Strange beginnig(ქართული)

თავი 4

       დილით ადრე მეღვიძება და სხეულზე ვიღაცის მკლავებს ვგრძნობ. რომელიც ძლიერად მიკრავს თითქოს ეშინია ჩემი დაკარგვის. პატარაზე წამოვიწიე მინდოდა არ გამეღვიძებინა ის ადამინი რომელის სიცოცხლეზე მეტად მიყვარს მაგრამ...
-სად მიძვრები?-გავიგონე მისი ხმა ხოლო მისმა მკლავებმა ისევ იგივე მდგონარეობაში დამაბრუნა მეტიც უფრო მეტად მიმიკრო მასზე.
-უნდა ავდგე დასტინ. გამიშვი.
-რატომ?
-ხომ არ დაგავიწყდა სად ვართ?
-მერე რააა...?
-რა მერე რაა დასტინ გამიშვი. ექიმი რომ შემოვიდეს?
-არ შემოვა-ისევ თავის აზრზე იდგა. მაგრამ რადგან დასუსტებული იყო მისი მკლავებიდან ჩემი თავი როგორღაც დავიხსენი.
-კაი რაა...-დაიწყო წუწუნი. მაგრამ უცებ კარები გაიღო და ექიმი შემოვიდა. მე კი დასტინს "ხომ გეუნებოდი" სახით გავხედე. ექიმი ახალგაზრდა კაცი იყო. უფრო სწორედ ბიჭი. ახალი დამთავრებული ექნებოდა უნივერსიტეტი. ძალიან კი მეცნობოდა მაგრამ ვერაფრით ვიხსენებდი. ცოტა დიდ ხანს გამომივიდა მიშტერება. ეს მხოლოდ დასტინის მზერის შემდეგ გავიაზრე. ექიმს ჩემთვის არ შემოუხედავს თავიდან. მხოლოდ ეხლა შემომხედა.
-თქვენ პაციენტის ვინ ხაა...-წინადადება არ დაუსრულებია როდესაც ჩემი სახე დაინახა ეგრე გაჩერდა შემდეგ სახე გაებადრა და ერთი ნაბიჯი ჩემსკენ გადმოდგა. ამ დროს დასტინი ცოტა გაბრაზდა და გაოცდა.-საბრინა შენ ხარ?
-აამ...დიახ. გიცნობთ?
-მე დილანი ვაარ. ვერ მიცანი?-თავი უარის ნიშნათ გავიქნიე.- კაი რაა. შენი კლასელის ლოგანის ძმა. როგორ ვერ მიხსენებ ერთხელ პაემანზეც კი ვიყავით ერთად-აი ამ დროს კი გამახსენდა.
-დილან ბლეიკი? აი თურმე საიდან მეცნობოდი. როგორ შეცვლილხარ.-ერთმანეთს გადავეხვიეთ რის გამოც დასტინის მკვლელი მზერა დავიმსახურეთ. მაგრამ ყურადღება არ მიგვიქცევია. დასტინი საკმაოდ გაბრაზებული იყო განსაკუთრებით მაშინ გაბრაზდა დილანმა პაემანი რომ ახსენა. სულელი.
-აქ რა გინდა. პაციენტის ვინ ხარ?-სანამ მე ვუპასუხებდი დასტინმა უპასუხა.
-შეყვარებული. ჩემი შეყვარებულია.
-შეყვარებული? დაიც შენ ჯეიკობთან ერთად არ იყავი ბრი?
-ნუ დიდი ხანია რაც დავშორდით დაახლოებით ერთი წელი. უფრო მეტი თუ არა.
-რატომ? არადა ისე ახლოს იყავით და ერთმანეთი ისე ძალიან გიყვარდათ. სკოლაში ყველა თქვენს წყვილზე ლაპარაკობდა.
-ნუ როგორც სჩანს არც ისე ძალიან.
-კი მაგრამ რატომ-დასტინი დაძაბული გვისმენდა.
-მიღალატა
-რაა? ვისთან?
-შენი აზრით!?
-ვერონიკა ხოომ?
-ხოოომ... ასე მარტივად როგორ მიხვდი.
-კაი რაა ეგ ხომ ვერონიკაა...თან სკოლაში ყველა ამჩნევდა რომ მაგ ორს შორის რაღაც ხდებოდა.
-ჩემს გარდა. ლოგანი როგორ არის ძალიან მომენატრა.-მგონი ამ სიტყვებმა დასტინი ძალიან გააბრაზა.
