hard and even tried to push some of nurses away. "Papasukin niyo ako! Papasukin niyo ako, kailangan ako ng kaibigan ko!"

Pilit niyang kinatok ang pinto ng ER na hindi kailanman bumukas para sa kaniya. She's only embarrassing and tiring herself. Why can't she just sit, wait here, and stop being so dramatic?

Maiintindihan ko pa sana kung sinabi nang namatay na si Yassi pero hindi pa naman. I can only roll my eyes, though. How stupid is humans' emotion, really? This is all so petty.

"Heidi Leigh, that's enough," mahinahong turan ni Vero habang hinahagod pa rin ang likod niya. "She'll get better soon, okay? There's nothing you should be worried about. If the heaven wants her alive, then she'll be fine."

Pinandilatan ko agad ng mga mata si Veronica. That's...so insensitive but I like that.

I smirked inwardly.

"Oh my goodness," umiiyak na nasapo ni Heidi Leigh ang mukha saka humagulgol ng iyak. "Shit!"

Kunwari ay naaawa ko siyang tiningnan at marahan namin siyang pinaupo sa waiting chair.

"I could've helped her! This won't happen if I just—damn it!"

Nilingon ko ang mga kabilang kwarto at nakita kong nagkakagulo na ang mga kaibigan ni Roze roon. May nagdadaldal, may umiiyak, at mayroon din na hindi mapakali sa kinatatayuan.

Napangisi kami ni Veronica nang makita ang pagkakagulo ng mga nurse sa kabilang pasilyo. Malalang lason ang nilagay ko sa mag-asawang Valerious. Let's just see if they can survive it even without the antidote. But then...I doubt it so much.

I smiled secretly.

For sure Mikhail would be glad to see them, too, suffering like what we've been through, hundreds of years ago. Kahit pa hindi niya inutos sa'min ang paglason sa mga ito...alam kong maiintindihan niya ang pinanggagalingan ng galit ko.