The Darkest Light

Chapter Four

"Uy, Faye!" Napatingin ako sa tumawag sa akin. Inaabot niya ang mga papel para macheck-an namin.

"Sorry." Inabot ko na 'yon at pinasa sa likod nang hindi lumilingon. Iwinagayway ko pa 'yon para mapansin nang nasa likod ko.

Lumingon ako nang hindi 'yon kinuha. Nakita ko naman si Ashlyn na tinitignan ang kuko na bagong linis at may kulay black na cutics.

"Ashlyn," tawag ko sakaniya para makuha ang papel.

Tinaasan niya ako ng kilay. "Ikaw na mag-check. Dalawa naman kamay mo, baka marumihan kuko ko, e." Bumalik ang tingin niya sa mga kuko.

Kinuha ko ang apat na papel na natira. Anong akala niya? I'm an
Ambidextrous?

"Number one." Nakinig na ako sa teacher namin. Binanggit niya naman ang mga sagot. Two points daw kapag may solution. Nagkagulo saglit dahil magkahiwalay ang solution nila sa papel.

Our teacher is recording our score. Todo ang focus ko dahil lima ang hawak kong papel.

"Maravilla?"

"8 po." Napatingin ako sa nag-check ng papel ko. Totoo? Naka 8 pa ako no'n?

Natapos ang pagbilang ng score at binanggit na kung sino ang highest score.

"Ocampo and Varilla got the highest score." Nakita ko namang ngumiti nang malapad si Charrieze at ineentertain ang pumupuri sakaniya. Feel na feel naman niya, kumopya lang naman ata siya kay Varilla dahil magkatabi sila. Si Varilla naman ay tahimik lang at ngumingiti lang sakanila. Varilla is also smart and kind, pero may pagkamasungit din.

Inayos na namin ang upuan. Kalalabas lang ng teacher namin ay parang naging zoo na ulit ang classroom sa sobrang ingay at gulo.

"Bakit 8 ka lang?" tanong ni Aaron, 'yong kaninang kumopya sa akin.

"H-Hindi ako nakinig, e." Why am I stuttering? Kaya ako nagagan'to. Ang tingin nila sa akin ay easy lang.

"8 lang din tuloy ako." Napanganga ako sa sinabi niya. Ako talaga ang sisisihin niya? Kung nakinig siya at hindi kumopya, e 'di sana may natututunan siya at hindi umaasa sa iba!

"Sorry," sabi ko sakaniya. Nagkibit balikat naman siya na parang sinisisi na kasalanan ko talaga lahat. Bakit ba ako nag sorry sakaniya? He doesn't deserve my sorry.

Na-miss ko tuloy sina Jeruza. Even in the simplest reason, they will still appreciate everything.

Naging mabilis ang oras at uwian na kaya dali-dali akong lumabas. Mahirap na baka bigla akong utusan, mga tamad pa naman ang cleaners ngayon.

Pag-uwi ko, naabutan ko si tita at lolo na nag-uusap sa sala. Napalingon sila sa akin. Nagmano naman ako sakanila.

"Magbibihis lang po ako." Pumunta ako sa k'warto at nagbihis agad ng pang bahay na damit. Inalala ko muna kung may gagawin pa ako tungkol sa school. Magbabasa nalang ako mamaya dahil lutang ako buong araw. I don't want to add a burden to tita, ito lang ang kaya kong itulong, ang mag-aral nang mabuti.

Pumunta ako sa sala, nag-uusap pa rin sina tita at lolo. Ngayon ko lang napansin ang mga paperbags at basket na puno ng prutas. Dala ata ni tita para sa amin.

"How's school? Ayos ka lang ba ro'n?" tanong ni tita pagkaupo ko sa tabi ni lolo.

"Ayos lang po, 'ta." Ngumiti siya sa akin.

Pinakita naman niya ang mga laman ng paperbags. Halos lahat 'yon ay damit namin ni lolo.

"Alagaan mo ang lolo mo, ha? Oh siya, aalis na ako at may kailangan akong gawin." Tumayo na siya at nagmano kay Lolo.