Inseparable ~ A Zayn Malik fanfiction

Hoofdstuk 21

Ik zucht. ‘Lucas luister naar me.’ Ik ga zitten kijk hem aan maar hij schud zijn hoofd en staat op. ‘Ik heb wel genoeg gehoord, doei Julie.’ Hij loopt de kamer uit en ik hoor de voordeur dichtslaan. Ik kan mezelf wel voor m’n kop slaan. Ik pak een kussen en gooi hem tegen de muur. ‘Verdomme.’ Ik trek mijn benen op, leun met mijn voorhoofd tegen mijn benen en denk na. Zo val ik uiteindelijk in slaap.

Ik word wakker van mijn telefoon die trilt. Als ik een blik werp op mijn telefoon zie ik dat het half 8 is, ’s morgens. Buiten schemert het nog en met mijn slaperige hoofd kom ik overeind en neem op. Ik heb niet eens gekeken wie het was. ‘Hoi.’ Mompel ik slaperig. ‘Heb ik je wakker gebeld?’ Hoor ik aan de andere kant van de lijn en ik herken Zayn’s stem. Ik wrijf in mijn ogen om een beetje wakker te worden. ‘Ja, maar dat maakt niet uit.’ Ik sta op en loop wat rondjes door het huis. ‘Ik zag foto’s van jou en Lucas, andere dan de vorige keer.’ Ik stop met lopen en bijt op mijn lip. ‘Er zat een fotograaf verstopt in mijn tuin, en toen Lucas weg wilde gaan en me een knuffel wilde geven maakte hij die foto’s.’ Het blijft stil aan de andere kant. ‘Waar is Lucas nu?’ Vraagt hij. ‘Weg, we hebben ruzie.’ Met een zucht laat ik me vallen in een stoel. ‘Waarover?’ Ik denk even goed na over wat ik ga zeggen. ‘Hij hoorde ons bellen en hij dacht dat hij meer dan een vriend was, toen is hij boos weg gegaan.’ Ik friemel aan het randje van mijn shirt. ‘Oké.’ Is het enige wat er uit Zayn’s mond komt. ‘Ik moet gaan, we beginnen zo. Doei.’ Zegt hij en hij hangt op.

Ik voel tranen omhoog komen. Waar heb ik dat nou weer aan verdiend? Ik wrijf mijn ogen droog. Zayn zou over een week weer thuis komen, zou het dan allemaal opgelost zijn? Ik weet het niet, het enige wat ik nu weet is dat ik nergens meer zin in heb. Ik loop naar de keuken om thee te maken en als het water in de waterkoker zit loop ik naar boven om mijn jogginsbroek aan te trekken. Zayn blijft door mijn hoofd spoken. Ik heb hem gisteren nog duidelijk gemaakt dat er niks is tussen Lucas en ik, alleen vriendschap en nu gaat hij ineens wel geloven wat alle roddelbladen zeggen? Ik kan er niet bij, zo is Zayn niet, niet zoals ik hem ken in ieder geval.  Ik pak mijn kop thee en loop richting de woonkamer waar ik languit op de bank ga liggen. Ik zet de tv aan en zoek een leuke film uit die ik kan kijken.

De week gaat voorbij zoals de eerste twee voorbij zijn gegaan. Ik ben amper mijn huis uit gekomen. Met Lucas heb ik niet meer gepraat, waar ik me erg rot over voel, maar ik wil hem even met rust laten. Belangrijker is dat vandaag Zayn terug komt en ik hem, met bewaking natuurlijk, op ga halen van het vliegveld. Ik stop mijn portemonnee in mijn tas en nog wat onnodige rommeltjes. Ik kijk er zo naar uit om Zayn weer te zien, ookal is ons laatste gesprek niet echt soepeltjes verlopen. Hij heeft me nog een paar keer gebeld, maar ik voelde me te rot om op te menen, want ik wist dat ik me na een van die gesprekken toch nog rotter zou voelen. Ik hoor iemand toeteren en ik kijk door het raam. Een grote, zwarte auto met geblindeerde ramen staat voor mijn deur. Ik zwaai dat ik eraan kom en ik hol van de trap af. Ik sluit de deur achter me en ga op weg naar het  vliegveld.

Eenmaal daar zijn er weer honderden fans, die allemaal niet naar binnen mogen in de aankomst hal. Ik ben natuurlijk niet de enige die daar staat. Er zijn genoeg mensen die familie op komen halen. Ik zie nog een ander meisje staan. Om haar heen staan ook bodyguards. Misschien is het wel een fan. Ik besteed er niet echt aandacht aan en ga tegen een ijzeren rekje aan hangen met bodyguards om me heen. Het vliegtuig is geland, en ik voel e zenuwen toenemen. Of het echt zenuwen zijn weet ik niet, maar ik krijg een raar gevoel in mijn buik. Ik heb er alles voor over om Zayn weer aan te raken en hem te ruiken. De eerste mensen komen al door de deuren met hun koffers. Ik zie blije families, maar geen Zayn of de andere jongens. Langzaam stroomt de ruimte leeg, tot er nog maar een paar mensen staan. Inclusief het meisje met haar bodyguards. Dan hoor ik een lach, en die lach herken ik uit duizenden. Ze komen eraan. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht als ik een karretje met koffers tevoorschijn zie komen. Zayn loopt er achter. Ik krijg tranen in mijn ogen en wil naar hem toe rennen. Hij laat het karretje los en roept iets. ‘Rebecca.’ Hij rent naar het meisje toe en sluit haar in zijn armen. Ik blijf versteld staan en kijk naar de gebeurtenis. Wat is hier aan de hand? Hij besteed geen aandacht aan mij, geen enkele aandacht. Al zijn aandacht gaat naar die Rebecca, het meisje met de bodyguards. ‘Juul!’ Niall en Harry komen met een grote lach op hun gezichten en met open armen naar me toe gelopen. Gelukkig denken hun nog wel aan me. Ik zie dat Liam en Louis bij hun gezinnen staan. Niall en Harry omhelzen me lang en als ze me los laten kijken ze van mij naar Zayn en Rebecca. Ze kijken me allebei met opgetrokken wenkbrauwen aan. ‘Wat heeft dit te betekenen?’ Vraag Harry, en ik haal mijn schouders op met tranen in mijn ogen. Dan zie ik dat Zayn wegloopt, met Rebecca. Hij heeft nog niks tegen mij gezegd, me nog niet eens een blik waardig gegund. Hoe kan hij zoiets doen?