Inseparable ~ A Zayn Malik fanfiction

Hoofdstuk 37

‘Ik ga.’ Ik schud verrast met mijn hoofd. ‘Ik ga gewoon, ik ga.’ Verward loop ik van het huis vandaan, met Lucas die me op de voet volgt. Ik had er niet op gerekend dat Zayn hier zou zijn, en de andere jongens waarschijnlijk ook, en ik ben even van mijn stuk gebracht.

“Julie, luister, je kan beter hier blijven.” Lucas pakt mijn hand vast en draait me voorzichtig om.

‘Ik voel me niet zo lekker Luc,’ mompel ik en ik leg mijn koude hand op mijn voorhoofd.

“Daarom kan je beter hier blijven, alsjeblieft Julie, ga gewoon meteen naar bed. Je hoeft hem niet eens te zien.” Ik kijk even naar de deur, waar Niall nog steeds staat.

‘Oké dan,’ zucht ik en ik loop weer richting de deur.

“Kom maar binnen,” Niall legt een arm om mijn schouder en draait zich nog even om. “Bedankt dat je haar hier heen hebt gebracht,” zegt hij dankbaar tegen Lucas die iets terug zegt en verdwijnt voor ik hem kan bedanken.

‘Ik wil naar bed,’ zeg ik wanneer ik voel dat het licht wordt in mijn hoofd.

“Natuurlijk, moet ik je er naar toe brengen?” vraagt Niall terwijl ik steun zoek op zijn schouder.

‘Nee, ik weet de weg, bedankt dat ik hier terecht kan.’ Ik loop richting de trap.

“Graag gedaan, dat kan je altijd, slaap lekker Julie,” zegt Niall glimlachend en hij verdwijnt weer in de woonkamer, waar drukke stemmen vandaan komen. Ik hoor Zayn praten met Harry. Waar ze het hebben weet ik niet, maar ze zijn druk bezig.

“Wie was dat?” hoor ik Louis vragen en ik blijf even stil staan midden op de trap.

“Julie,” antwoord Niall en het valt stil. Harry lacht nog even, maar Zayn’s lach is verdwenen. “Ze was ziek, dus kon niet alleen thuis blijven.” Een glimlach speelt op mijn lippen. Niall brengt het beter dan dat het is. Nog steeds hoor ik Zayn niet praten of lachen en snel loop ik door naar boven.

Ik word wakker van het zachtjes kraken van de slaapkamerdeur. Een kiertje licht valt binnen en ik knijp mijn ogen dicht. Ik kan niet zien wie er de slaapkamer binnenloopt, dus doe net alsof ik slaap. Diegene gaat op het tweepersoonsbed zitten, waardoor ik een beetje naar rechts toe rol. Geschrokken sper ik mijn ogen open. Zayn zit naast me, naar voren gebogen, waardoor ik in zijn donkere bruine ogen kan kijken.

‘Zayn,’ mompel ik, slaperig maar ook verbaasd.

“Julie.” Ik voel zijn vingers langs mijn wang.

‘Wat doe je hier?’ weet ik uit te brengen. Ik wil overeind komen maar hij houdt me tegen.

“Ik wilde je gewoon even zien.” Hij komt dichterbij en drukt zijn lippen op mijn voorhoofd.

‘Je was toch boos op me?’

“Dat ben ik nog steeds.” Ik weet niet wat ik moet zeggen, dus zeg ik maar niks. “Ik wilde je alleen even zien.” Hij staat weer op en wilt weglopen, maar ik pak zijn hand.

‘Niet gaan,’ zeg ik en ik besef dat ik echt als een hopeloos meisje klink nu. Zayn grinnikt even en gaat weer zitten.

“Je bent ziek, je moet slapen, dat kan niet met mij hier.” Ik zie hem glimlachen door het beetje licht dat de kamer invalt.

‘Jawel dat kan wel.’ Ik sla mijn armen om zijn nek en trek hem op me. Mijn neus raakt die van hem en ik adem zijn parfum in waarna hij zijn lippen op die van mij drukt. Ik voel zijn tong op mijn lippen en open ze langzaam. Hij draait ons om zodat hij onderop lig en ik boven op hem met de deken tussen ons in.

“Ik heb je gemist vandaag,” zegt hij wanneer hij zijn hoofd even op het kussen laat vallen.

‘Ik jou ook.’ Snel druk ik mijn lippen weer op die van hem.

“Ik moet weer gaan,” zegt Zayn zachtjes en hij laat me van hem afglijden.

‘Nee, alsjeblieft blijf hier,’ smeek ik hem maar hij schudt zijn hoofd.

“Nee, ik moet weg.” Hij staat op en dit keer kan ik zijn hand niet vastpakken. Hij loopt de kamer uit en laat de deur op een kiertje staan.

Wanneer ik wakker word, voel ik meteen naast me, maar de plek is leeg. Ik werp snel een blik op de deur. Die zit dicht. Ik heb vannacht gedroomd, het is niet echt gebeurd.