-კარგადარის. მასაც ძალიან მოენატრე დამერწმუნე. თუ გინდა დავურეკავ და მოვა.
-მართლა?-მან თავი დამიქნია-კაი მაშინ არ უთხრა რომ აქ ვაარ. რამე მოიფიქრე ტყუილები ყველაზე კარგად შენ გამოგდიოდა სამეგობროში.-მან გაიცინა თავი დამიქნია და გავიდა.
-ეს რა იყო?-მეკითხება დასტინი ცოტა ხნის შემდეგ.
-რაა?
-აი ეეს რა ჩახუტება აგიტყდათ ან რა ლოგანი.
-მოიცა შენ რა იეჭვიანე?
-ხოო ვიეჭვიანე მერე?
-კაი რაა ლოგანი და დილანი ჩემი ბავშვობის მეგობრები არიან.
-ბავშვობის მეგობრებთან პაემანზე არ დადიან?
-ეგ პაემანი მერვე კლასში იყო ეგეც იმიტომ რომ დილანს მისი ყოფილი ეეჭვიანებინა. ნუ მიბრძადები
-ხოო კაი.-მივედი და ჩავეხუტე. ცოტა ხანი ვილაპარაკეთ. შემდეგ კარებში ხმები გავიგონეთ.
-კაი რა ძმაო ამ დილაუთენია აქ რატომ მომიყვანე?-გავიგე როგორც ყოველთვის ძილისგუდა ლოგანის ხმა. არადა უკვე 12 საათია.
-სულ არ შეცვლილა-ჩავილაპარაკე ჩემთვის. დასტინმა კი წარბი ამოწია მის ამ ქმედებაზე გამეცინა და ლოყაზე ვაკოცე.
-მოკეტე და შემომყევი.-უთხრა დილანმა. შემოვიდა უკან კი ლოგანი შემოყვა რომ დამინახა სახე გაებადრა. გამოიქცა ხელში ამიტაცა და დამატრიალა. ამ ქმედებამ დასტინი გააბრაზა.
-ვაიმე როგორ მომენატრე-ვთქვი და კიდევ ერთხელ ჩავეხუტე. მივხვდი რომ დასტინი ბრაზდებოდა ამოტომ მოვშორდი.-უი ლოგან გაიცანი ეს დასტინია ჩემი შეყვარებული. დასტინ ეს ლოგანია ჩემი კლასელი. ცოტა ხანი ვილაპარაკეთ. შემდეგ წავიდნენ. დასტინი დაწყნარდა აღარ ბრაზობდა.
-როდის გამწერენ? დავიღალე უკვე აქ ყოფნით კარგად ვარ.
-არა არ ხარ.
-რა გინდა მაინც და მაინც უნდა ვიცეკვო?
-კარგი დასანახი იქნები.
-ოოო მე მივდივარ-თქვა და წამოიწია.
-სად მიდიხარ დაეგდე შემოვა და გაგწერს ექიმი-ამ დროს კარები გაიღო და ექიმი შემოვიდა. მოხუცი კაცი იყო.
-როდის გამწერთ? -მიახალა დასტინმა
-ეხლა ექთანი შემოვა და გადასხმას გაგიკეთებთ შემდეგ კი შეგეძლებათ წასვლა.
-მადლობა-ვუთხარი და გავიდა. ცოტა ხანში კი ექთანიც შემოვიდა. მოკლე კაბა ეცვა. ყველაფერი უჩანდა. მკედიც გადმოგდებული ქონდა. სამუშაოზე დადის თუ სტრიპტიზ ბარში. საშინელი დასანახი იყო. თან დასტინი დაინახა თუ არა ტყლარჭვა დაიწყო. ეხლა ამას გავგლიჯავ. თან გადასხმას უკეთებს თან ტრაკს და მკერდს ლამის სახეზე ალაგებს დასტინს. იმასაც მეტი რა უნდა.
-რითი ვერ გამოუცვალეთ. ამდენი ხანი რას აკეთებთ? დავიჯერო ამდენი ხანი უნდა მაგ ერთი რაღაცის გაკეთებას?-დასტინს გაეღიმა. გოგომ კი ყურადღებაც არ მომაქცია. ამაზე კი გავმწარდი. როგორც იქნა მომშორდა. მომიტრიალდა და მითხრა.
