Inseparable ~ A Zayn Malik fanfiction

Hoofdstuk 35

Ik frons mijn wenkbrauwen en kijk naar de grond. Wat is Zayn’s probleem nou eigenlijk? Ik durf Rebecca niet aan te kijken, en Dylan eigenlijk ook niet. Wat moet hij wel niet denken? Wanneer mijn telefoon gaat, gris ik hem van de tafel. Lucas belt me en opgelucht zucht ik.

‘Hey Luc,’ zeg ik en ik ben even stil.

“Wil je langskomen vana-” Ik laat hem zijn zin niet afmaken.

‘Wat? Wat is er gebeurd?’ vraag ik, quasi geschokt en ik sta op.

“Julie, waar he-”

‘Ik kom er meteen aan, ik zie je zo!’ zeg ik nog snel en dan hang ik op en pak ik mijn tas van de grond.

“Julie, wat ga je doen?”  vraagt Dylan en ik bijt op mijn lip. Ik wil niet liegen, maar dit is een leugentje om eigen bestwil.

‘Er is iets gebeurd met Lucas, ik moet zo snel mogelijk weg.’ Ik graai even in mijn tas tot ik mijn portemonnee vind en die eruit haalt. ‘Hier.’ Ik leg een briefje van 10 op de tafel. ‘Voor de drankjes.’ Dylan kijkt me verbaasd aan.

“Oké, succes denk ik?” zegt hij dan en ik geef hem een kort knikje waarna ik wegloop.

Ik klop op Lucas’ deur en ga tegen de deurpost aanhangen. Ik hoor dat hij de gang in komt lopen en tover een glimlach op mijn gezicht wanneer hij de deur open doet.

“Hey, kom binnen.” Hij pakt mijn hand en trekt me mee de woonkamer in. Emma zit op de bank en pakt net haar glas van de tafel om een slok te nemen.

‘Hey!’ zeg ik vrolijk en ze glimlach me vriendelijk toe.

“Wat was dat nou net?” vraagt Lucas, terwijl hij gaat zitten op de bank, naast Emma.

Ik ga tegenover hem zitten en zoek even naar woorden om het uit te leggen. Wanneer dat is gebeurd kijken Lucas én Emma me met een verbeten gezicht aan.

“Waarom zou hij zo iets doen?” vraagt Emma op een nogal scherpe toon. Ik haal mijn schouders op.

‘Het komt door vanmorgen, maar ik snap ook niet waarom hij vanmorgen zo deed.’ Lucas kijkt onderzoekend naar zijn voeten en wrijft een keer over zijn kin.

“Misschien is het de stress?” vraagt hij aan me.

‘Misschien wel ja,’ zucht ik. Zayn had wel eens last van stress, maar hij reageerde het nooit op mij af.

“Maar goed, trek niet zo’n sip gezicht! We wilde vragen of je vanavond mee wilde naar een feest van een van mijn vrienden, zodat je Emma wat gezelschap kan houden.’

‘Ja, lijkt me leuk!’ Ik knik met een glimlach. Ik hoop dat het feest niet zo eindigt op de manier hoe de vorige keer uitgaan geëindigd is.

“Het is echt niet zo ver hoor,” grinnikt Lucas wanneer hij de voordeur van zijn huis achter ons sluit en Emma rilt. “We zijn er zo.” Lucas gaat voor Emma en mij lopen en neuriet zachtjes terwijl de wind door onze haren waait.

“We zien er al niet meer uit voor we daar binnenkomen,” moppert Emma, maar ik zie dat ze grijnst. Lucas draait zich abrupt om en slaat zijn armen om haar middel.

“Je ziet er altijd goed uit,” zegt hij waarna hij een kus op haar voorhoofd drukt.

“Bedankt Luc, maak kom, lopen even door, het is echt koud.” Ze geeft hem een speels duwtje en we vervolgen onze weg naar het feest.

Wanneer we de straat in lopen, is de muziek al duidelijk hoorbaar. Je kan zelfs de vloer zachtjes voelen trillen onder je voeten. Lucas versnelt zijn pas en Emma en ik lopen op een drafje achter hem aan.

“Pak mijn hand,” zegt hij tegen Emma en ze doet wat hij zegt. “We gaan Jordan eerst even zoeken, zodat we hem kunnen feliciteren, dan kunnen jullie doen wat jullie willen.”

Ik begin te lachen en kijk Lucas ongelovig aan. ‘Dan kun jij doen wat je wilt, denk ik dat je bedoelt.’ Hij grinnikt en rolt met zijn ogen.

“Zo kan je het ook zeggen.” Ik zie dat hij Emma nog een keer in haar hand knijpt voor we naar binnen lopen. De warmte slaat in mijn gezicht en ik moet een paar keer met mijn ogen knipperen zodat ik er geen tranen van krijg. De geur van alcohol en rook dringt al snel door in mijn neus en laat een prikkeling achter. “Kom.” Emma heeft ondertussen ook mijn hand vastgepakt en Lucas trekt ons mee de menigte door. Hij lijkt precies te weten waar hij naartoe moet. Wanneer we in de keuken komen, wordt het wat rustiger. Er zijn niet zoveel mensen, op een groepje na. “Jordan!” Lucas laat Emma’s hand los en loopt naar Jordan toe, een jongen met blond haar en grasgroene ogen.

“Lucas, mate, fijn dat je kon komen!” Hij omhelst Lucas een keer en slaat hem op zijn schouder. “Wie zijn die mooie dames die je meegenomen hebt?” Hij gebaard dat de rest van zijn vrienden ruimte vrij moeten maken en Emma en ik stappen op Jordan af.

“Dit is Emma, mijn vriendin.” Lucas slaat zijn arm om haar middel en ze zwaait een keertje verlegen. “En dit is mijn beste vriendin, Julie.” Iemand geeft me een duwtje in mijn rug en ik zet geschrokken een stap naar voren.

‘Hi, ik ben Julie dus.’ Ik glimlach een keer en steek mijn hand op.

“Leuk jullie te ontmoeten, ik ben Jordan, maar dat wisten jullie waarschijnlijk al.” Glimlachend kijk hij ons aan, van de een naar de ander.

“Je bent jarig, toch?” vraagt Emma een beetje aarzelend en hij knikt terwijl hij zijn rechte, witte tanden bloot lacht. Ze steekt haar hand uit en feliciteert hem netjes.

‘Gefeliciteerd!’ zeg ik en ik steek mijn hand uit. Zodra Jordan die vastgepakt heeft trekt hij me naar zich toe en plant hij drie kussen op mijn wangen.