Inseparable ~ A Zayn Malik fanfiction

Hoofdstuk 36

Ik sta tegen de muur aangeleund met een rode beker in mijn hand wanneer Jordan naast me opduikt. Van schrik maak ik een sprongetje, waardoor de inhoud van de beker langs de rand gutst en op mijn broek terecht komt.

“O, dit was niet helemaal mijn bedoeling,” zegt Jordan en hij begint te lachen. Ik kijk hem grijnzend en met opgetrokken wenkbrauwen aan.

‘Geeft helemaal niks joh, kan gebeuren.’ Ik kijk naar de donker blauwe plek op mijn broek.

“Kom, we gaan het even afdoen.” Voor ik kan zeggen dat dat niet nodig is, loopt Jordan alweer richting de keuken en kan ik niks anders doen dan hem volgen. Op een drafje loop ik de keuken in en ga ik op het aanrechtblad zitten wanneer hij er op klopt. Hij pakt een schone doek uit een kastje en maakt het puntje nat. “Sorry,” zegt hij, waarop ik mijn schouders ophaal.

‘Geeft echt niks, echt niet,’ grinnik ik. Jordan wrijft met de natte doek over de vlek, die zo alleen maar groter wordt.

“Zo goed?” vraagt hij en ik knik als antwoord. Ik spring van het keukenblad af en wil mijn drinken weer pakken, maar Jordan houdt me tegen en kijkt even goed naar de grote natte vlek in mijn broek.

‘Het is echt wel goed, maak je niet zo druk,’ grinnik ik en ik neem nog een slok uit mijn beker, die nu voor meer dan de helft leeg is. Ik pak de fles en vul hem weer bij. ‘Laten we terug gaan.’ Jordan knikt en loopt voor me uit de overvolle woonkamer in.

“Alweer gewonnen,” joelt Jordan terwijl ik mijn laatste bekertje leegdrink en hem weer naast de andere zet.

‘Ik ben niet in vorm,’ klaag ik, met een lichte dubbele tong. ‘Nog een keer?’ Ik leun op de tafel en draai het pingpong balletje tussen mijn vingers.

“Ik denk dat dat niet zo’n goed idee is.” Lucas duikt op naast me en trekt me weg van de tafel.

“Ah Luc, kom op nou,” zegt Jordan op een zeurderige toon tegen Lucas, die heb fronsend aankijkt.

“Doe normaal, je hebt haar al helemaal dronken gevoerd.”

‘Ik ben niet dronken,’ protesteer ik, maar Lucas rolt alleen met zijn ogen.

“We gaan naar huis, Emma is al weg, ik ga je nu naar huis brengen.” Hij verstrakt zijn grip om mijn arm. “Ik zie je wel weer Jordan, bedankt dat we mochten komen.” Voordat Jordan iets terug kan zeggen, heeft Lucas me al de menigte ingetrokken en al snel voel ik frisse lucht in mijn gezicht waaien.

‘Waarom deed je dat nou?’ mopper ik terwijl ik achter Lucas aangetrokken word.

“Je kan niet goed tegen drank.”

‘Wel.’

“Niet waar Julie, dat weet je.” Lucas stopt met lopen en draait zich naar me om. Ik kan zijn gelaatstrekken moeilijk onderscheiden. “Weet je nog dat je twee dagen ziek bent geweest na een feestje? Hoe denk je dat dat kwam?” Ik zucht geïrriteerd en begin weer met lopen.

‘Waar is Emma?’ vraag ik terwijl Lucas weer naast me komt lopen.

“Ze is al thuis, ze slaapt bij mij.”

‘Ik ook?’

“Nee, ik breng je naar Zayn.” Ik stop met lopen en kijk Lucas ongelovig aan.

‘Wat? Naar Zayn? Ben je helemaal gek geworden?’ schreeuw ik boos en ik bal mijn trillende vuisten.

“Je kan zo niet alleen blijven, en Zayn is de beste oplossing.” Lucas’ ogen glinsteren in het vage licht van de maan en de straatlantaarns, en ik kan zien dat hij het meent.

‘Ik wil niet naar Zayn, niet nu.’ Het lijkt wel alsof ik helemaal opgehelderd ben door wat Lucas net zei.

“Verdomme Julie, waarom werk je nou nooit eens mee?” Boos kijkt Lucas me aan.

‘Ik ga niet naar Zayn, hoe kan je er überhaupt over nadenken me daar af te leveren? Wat denk je nou wel niet?’ Lucas zucht een keer heel diep en pakt dan mijn arm beet en trekt me weer mee.

“Je gaat doen wat ik zeg, je bent dronken.” Met een ruk trek ik mijn arm uit zijn greep.

‘Ik doe helemaal niet wat jij zegt,’ snauw ik boos en ik loop vooruit, zonder op Lucas te wachten.

“Julie.” Hij klinkt teleurgesteld, en dat voelt als een steek door mijn hart. Maar hij moet niet denken dat hij de baas over me kan spelen, want ik maak zelf wel uit wat ik doe. Hij komt naast me lopen en pakt mijn hand. “Laat me je dan naar iemand anders brengen, alsjeblieft?”

‘Oké, is goed.’ Ik knik en ga wat rustiger lopen. Ik weet dat Lucas alleen maar het beste voor me wilt, maar ik wil niet toegeven nu en sorry zeggen, dat zou ik morgen wel weer doen. ‘Naar Niall, je kan me naar Niall brengen.’ Lucas knikt goedkeurend.

“Is goed, dan doe ik dat.”

Het duurt tot mijn verassing niet lang tot er open wordt gedaan en Niall in de deuropening verschijnt. Het ziet er niet naar uit dat we hem wakker hebben gemaakt, en ik hoor ook nog stemmen uit de woonkamer komen.

“Julie, Lucas!” zegt hij verrast. “Waar heb ik dit bezoek aan te danken?” Ik laat Lucas het woord doen en kijk zelf naar Niall’s schoenen.

“Julie die kan nu niet alleen thuis zijn, want ze heeft iets te veel op, maar ze kan ook niet bij mij blijven.” Daar laat Lucas het bij, want de rest spreekt natuurlijk voor zich.

“O nou, uhm,” aarzelt Niall en hij krabt een keer achter in zijn nek.

“Als ze niet hier kan blijven neem ik haar weer mee, toch bedankt.” Lucas die wilt mijn arm al weer vastpakken maar Niall houdt hem tegen.

 “Tuurlijk kan ze wel hier blijven, maar,” Hij bijt een keer op zijn lip en likt er dan met zijn lippen overheen. “Zayn is hier ook.”