A Modern Shieldmaiden

Chapter 9

Here yah goo...

KIAN'S POV

I don't know what they are talking about or matatawag pabang pag-uusap ito kung halos magsigawan na sila sa classroom namin nung pagkapasok palang namin.

Hindi ko na sila pinakinggan pa dahil kung importante iyun magseseryuso sila at tatawagin ako pero ngayon, mukhang hindi naman kaya inuyuko ko ang ulo saka ko inihilig sa desk ng chair at umaktong natutulog.

Honestly speaking, i'm not in the mood right now. My mother just called me lastnight and we talked about something that are really pissing me off and iritates the hell out of me.

Ramdam ko na naman ang pagkainis kaya kinalma ko ang sistema at inalis sa isip ang usaping 'yon. While trying to calm my self down, everyone became silent the moment the door opened.

I already know who it is base on their reaction. Tanging pag-hakbang lang ang naririnig ko. Papalapit na samin ang hakbang, so i looked up. Every step they take, you can fully notice their formality.

'Maginoong medyo bastos'

Yan agad ang naisip ko sa kanila dahil sa porma nila. Hindi mo rin maipagkaila ang angas ng dating. Nagtama ang paningin namin kaya hindi ako umiwas. I stared at him using my bored look. Una siyang umiwas ng tingin dahilan para tumaas ang gilid ng labi ko. Tumingin rin si Fiona pero agad binawi ang tingin. She immediately take her gaze back to the gadget that she was fiddling in between her fingers.

Sa unahang pinto sila pumasok dahil sarado pa ang panghulihang pinto. Hindi ko nalang sila pinansin at tiningnan ang cellphone ko nang tumunog yun.

A.K
~ baby, uuwi ako ngayon. Handaan mo'ko ha? Hehe. Mwah
7:15 AM

Tss.Nagtype muna ako para mag-reply.

~wala ako sa bahay ngayon.
7:16 AM

Hindi ko'na hinintay pa ang sagot niya, sinilent ko kaagad at in-off. Sinandal ko ang ulo sa likod ng upuan at pinikit ang mata.

Nang marinig ko ang boses ng guro ay doon lang ako nagmulat ng mata. Inayos ko ang pagkakaupo ko at inilagay sa gilid ang bag. Binati muna namin siya bago niya kami binatian pabalik.

Nagsimula na siyang magdiscuss sa harap habang kami ay pawang nakikinig lang. Hindi ako masyadong nakapag-focus sa sinasabi niya dahil bigla nalang sasagi sa isip ko ang sinabi ng mama.

Hanggang sa matapos ang pang-umagahang subject ay tahimik lang ako at nawawala sa sarili the whole period.

Papunta kaming canteen ngayon. Nasa may hallway palang kami habang naglalakad na patingin-tingin sa paligid. Napalabi ako ng mapansing tahimik rin sila at hindi din kumikibo. Huminto ako dahilan para huminto rin sila. Nameywang muna ako bago sila hinarap.

"Ang tahimik niyu ata?" Nakataas ang kilay na sabi ko. Humalakhak si Aye.

"Sumasabay lang kami sayo. Ano ba"

"Napansin kasi naming tahimik ka ngayon. Hindi mo kami sinasagot, hindi karin tumitingin samin. We know something's wrong kaya hinayaan muna naming maging ganyan ka hanggang sa sabihan mo'na kami. You know, ayaw lang naming pangunahan ka." Paliwanag niya habang nakatingin sa mata ko.

Bumuntong hininga ako at nagpatuloy sa paglalakad at ganun rin sila. Pinagkrus ko ang braso sa dibdib at nagsalita.

"Wala, wag niyu nalang pansinin."

Hindi ko na sila pinansin at Dali daling naglakad papuntang dorm.

Nang maka pasuk. Pasiring akong humiga sa higaan at tumihiya. Hindi mawala wala sa isip ko ang mga katagang binilin ni mommy sakin.

