CHAPTER 52 - Katotohanan

Start from the beginning
                                    

"Anak...sana mapatawad mo ang daddy mo. Dadating dn ang panahon na maiintindihan mo ko. Sorry sa lahat ng nagawa ko sa iyo noon. I never meant for that to happen." Sabi niya. As I took a closer look, I saw tears rushing out his eyes. I didn't thought na may puso pala ang matandang ito.

Nilingon ko si Nicole and she was not looking at him, but you can see it her in eyes. The sadness and pain that she has right now. Tsk damn old man, making her cry like that.

"Tara na Nicole, don't fall for those words." Sabi ko at hinila ko siya palayo kay Robert.

"Leaving you was the most biggest regret I've ever made Kacey." Habol pa nito.

What? Kacey ang totoong pangalan ni Nicole?

Bigla namang napahinto si Nicole sa paglalakad ng marinig niya yun. Imbis na lumingon siya, she ran away from us.

"Nicole!" Sigaw ko. I immediately followed her. Jace also followed us.

"Hey Nicole!' Tawag ko ulit pero patuloy pa rn syang tumatakbo.

Tumakbo ako ng mas mabilis to catch her up at pagkatapos nun, humarang ako to stop her from running.

"H-hey. Uwi na tayo." Hinihingal na sabi ko.

Umiiyak pa rin siya hanggang ngayon, kaya I had no other choice but to carry her on my back.

"K-khym." Tawag niya sakin.

"Wag ka ng umangal pa." Sabi ko at bumalik na kami kung saan naka parada ang kotse namin.

"Kayo nlng magsama Khym, una lang ako. Andito naman kotse mo." sabi ni Jace

"Sure. Thanks bro." Pasasalamat ko sa kanya.

"No problem, una na ako." Sabi niya at pumasok na siya sa kotse niya.

Humakbang ako malapit sa pintuan ng passenger's seat at binuksan into para makapasok sa Nicole. Pagkatapos nun, pumunta ako sa driver's seat at pinaandar yung kotse ko.

Tahimik lang kaming dalawa sa byahe. All I can hear is her sob. I don't actually know what she feels pero I guess parang same na 'to sa pagkamatay ng parents ko. Nagdadalawang isip ako kung ano ang sasabihin ko sa kanya to calm her down. I'm out of words na kasi. I don't know what to say. Medyo mahaba-haba pa naman yung byahe.

"Hey." Yun lang ang unang salita na nag pop out sa bibig ko.

Hindi siya lumingon pero nagrespond naman siya ng hum.

"Do you want to eat something?" I asked.

Hindi siya nagsalita pero she moved her head left to right to left.

"Oh okay. Let's just go home nalang." I said at tumango naman siya.

Hahayy, I guess I should just shut up until we arrive.

.

.

.

.

1 hour later...

Nakarating na kami ni Nicole sa condo. Here we are at the parking lot. Hindi ko kasi alam kung lalabas ba siya or hindi, she's still here sobbing. Hayy, di talaga ako marunong magcomfort ng tao. Hug lang alam ko.

"Di ka pa bababa?" Tanong ko.

Hindi pa rin siya sumasagot. Umiiyak pa rin talaga siya. I patted her back for comfort.

"Um... Even if I don't know how you feel right now, I just wanna say that--umm.. I'm here to listen to what you want to say. I don't care if it's all swearing or anything. You can punch or slap me if you want so that you can get rid of the pain that you have right now." sabi ko while looking at her.

Heart Lies (gxg)Where stories live. Discover now