-დაწყნარდი პატარა გოგო.-ეს უკვე ზედმეტი იყო. მაგრამ თავი მოვთოკე რამდენიმე ნაბიჯი გადავდგი და წინ დავიდექი. დასტინი შეშინებული იყურებოდა.
-სწორედ ამ პატარა გოგოს შეუძლია ერთი ზარით მთელი შენი ცხოვრება დაანგრიოს და სამასახური დაგაკარგვინოს. ამოტომ სჯობს ენა დაიმოკლო და შენი საქმე აკეთო.- თეთრ ხალათზე ხელი მოვკიდე და "გავუსწორე". -მის სახეზე ერთდროულად შიში და აღელვება აისახა. რაც ძალიან მესიამოვნა. მაგრამ ცოტა ხანში ისევ ისეთი სახე დაუბრუნდა.
-ასეთი დარწმუნებული საიდან ხარ.-ასე არაა!? კაი- ტელეფონი ამოვიღე. სად ვრეკავ? ამ საავადმყოფის დირექტორთან. საიდან ვიცნობ? მე ყველას ვიცნობ. ზარი გავიდა მე კი დინამიკზე დავაყენე. დასტინსაც და ამ ბოზსაც გაკვირვებული გამომეტყველება ქონდათ. ზარი გავიდა და ტელეფონიდან ხმა გაისმა. ამ ხმის გაგონებაზე ამ საძიძღარ გოგოს თვალები აუცრემლიანდა. ხმა გავუთიშე.
-აბაა რას იტყვი?
-ბოდიში.-დასტინმა უფრო გაოცებული სახით გამომხედა. ტელეფონიდან კი ხმა კიდევ გაისმა
-საბრინა აქ ხარ?-ხმა ჩავურთე
-კი კი აქ ვარ
-რამე გინდოდა?
-ისე მოგიკითხე. როგორ ხარ ეხლა შენს საავადმყოფოში ვარ.
-მართლა კი მაგრამ რატომ.
-ისეთი არაფერი.
-კაია...დედაშენი როგორ არის ისევ უყვარს ხალხის თავის ჭკუაზე ტრიალი?-ტელეფონს დინამიკი გამოვურთე რადგან ეს კაცი უკვე ბევრს ლაპარაკობდა. დასტინის სახე კი უფრო და უფრო დამაბნეველი ხდებოდა.
-როგორც ყოველთვის...ვაიჰ ეხლა უნდა წავიდე კიდევ შეგეხმიანები
-კაი კარგად.-ის გოგო უკვე წასული დამხვდა. დასტინი კი გაკვირვებული.
-ეს რა იყო? დედაშენი ხომ უბრალოდ მკერავია?
-მეც უბრალოდ სტუდენტი ვარ მაგრამ მიყვარს ხალხის ჩემს ჭკუაზე ტრიალი.
-ააა გასაგებია...როგორც ჩანს დედას გავხარ.
-არც ისე...-ლამის ჩავვარდი.
როდესაც დასტინი გამოწერეს ბავშვები მოვიდნენ და ერთად წავედით ჩემი და ბილის სახლში.
-აუ მოვიწყინე მოდი რამე ვითამაშთ!-ატყდა ჯო.
-კარგი...სიმართლე თუ მოქმედება-შეუერთდა დასტინი. ბოთლი მოვიტანეთ და დავატრიალეთ. ბილიზე და ჯოშზე გაჩერდა.
-კარგი... სიმართლე თუ მოქმედება?-დაიწყო ჯოშმა.
-მოქმედება.
-მაკოცე.
-რაააააა?
-რა მოხდა?
-არა
-მაშინ ნუღარ ითამაშებ.
-კარგი.-თქვა და ადგა. ყველას გაგვიკვირდა. ჯოში კი უკან გაყვა.
-გავაგრძელოთ-თქვა დასტინმა. და ბოთლი დაატრიალა. ჯოზე და ჩემზე გაჩერდა.
-სიმართლე თუ მოქმედება-ვკითხე მე
-მოქმედება
-ითენთან ერთად ოთახში ჩაიკეტე 5 წუთი
-აამ...კაი თუ ითენი თანახმაა...
-რათქმაუნდა თანახმა ვარ.-უცებ თქვა ითენმა
-ძალიან კარგი-ვთქვი და წყვილი ოთახში ჩავკეტე.
-აბაა ეხლა ჩვენ რა ვქნათ?-მკითხა დასტინმა
-ჰმმმ...ვჭამოთ-ვთქვი უფრო სწორად წამოვიყვირე
-კარგი იდეაა-ეგრევე მაცივრისკენ გავიქეცი და დასტინიც უკან გამომყვა.