Pumunta ako sa may ref at kumuha ng isang Chuckie. Wala akong magawa kundi tumanaw sa may gilid na may bintana. Kinuha ko ang upuan at umupo. Tanaw na tanaw ko ang likod ng school mula dito sa kinatatayuan ko.

Mahirap talagang iwasan ang mga trahedyang hindi mo inaasahan, pero mas mahirap iwasan ang pangyayareng posibling mangyare sa buhay ng taong iyung iniiwasan.

May mga palaisipang kinakailangan mong isugal ang iyung ninanais upang higit mong maintindihan ang mga bagay na mas malalim pa sa iyung hinihingpit.

"Lalim nun a" sabi ko sa sarili. I didn't mean to think that deep. I just want to free myself from the thought of being a burden. Yes I can do the things every people wished they can, but they don't know and never will think how heavy it is to do the lifting part.

From here, I can see myself from the past. Suffering from the hands of that jerk. It's still visible no, its ALWAYS visible.

I promise not to myself but to everyone that I'd do better. I can't say it's not that hard, the fact that it's extremely hard proving to others and not to yourself. It's like digging a diamond, you obtained that but it's not meant for you but to others. You sacrificed thousands of sweat and bullets of blood, for the sake of their happiness.

Anyways, that's in the past. Nothing to worry. I'm contented and happy now.

Nagulat nalang ako ng biglang may tumawag sakin mula sa likod.

"Ginulat mo'ko." Dali Kong sabi nung makalingon ako. Tinignan Niya ako sabay ngiti.

"Kianze, hindi mo dapat kinukulong ang sarili mo sa nakaraan. Try to make a memories of you, alone and happy." Ani niya. Hindi ako nakasagut at sinuklian siya ng ngiti.

Napalingon ako sa gilid nung may tumikhim.

"Dramaness overload." Ani niya tapos pinaikot ang mata. Ang arte.

"Panira Naman." Sabing Ayesha at pinaikot rin ang mata. Napatawa lang ako ng mahina. These two.

Tumikhim ako nung mapansing nagtitigan sila ng masama.

"Anong ginagawa niyu dito?" Nakataas ang kilay na sabi ko. Napalingon sila sa akin at agad napalitan ang reaksyon sa mukha nila.

"Kasi dorm din namin to?"

Sinamaan ko siya ng tingin.

Matunog na bumuntong hininga si Ayesha tsaka sinapo ang mukha.

"Tignan mo nalang. Sa labas." Nangunot ang nuo ko sa sinabi niya.

"Bakit?"

"Tignan mo na nga lang."

"Bakit nga?"

"Sabi ng tignan e."

Kunot nuo akong tumingin kay Fiona na tahimik lang sa gilid. Tumingin muna siya sakin bago iniwas ang tingin. Kumibat balikat siya pagkatapos tumalikod.

Anong...

Inis na tinapunan ko ng tingin ang pinto at naglakad papunta don. Pagkalabas matataas na hakbang ang bawat lakad ko.

This better be important or else...

"Hindi diyan! Dito!" Bumuntong hininga ako at lumiko.

Wala masyadung estudyante...

Mukhang alam ko na Kung anong pupuntahan namin. Hindi nalang ako nagsalita at kalmadong naglakad. I put my right hand inside my pocket ang fixed my hair with my left hand.

While passing through the hallway, I notice some student avoiding my gaze. I mean Everytime na mapupunta ang mata nila sa gawi ko ay agad nilang inilalayo.

Hindi ko nalang Ito pinansin at naglakad na para bang walang dalawang maiingay na himalang tahimik ngayun.

Pagkabukas palang ng pinto natagilid ko Ang mukha Ng may kamaong sumalobong sakin.

Napangisi ako sa paraang Yun.

Kalmado kong itinaas ang kamay ng Hindi ginagalaw Ang leeg. At saka dahan dahang lumingon sa kanila na may ngising nakakaluko.