Inseparable ~ A Zayn Malik fanfiction

Hoofdstuk 41

Ik heb Zayn al lang niet gesproken. Twee weken niet? Een maand niet? Of misschien wel 2 maanden niet? Ik ben op een gegeven moment gestopt met tellen. We zijn uit elkaar, dat is wat ik ervan begrepen heb. Hij wil niks meer met me te maken hebben, door wat ik zogenaamd heb gedaan. Als ik er aan denk, voel ik de tranen opkomen in mijn ogen. Ik haat haar, ik haat Rebecca met heel mijn hart. Alles waar ik ooit van gehouden heb, heeft ze van me afgepakt.

"Sssh," sust Louis in mijn oor terwijl hij over mijn rug wrijft. Hij komt vaak langs. Soms om gewoon te kijken hoe het met me gaat, soms om me ergens mee naar toe te slepen. Ik ben hem daar dankbaar voor, maar ik vraag me af of hij op een gegeven moment niet genoeg zal krijgen van mijn tranen en verdriet. Hij zegt van niet.

"Hij is het niet waard. Als hij haar verkiest boven jou, dan is hij het niet waard." Ik wil hem niet laten kiezen tussen zijn beste vriend en mij, maar op dit moment heb ik geen zin om te protesteren.

'Ik snap het gewoon niet,' snik ik zachtjes. Ik haal nog een keer mijn neus op en probeer mijn ademhaling onder controle te krijgen. Ik veeg mijn wangen droog, met de hoop dat ze over een half uur nog droog zijn.

"Ze mag jou dit niet aan doen Julie. Ze mag deze macht over jou niet hebben, snap je dat? Zij mag niet diegene zijn die je leven kapot maakt. Je hebt altijd ons nog, oké?" Ik knik. Het was waar, ik had de jongens nog. Maar het voelde nog steeds alsof ik tussen hen en Zayn in stond. En dat zou vroeger of later niet goed uitpakken. Voor mij niet of voor hen niet. Maar op dit moment accepteerde ik het. Ik wist dat zij er waarschijnlijk met Zayn over praatten, of juist helemaal niet. Misschien omdat zij het niet wilden, of misschien omdat Zayn het niet wilde. Ik haat hem, een deel van mij tenminste. Ik haat het hoe hij mij heeft kunnen verlaten, hoe hij mij niet eens de kans heeft gegeven mijn verhaal te doen, hoe hij Rebecca verkoos boven mij en hoe hij mij heeft laten zitten met een gebroken hart. Ik had nooit gedacht dat het zoveel pijn zou doen, een gebroken hart. Ik had er sowieso nooit op gerekend dat ik er een zou hebben. Ik zag een toekomst voor me, samen met Zayn. We zouden samen blijven door dik en dun. Naïef, achteraf gezien. Niks is perfect. Twee dagen na de ruzie bij mij thuis kwam hij langs. Iets in mij hoopt dat hij kwam om te vertellen dat hij mij geloofde, om me in zijn armen te nemen en me te kussen. Maar dat was niet zo. Hij kwam me vertellen dat hij klaar met me was, klaar met al mijn drama en leugens. Dat is het enige wat hij gezegd heeft. Toen ging hij weg. Ik snapte er niks van.

Er is één vraag die op mijn tong brandt. Ik durf hem niet te stellen. Niet omdat het een stomme vraag is, maar ik ben bang voor het antwoord. Aan de ene kant wil ik het niet weten, omdat het me nog meer verdriet zal doen. Aan de andere kant zou het ook een opluchting kunnen zijn. Maar welke van de twee het is zal ik niet weten zonder dat ik het vraag.

'Zayn en Rebecca,' begin ik, onzeker of ik verder moet gaan. Louis kijkt me aan met opgetrokken wenkbrauwen. 'zijn ze samen?' Ik bijt op mijn lip als ik wacht op een antwoord.

"Nee." Een vleug van opluchting spoelt door me heen. "Maar ze trekken erg veel met elkaar op de laatste tijd, ook buiten werk." Natuurlijk was er een "maar", ik had niet anders verwacht. Het gevoel van opluchting verdween net zo snel als dat het gekomen was. Ik knik. "Ik weet dat dat niet hetgeen was wat je graag wilde horen, maar ik ga niet liegen."

'Dat weet ik.' Ik begrijp het ook. Vroeger of later zou ik er toch achter komen. En dan hoor ik het liever van Louis dan dat ik het op internet zie en lees. Alleen de gedachte aan een foto van Zayn en Rebecca samen maakt me misselijk, en ik zet snel het beeld uit mijn hoofd.

"Wij staan er niet achter." Ik glimlach zwakjes omdat hij een poging doet me gerust te stellen, maar het helpt niet echt. Of zij er achter staan of niet, of ik er achter sta of niet, Zayn en Rebecca doen wat ze willen. Ze zullen zich heus niet tegen laten houden door wat wij vinden. Zayn kan koppig zijn als het over dingen gaat die hij wilt, en Rebecca net zo goed.

'Lief van jullie, maar dit mag niet tussen jullie vijven in komen, dat wil ik niet.' Ik leg mijn vinger op Louis' lippen als hij er tegenin wilt gaan, dus hij zegt niks. 'Zeg niet dat dat niet gebeurd, want het zal gebeuren. Ik weet niet of Zayn weet van jouw bezoekjes hier naartoe, maar als dat niet zo is en hij komt er achter zal hij zich verraden voelen en dat weet jij ook. Ik apprecieer het echt, dat je hier bent voor mij. Maar zodra het tussen jou en Zayn komt, of tussen jullie en Zayn, hou je er mee op.'

"Je hebt mijn hulp nog Julie. Je hebt niemand en ik, wij, willen er voor je zijn. Wij mogen doen wat we willen, we zijn geen verantwoording schuldig aan wie dan ook, ook niet aan Zayn." Ik zucht. Ik heb een voorgevoel dat er een ruzie gaat komen. Niet tussen mij en Louis, maar tussen Louis en Zayn.