ბილის POV

ოთახიდან გამოვავრდი და ჯოშიც გამომყვა. დამეწია და წინ დამიდგა.
-ჰეი რა ხდება? რამე ისეთი ვთქვი? თუ გაწყენინე ბოდიში არ მინდოდა.- მგონი ცოტა ზედმეტი მომივიდა.
-კაი დაივიწყე-ცოტა ხანი გავჩუმდით შემდეგ კი მე დავიწყე-ის რატომ მითხარი?-ჯოᲨი ჩემკენ შემოტრიალდა და წინ დამიდგა. შემდეგ ხელები კისერზე დამადო და თქვა...
-იმიტომ რომ...-პაუზა გააკეთა და ამ პაუზის დროს დაიხარა. დაიხარა და მაკოცა. ეს არ გავდა სხვებს ეს რაღახ ფანსაკუთრებული იყო. თითქოს ცაში ავფრინდი და ტუჩებზე ღრუბლები მეხებოდეს. შემდეგ მომშორდა და პაუზა დაარღვია. გააგრძელა და თქვა.-მიყვარხარ-ამის გაგონების შენდეგ არც კი ვიცი რა ვიგრძენი. სწორედ ასეთი წარმომიდგენია სამოთხე.
-მეც მიყვარხარ-ვთქვი და ჩავეხუტე. მანაც მომხვია ხელები და ჩაიცინა
-ასეც ვიცოდი-ამაზე კი მე გამეცინა. ეს ჩემს ცხოვრებაში საუკეთესო დღეა.

ჯოს POV

ითენთან ერთად ოთახში შევედი. ცოტა უხერხულად ვიყავი. საბრინას მოვკლავ. ცოტა ხანში კი ითენმა ლაპარაკი დაიწყო.
-ჯო..
-ხოო
-მგონი აჯობებს ეხლა გითხრა
-რა უნდა მითხრა?
-ის რომ...-ნერწყვი ღრმად გადაყლაპა-რომ...-თითქოს უჭირდა თქმა...რამაც მეც ამანერვიულა-რომ მომწონხარ -ეს სიტყვა გავიგე თუ არა გულმა გამალებით დაიწყო ცემა. თითქოს რაღაც გაუხარდა. რომ დავფირდი ის მეც მომწონდა. სანამ პასუხი გავეცი კი გააგრძელა.
-გახდები ჩემი შეყვარებული?-მეც იმ წამსვე ვუპასუხე თითქოს მთელი ცხოვრება ამ კითხვას ველოდი
-რათქმაუნდა-ვთქვი და ჩავეხუტე.

____________________

გთხოვთ დაავოუთეთ❣ ეს ძალიან დიდ მოტივაციას მაძლევს და ვერ წარმოდგენთ როგორ ნახარებს❤❣ მადლობა წინასწარ💖